Συγγνώμη, δεν άκουσα.. Τι είπες...?

Τελευταία έχω πάψει να παρακολουθώ τις κινήσεις σου...
Δεν με ενδιαφέρει πια τι κάνεις.. γιατί ξέρω πως τίποτα δεν είναι για εμένα..
Τα πάντα είναι για εσένα.. ίσως και για κάποια άλλη.. Σίγουρα πάντως όχι για εμένα..
Εγώ στέκομαι απλά εδώ.. Με απάθεια. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς κανένα σημάδι να μου υπενθυμίζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο τα πράγματα κινούνται και έχουν ζωή..
Έχουν ζωή? Πες μου σε παρακαλώ! Έχω ανάγκη να το ακούσω από εσένα.. 
Τι αξίζει πραγματικά? Πες μου σε εκλιπαρώ!
Μη φεύγεις έτσι.. Δώσε μου πρώτα ένα σημάδι.. Κάνε με να πιστέψω πως έστω και μία μικρή σκέψη σου ανήκει σε εμένα.. Να την παγιδεύσω και να την κρατήσω δική μου για πάντα.. 
Μίλα μου λίγο.. Μη σου κάνει κόπο.. Εγώ είμαι, δεν θυμάσαι? Δεν μπορεί να ξέχασες. Όχι, δεν είναι δυνατόν.. 
Είμαι εδώ.. είμαι εγώ.. ακόμα ίδια..


Εσύ άλλαξες..




ελε