Ποτέ ξανά, ποτέ εδώ, ποτέ για αυτούς ποτέ αντιπαθώ..

Ζούμε στον πλανήτη Γη. Είναι ένας από τους εκατομμύριους πλανήτες που υπάρχουν στο σύμπαν. Ένας τόσο διαφορετικός πλανήτης που αποτελείται από έξι ηπείρους με εντελώς διαφορετικό κλίμα, σχήμα, πολιτισμούς. Η Γη έχει απεραντους ωκεανόυς και αμέτρητες θάλασσες. Σε κάθε σημειο της υπάρχουν ζωντανοι οργανισμοί απο μικρόβια μέχρι ανθρώπους και φάλαινες.

Ζωντανοί οργανισμοί. Τόσο διαφορετικοί, από μέγεθος έως τον τρόπο ζωής. Και όμως καταφέρνουν να ζουν αρμονικά παρά τις διαφορετικότητες τους. Όμως, όπως πάντα, υπάρχει μια εξαίρεση. Άνθρωποι. Τι ψεύτικα όντα που είμαστε... Εγώ, εσύ σίγουρα γνωρίζουμε κάποιον που τον συμπαθούμε αποιροελάχιστα και όμως του μιλάμε ψεύτικα, τόσο ψεύτικα.

Και αναγκαζόμαστε να πούμε το γεια χωρίς να το εννοούμε απλά για να γίνει η αρμονική συμβίωση. Αναζητούμε τόσο πολύ την δημοσιότητα που είμαστε διαθέσιμοι να κάνουμε τα πάντα για αυτό. Προσπαθούμε να κάνουμε φιλίες χωρίς βάσεις, παρά τις διαφορετικότητες μας. Εκεί είναι η καταστροφη.

Πόσες ψεύτικες φιλίες να υπάρχουν; Ας μην μπούμε στον κόπο να τις μετρήσουμε γιατί σίγουρα είναι πολλές. Δημιουργήθηκαν όταν κάποιοι ήθελαν να κάνουν παρέα παρα τις διαφορετικότητες τους . Ενώ έκαναν παρέα μισιόντουσαν με αποτέλεσμα να γεννηθεί η ζήλια και το κους-κους.

Αυτές οι δήθεν φιλίες μόνο σε κακό σε βγάζουν γιατί πάντα στηρίζεται απάνω τους το προσωπικό συμφέρον. Γιατί να πεις το "γεια" ή το "καλημέρα" αφού δεν το εννόεις διότι αυτή η ψεύτικη δεν είναι τίποτα; Το μόνο που καταφέρνεις είναι να χαλάς σάλιο και να κερδίζεις καλές εντύπωσεις οι οποίες ισούνται με το μηδέν.

Δεν με νοιάζει γιά την κοινωνικότητα. Έχω μερικά άτομα που με αγαπούν και με λατρεύουν για αυτό το χαζοχαρούμενο πλάσμα που είμαι. Κάνουμε ντιλίτ σε αυτούς που αντιπαθούμε και νοιαζόμαστε αποκλειστικά για αυτούς που θα πρέπει να βρεθούμε δίπλα τους όταν μας χρειαστούν. Ίσως να είναι δύσκολο να πατήσεις αυτό το κουμπί γιατί κάποιοι βρίσκονται στην καθημερινότητα σου, αλλά αξίζει τον κόπο. Αξίζει γιατί κάπως έτσι θα αφανιστεί η ζήλια και το μίσος. Είναι μόνο ένα κουμπί. Ας το πατήσουμε και όχι μόνο στο φασεμποοκ.
Ποτέ ξανά..ποτέ εδώ..
ποτέ για αυτούς που αντιπαθώ...

Αντ.

"..14 Φλεβάρη.."

Ηλίθια γιορτή αλλά αν επιμένεις να τη γιορτάσουμε, δεν θέλω κεριά, δεν θέλω σοκολατάκια καρδούλες,ούτε κόκκινες κάρτες..δεν θέλω τίποτα κόκκινο. Ο έρωτας δεν είναι κόκκινος είναι διάφανος. Δεν θέλω να με πας «στα καλύτερα», δεν θέλω να βάφομαι και να χτενίζομαι με τις ώρες.


Θέλω να έρθεις να με πάρεις από το σπίτι, να με πιάσεις από το χέρι και να με αποκαλέσεις με το χαιδευτικό μου που τόσο μου αρέσει να ακούω..Να μου χαμογελάσεις μόνο και να φύγουμε χωρίς να ξέρω για πού. Θέλω να βρέχει και να με ακολουθείς ενώ σέρνω τα all star μου στη βροχή, νύχτα, για να μη με πειράξει κανείς. Θέλω ένα φιλί στο κέντρο της πλατείας της πόλης. Θέλω τις σιωπές σου, δεν θέλω ερωτικές εξομολογήσεις, μην παιδεύεσαι. Θέλω να μου πεις «ανυπομονούσα», όχι «χρόνια πολλά, μωρό μου!» (δεν έχω γενέθλια βλάκα!). 

Θέλω όλα αυτά, χωρίς να πρέπει να περιμένω μια εβδομάδα και κάτι μέχρι να έρθει «η μέρα». Δεν υπάρχει μέρα. Δεν υπάρχουν μέρες. Δεν θυμάμαι να σου περιγράψω, κανένα μου 24ωρο απ’ την αρχή ως το τέλος. Θυμάμαι όμως στιγμές τους…




ελ.