29/7/11

Πρόσεχε τα νότα μου τώρα που θα φεύγω..
Να με κοιτάζεις από πίσω, εκεί που θα κάθεσαι σιωπηλά να βλέπεις πως προχωράω και είμαι εντάξει, ασφαλής..
Μη γυρίσεις να μου πεις κουβέντα, δεν θα έχει καμιά ουσία..
Αν θες ακολούθησέ με αθόρυβα να δεις πως θα φτάσω στον προορισμό μου χωρίς κανείς να με πειράξει..
Φύγε όμως μετά.. Μη ρωτήσεις ποτέ ξανά για εμένα.. Θα είμαι καλά!
Αλήθεια σου λέω.. Θα κρατάω κάποια σκέψη μου κρυφή και για εσένα πού και πού.. Μη φοβάσαι..
Θα είμαι καλά! 
Τώρα μπορείς να φύγεις.. Τα δεσμά λύνονται, οι κρίκοι σπάνε..
Είσαι ελεύθερος.. Μη μου πεις ευχαριστώ, υποχρέωσή μου ήταν ούτως ή άλλως.. Έπρεπε.. Αυτό ήταν το σωστό..
Μα μη γυρίσεις ποτέ ξανά.. Αν πεθάνω μην το μάθεις... Αν το μάθεις μη ρωτήσεις το γιατί.. Δεν θα έχει ουσία..
Αυτή η τελευταία λέξη που θέλω να σου πω ίσως να μην είναι αρκετή..
Όμως ήρθε επιτέλους ο καιρός..


                                                                                                                             Αντίο... Σ'αγαπώ..

-ελε

28/7/11

Μακριά & αγαπημένα.

Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Ήθελα να παω να κοιμηθώ. Μα τα πάντα αλλάζουν. Ήθελα μόνο να ρίξω μια ματιά στο φβ. Τώρα αν με ρωτάς δεν θέλω να το ξανανοίξω... Ήθελα να γράψω, κάτι , το οτιδήποτε το βράδυ. Μα είμαι αρκετά πληγωμένη για να το αφήσω για τόσο αργότερα. Η συγγραφή και το μαγείρεμα με γεμίζουν. Είμαι αρκετά "άδεια". Πρέπει να γράψω για κάτι.

Νομίζω πως ξέρω τι χρειάζομαι. Όχι, δεν χρειάζομαι χαρτί και μολύβι, ούτε μπαχαρικά. Δεν πιάνουν αυτοί οι μέθοδοι πια σε μένα. Το μαγείρεμα και το γράψιμο, ειναι πια σαν την γιόγκα. Κάτι πολυ προσωρινό. Αυτό που χρειάζομαι είναι διακοπές.

Μα τι σκέφτομαι; Ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον. Οι μόνες διακοπές που μπορώ να κάνω, ειναι κλεισμένες στα όνειρα μου. Ξέρεις όμως κάτι; Κουράστηκα! Βαρέθηκα..πως ακριβώς το λένε στην γλώσσα σου; ..Αυτό το πρόβλημα συνεννόησης, πάντα φράχτης.

Βαρέθηκα, κουράστηκα, πες το όπως θες.. Δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο να είμαι αναγκασμένη να βγαίνω έξω και να βλέπω, τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια πρόσωπα, την μάπα σου. Θέλω να ξεφύγω. Να γνωρίσω άλλους ανθρώπους, να ταξιδέψω σε άλλα μέρη. Και όμως αυτός ο τόπος με κρατάει κλεισμένη μέσα του. Με έχει αναγκάσει να παίξω το παιχνίδι σου.

Αχ, αυτό το παιχνίδι..Τόσο  καιρό, ενώ ήταν δύσκολος καιρός για ελπίδες, σήκωνα το κεφάλι και προσπαθούσα να βγω νικήτρια.  Έτσι παρά τις ήττες μου, μια σπίθα μπήκε μέσα μου. Ξέχασα τα πάντα. Ποια είμαι, τα θέλω μου.. Το μόνο που ήθελα, ήταν να φέρω μια ισσοροπία. Άλλοι το ονόμαζαν εκδίκηση.

Διψούσα τόσο πολύ να σε δω να κυλιέσαι στην λάσπη, σαν γουρούνι. Αυτό σου άξιζε. Η ταπεινώτητα. Έτσι παθιάστικα με την ιδέα, του να σε δω να πεφτεις χαμηλά. Και προσπάθησα, προσπάθησα..ρίχνοντας τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ένα βράδυ όμως, βρέθηκα μπροστά από την τηλεόραση. Μαζί μου βρέθηκε το criminal minds, το οποίο ως δια μαγείας τελείωνε με την εξής φράση: Πρέπει να βρεθεί μια μέθοδος που να εξαλείφη την εκδίκηση. Αυτή η μέθοδος είναι η αγάπη. Έτσι συνειδητοποίησα. Πως γινόταν εγώ, να έκανα τόσο απάνθρωπες σκέψεις; Όχι δεν ήμουν εγώ. Αρνούμαι...Ποτέ δεν εκρυβα κακία μέσα μου. Εσύ φταις..

Παραδέξου το! Εσύ φταις! Ήθελες να βγάλω μίσος. Όχι, δεν τα κατάφερες, γιατί ήταν κάτι προσωρινό και πολυ καλα φυλαγμένο. Αλλά κατάφερες κάτι άλλο. Να βγεις νικητής στο παιχνίδι σου. Τι θες; Μπράβο σου λοιπόν. Με έκανες να ασχολούμαι συνέχεια μαζί σου. Μου φυλακισες τις σκέψεις. Με πλήγωσες..Με έκανες διαβολικό μυαλό...Με έκανες να αφιερώσω μια ολόκληρη αναρτηση σε σένα.

Τι περιμένεις; Να συνεχίσω να πληγώνω τον εαυτό μου; Μπορεί να έχεις δίκιο, μα συγγνώμη, αλλά δεν είμαι τόσοο ηλίθια..Θα ακολουθήσω την φράση από το criminal minds. Τέρμα το μίσος και η κακία. Δεν είμαι εγώ αυτή. Αν και μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, το μίσος μου για σένα θα έπρεπε να ήταν απέραντο. Όμως θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμένο. Θα δείξω μόνο αγάπη αν και δεν σου αξίζει στο απειροελαχιστό.

Δεν θα συνεχίσω να πληγώνω τον εαυτό μου. Μαζί δεν κάνουμε..Χώρια δεν μπορούμε..Οπότε μακριά και αγαπημένα. Για να είμαστε όλοι ασφαλείς..

Να ξέρεις πως θα συνεχίσω να ζητάω μια εξήγηση..

Παω για προσωρινές διακοπές..πάω για μαγείρεμα..
-Μα γιατί όλα τόσο προσωρινά;-


-Αντ.

23/7/11

"Άστοχο" .. (for you...)

Όπως κρέμεται το φεγγάρι από το διάφανο σχοινί του ουρανού.. 
Όπως τα αστέρια έχουν κολλήσει πάνω στο μπλε της ψυχής σου..
Όπως ο αέρας θα γαργαλάει σιγά σιγά κάθε σπιθαμή του κορμιού σου..
Έτσι κι εγώ θα βουτήξω στα βαθιά ένα καλοκαίρι, κάπου τον Αύγουστο για να βρω αυτή τη λάμψη τη μοναδική.. που θα σε κάνει να δεις όσα βλέπω εγώ.. Όσα ακούω και όσα νιώθω..
Πράγματα δικά μου που ποτέ δεν θα αγγίξεις!
Πράγματα απαγορευμένα σαν το ρόδο στο σκοτεινό ανατολικό δωμάτιο..
Πράγματα που είναι για εσένα μα ποτέ δεν θα το μάθεις..
Κάτι από εμένα για εσένα.. Μα πάντα δικό μου! Μόνο δικό μου!
Κάτι για εσένα τώρα που θα φύγεις..
Κάτι που ποτέ δεν θα έχεις..
Είναι αυτή η λάμψη που ποτέ δεν θα καταφέρω να βρω όταν βουτήξω στο σκούρο μπλε βυθό σου..
Είναι όλα αυτά που ποτέ δεν θα μάθεις γιατί δεν θα είμαι εδώ να στα δείξω..
Θα τα έχω πάρει μαζί μου, όταν θα πνίγομαι.. στο βαθύ μπλε της ψυχής σου...

-Ελε

20/7/11

Αβέβαιη για το τέλος.

Kyle xy. Μια σειρά που μου γέμισε το μισό καλοκαίρι, αφού καθόμουν ατέλειωτες ώρες στο πσ, βλέποντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, μέχρι που έγινα μανιακή θαυμάστρια του! Αλλά η αγάπη μου για τον Kyle τελείωσε χθες, όταν έφτασα στον προτελευταίο επεισόδιο. Όχι στο προτελευταίο επεισόδιο της σειράς, αλλά στο προτελευταίο επεισόδιο που έχει προβληθεί ποτέ.

Ήταν πραματικά μια απίθανη σειρά. Τι American teenager και βλακείες. Ήταν το πρώτο έργο που έκατσα να δω με τόση μανία. Με έκανε να αναρωτηθώ και να συνειδητοποιήσω. Παρ΄ όλο τους  αμέτρητους φανατικούς, η σειρά διακόπηκε στην 3η σεζόν, στο 10το επεισόδιο. ..μα πως; Πως γίνεται να μην αφήνουν κανέναν να μάθει το τέλος; Δεν μπορώ να το διανοηθώ! Μα την καλύτερη εφηβική σειρά; Τι το στόρυ; Τι οι ηθοποιοί; Πως γίνεται να σταματάνε το έργο έτσι; Έτσι απλά..

Όμως, παρά τις δικές μου γκρίνιες και τις γκρίνιες όλων των φανατικών του για την επαναφόρα του Kyle οι κόποι μας, είναι άστοχοι. Τουλάχιστον ξέρω πως αποκόμισα κάτι και από αυτή την σειρά. Mια σειρά που ήταν γεμάτη απο νοήματα και προβλήματα της καθημερινότητας.

Μα περισσότερη εντύπωση μου είχε κάνει ένα επεισόδιο, άγνωστο ποιο ήταν. Πάντως είχε μεγάλες αλλάγες και τελείωνε με τις σκέψεις του Kyle που ήταν σχετικές με την βεβαιότητα. Γιατί αυτό που ζητάμε όλοι μας καθημερινά, είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση. Ψάχνουμε και κυνηγάμε το βέβαιο, το δεδομένο. Μια μόνιμη κατάσταση, που τελικά άδικα την ψάχνουμε γιατί απλά δεν μπορούμε να την παρέχουμε σε κανέναν και πόσο μάλλον στον ίδιο μας τον εαυτό, αφού ο κόσμος καθημερινά αλλάζει, όπως τα γούστα μας, οι γνώσεις, οι προτιμήσεις και τα συναισθήματα που τρέφουμε για τους ανθρώπους...

Ενώ νόμιζα πως οι αλλαγές είναι πάντα αρνητικές, συνειδητοποίησα πως είναι αναγκαίες! Είναι αναγκαίες για την εξέλιξη μας. Επίσης η εξέλιξη μας είναι αναγκαία για να βελτιωθούμε. Οπότε μια μόνιμη κατάσταση δεν υφίσταται μαζί με την βελτίωση. Έτσι αποφάσισα πως ενώ κυνηγούσα και εγώ μια μόνιμη κατάσταση, θα συνέχισω να κυνηγάω την μόνιμη ευτυχία, ξέροντας πως δεν έχω τίποτα δεδομένο, μην γνωρίζοντας τι μου επιφυλάσει η μοίρα, συνβαδίζοντας με την βελτίωση, περπατώντας προς το δρόμο της επιτυχίας, ο οποίος μπορεί να έχει στροφές, ίσως και λακούβες, αλλά ίσως να είναι στρωμμένος και με κόκκινο χαλί...πεπεισμένη πως οι λέξεις πάντα και ποτέ δεν μπορούν να υπάρχουν, αφου ο κόσμος αλλάζει όπως τα γούστα μας, οι γνώσεις μας, οι προτιμήσεις μας και τα συναισήματα που τρέφουμε για τους ανθρώπους...

**ενώ θα μπορούσα να προβλέψω το τέλος του Kyle, οι αμφιβολίες γεμίζουν το μυαλό μου, μιας και τίποτα δεν θα μπόρούσε να είναι δεδομένο και πόσο μάλλον σε μία σειρά που όλα γίνονται και αφού ο κόσμος αλλάζει όπως τα γούστα μας, οι γνώσεις μας.....

-προσωρινά μια θαυμάστρια του Καιλ
 Άντρι

14/7/11

Τα μυστήρια της ζωής..

Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις....Εδώ και 13 χρόνια εξερευνούσα τον κόσμο μέσα από τις ερωτήσεις. Ερωτήσεις για την αστρονομία, για το περιβάλλον, για την εκπαίδευση, για τις τέχνες.. Μέσα από αυτές τις προτάσεις με τα ερωτηματικά μπορούσα να λύσω τους κόμπους στο κεφάλι μου. Με αυτό τον τρόπο, άνοιγα τους ορίζοντες μου και διψούσα όλο και περισσότερο για γνώση..

Όμως μαζί με την εξέλιξη μου, βρήκα ένα καινούργιο είδος ερωτήσεων. Αρχικά φαινόνταν πολύ απλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις της καθημερινότητας. Έτσι ρώτησα, για να λύσω αυτές της απλές απορίες μου. Κανείς δεν φάνηκε να μπορεί να μου απαντήσει. Ψέματα. Όλοι είχαν μια απάντηση. Απλά δεν ήταν η απάντηση στα ερωτήματα που έθετα εγώ.

Δεν το έβαλα κάτω. Ρώτησα και άλλους και άλλους.. Μα κανείς δεν φαινόταν πρόθυμος να βρει την σωστή απάντηση. Ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός. Με αυτό τον τρόπο, τα ερωτηματίκα στο κεφάλι μου άρχισαν να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις, δημιουργώντας τα τεράστια ΓΙΑΤΙ..

Συνέχισα να εμβαθύνω στα θέματα που με απασχολούσαν, προσπαθώντας να απαντήσω στα ΓΙΑΤΙ μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω ακόμα περισσοτερες απορίες, τυρανίζοντας τον εγγέφαλο μου. Μιας και ήμουν σίγουρη πως έπρεπε να υπάρχουν απαντήσεις σε αυτές τις αλλόκοτες συμπεριφορές των κοντινών μου ανθρώπων, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν δυνατόν οι απαντήσεις να βρίσκονται στο δικό μου κεφάλι..

Εγώ ήμουν αυτή που αντιδρούσε στις περίεργιες ενέργειες τους, οπότε οι απαντήσεις βρίσκονταν στα δικά τους κεφάλια. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να ρωτήσω τους ίδιους. Μα φυσικά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αφού δεν δέχτηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου, πετώντας μου φτηνές δικαιολογίες για τις ενέργειες τους...

Και είμαι εδώ, σκεπτόμενη για μία ακόμα φορά την όλη κατάσταση. Είμαι σίγουρη πως μου έκρυψαν την αλήθεια. Την μοναδική αλήθεια που μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να γνώριζαν. ¨Ετσι αφού μου πέταξαν τις φτηνές απαντήσεις, κλειδωσαν αυτόματα τις απορίες μου. Παρ΄όλα αυτά δεν είμαι σίγουρη αν οι ίδιοι μπορούν να αιτιολογήσουν τις συμπεριφορές τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαστε ολοι υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις επιλογές μας, όπως και αυτοί για τις δικες τους. Ίσως να συνεχίσω να σκοτώνω το χρόνο μου προσπαθώντας να απαντήσω στις κλειδωμένες μου ερωτήσεις..αλλά ποιος ξέρει; ποιος μπορεί να ξέρει; Ίσως κάποιος μετά το ανάγνωσμα αυτής της ανάρτησης να έρθει με τις απαντήσεις στα χέρια, με την θέληση να δώσει εξηγήσεις στηριζόμενες στην αλήθεια για όλες τις ενέργειες του..

Έτσι απογοητευμένη για τις αναπάντητες ερωτήσεις μου, αποθηκεύω την ανάρτηση, σκεπτόμενη πως θα πρέπει να μεταονομαστεί σε: Τα άλυτα μυστήρια της ζωής. ..μα ποιος ξέρει; ποιος μπορεί να ξέρει; Ίσως κάποιος....

*Το μόνο που ζητάω είναι μια καθαρή εξήγηση*

-Άντρι

13/7/11

Συγγνώμη, δεν άκουσα.. Τι είπες...?

Τελευταία έχω πάψει να παρακολουθώ τις κινήσεις σου...
Δεν με ενδιαφέρει πια τι κάνεις.. γιατί ξέρω πως τίποτα δεν είναι για εμένα..
Τα πάντα είναι για εσένα.. ίσως και για κάποια άλλη.. Σίγουρα πάντως όχι για εμένα..
Εγώ στέκομαι απλά εδώ.. Με απάθεια. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς κανένα σημάδι να μου υπενθυμίζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο τα πράγματα κινούνται και έχουν ζωή..
Έχουν ζωή? Πες μου σε παρακαλώ! Έχω ανάγκη να το ακούσω από εσένα.. 
Τι αξίζει πραγματικά? Πες μου σε εκλιπαρώ!
Μη φεύγεις έτσι.. Δώσε μου πρώτα ένα σημάδι.. Κάνε με να πιστέψω πως έστω και μία μικρή σκέψη σου ανήκει σε εμένα.. Να την παγιδεύσω και να την κρατήσω δική μου για πάντα.. 
Μίλα μου λίγο.. Μη σου κάνει κόπο.. Εγώ είμαι, δεν θυμάσαι? Δεν μπορεί να ξέχασες. Όχι, δεν είναι δυνατόν.. 
Είμαι εδώ.. είμαι εγώ.. ακόμα ίδια..


Εσύ άλλαξες..




ελε

7/7/11

Εδω μιλανε για λατρεια...

http://www.youtube.com/watch?v=3BTTfTOvvR4&feature=BFa&list=WLB2FF4FF48D2055BC&index=14


Εδώ μιλάνε για λατρεία
εδώ μιλάνε για μορφές
που αποθεώνονται τη νύχτα
μέσα σε πάθη κι ενοχές

Εδώ μιλάνε για αγωνία
φυλακισμένη σε ψυχές
που ήρθαν από άλλους κόσμους
και από άλλες εποχές

Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία

Εδώ τη λέξη "αμαρτία"
δε θα τη βρεις στα λεξικά,
εδώ το μόνο πεπρωμένο
είναι η ζωή με μυστικά

Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία,
εδώ είναι οι άνθρωποι θεοί
(εδώ σταυρώνεσαι κι εσύ),
όταν ξαπλώνουν στο κρεβάτι

Τους λένε Ήλιο ή Κωνσταντίνο
Μυρτώ ή Πετάω Χαρταετό
Χριστίνα, Γιώργο ή Μαργαρίτα
Ντόριαν Γκρέυ ή Χριστό

Μα όπως το φως τους σε τυφλώνει
και σε κηδεύει ζωντανό
όταν η αλήθεια τους τελειώνει
όλα είναι ψέματα εδώ

κι όταν ξυπνάς, ο Πρίγκηψ Κρίνος
είναι ένας βόθρος τελικά
και το θεσπέσιο όνομά του
ηχεί ανατριχιαστικά

Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία
εδώ είναι όνειρο η ζωή,
εδώ κοιμήθηκες κι εσύ
Εδώ μην ελπίζεις σε κοινή ευτυχία,
εδώ είναι ο πόνος ηδονή,
εδώ πληγώθηκες κι εσύ
Εδώ δε ζητάμε μια νέα θρησκεία,
εδώ είναι οι άνθρωποι θεοί,
εδώ λατρεύτηκες κι εσύ

Εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία...

4/7/11

Χθες με αγαπησες...(και ας μην θυμασαι..)

Με αγάπησες, ναι! Έστω και για λίγο, έστω και για μερικές ώρες...
Με κρατούσες από το χέρι και πηγαίναμε σε μονοπάτια, σε στενά που ούτε εσύ είχες ξαναπάει..
Ήταν βράδυ.. σκοτεινά.
Μόνο τα φώτα της πόλης μας υπενθύμιζαν πως όντως δεν ήμασταν μόνοι.. Αυτά, το φεγγάρι και τα αμέτρητα αστέρια του ουρανού.. του δικού μας ουρανού..
Ήταν μια νύχτα μαγική.. Όχι δεν ήταν σαν όλες τις άλλες..
Ήταν μια νύχτα αλλιώτικη, που την περίμενα εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια..
Μια βόλτα ξεχωριστή.. Μια βόλτα που με έκανε να νιώσω πως η αγάπη, ο έρωτας υπάρχουν ακόμα μέσα μου! Χάρη σε εσένα..
Καθίσαμε στην παιδική χαρά.. Σε ένα παγκάκι.. 
Ηρεμία γύρω μας! Θα λεγες πως είμαστε οι δυό μας! Ήταν αργά.. 3:30 τα ξημερώματα..
Έβαλες το κεφάλι σου στα πόδια μου και ξάπλωσες..
Εγώ απαλά σου χάιδευα τα μαλλιά.. το πρόσωπο.. και έλεγα δεν μπορεί, δεν μπορεί να είσαι τόσο όμορφος.. Μόνο εγώ σε βλέπω έτσι, μόνο εγώ βλέπω αυτή τη λάμψη στα μάτια σου.. Μόνο εγώ..
Καθίσαμε εκεί για ώρες.. Ακούγοντας μουσική.. και σιγοτραγουδώντας.. " Να μ'αγαπάς, όσο μπορείς να μ'αγαπάς.." έπιασες το χέρι μου.. με χάιδεψες τόσο τρυφερά.. Από μέσα μου ευχόμουν αυτή η στιγμή να κρατήσει αιώνια, να μέναμε για πάντα εκεί! 
Σαν μικρό παιδί καθόσουν εκεί κι εγώ σε χάζευα.. "I could stay lost in this moment forever..Where every moment spent with you is a moment I treasure".. Εκεί με αγκάλιασες.. Εσύ! 
Υπήρχαν στιγμές στο παρελθόν που νόμιζα πως δεν είχες αισθήματα.. Αυτό το βράδυ μου απέδειξες πως αυτό δεν είναι αλήθεια.. Κατάλαβες όμως πως όντως σε αγαπάω.. θα μπορούσες άνετα να είχες φύγει.. Δεν το έκανες.. Έκατσες εκεί.. μαζί μου.. μέχρι να δούμε αγκαλιά τον ήλιο να βγαίνει..

Το πάρτυ της ζωής μας

Αμέτρητα παρτυ διοργανώνονται κάθε χρόνο, σε καθε περιοχή του πλανήτη Γη. Μπορεί να είναι πάρτυ γενεθλίων, πάρτυ γάμου, πάρτυ για την απαίτειο ή απλώς ενα hoyse party. Μπορεί να μην έχουμε πάει όλοι σε ένα πάρτυ, άλλα όλοι μας είμαστε προσκεκλημένοι στο πάρτυ της ζωής μας.
Το πάρτυ αυτό είναι μοναδικό, είναι ξεχωριστό. Είναι κανονισμένο, από κάτι μεγαλύτερο απο εμάς. Άλλοι το ονομάζουν Θεό, άλλοι μοίρα. Το σημαντικο είναι πως είμαστε όλοι προσκεκλημμένοι. Βέβαια κάποιοι έχουν επίσημη πρόσκληση ενώ άλλοι όχι. Πάντως όλοι έχουμε την δυνατότητα να παραβρεθούμε σε αυτό το πάρτυ. Ωστόσο πολλοί σκίζουν την πρόσκληση, παραδίδοντας εύκολα τα "όπλα" στην ζωή.
Ο καθένας βρίσκεται σε διαφορετικό πάρτυ και έτσι τυχαίνει, να δοκιμάζει άλλη τούρτα, να γευτεί από άλλο μενού, να ακούσει διαφορετική μουσική και να βρεθεί σε διαφορετικό χώρο. Είναι όλα θέμα τύχης. Αν ο διοργανωτής του πάρτυ σου είχε έμπνευση ή όχι. Παρ΄ όλα αυτά, ακόμα και όταν η τύχη σου δεν είναι μαζί σου και έχεις πέσει στο χειρότερο πάρτυ... Όταν η τούρτα είναι πιρκή σαν τα θλιβερά γεγονότα, που έρχονται αναπάντεχα στο δρόμο μας, όταν η μουσική που δίνει ρυθμό σαν τον έρωτα, είναι χαμηλή και όταν η διακόσμηση, που μας κρατάει θερμούς όπως την οικογένεια μας, είναι κακόγουστη, όταν άσχετοι μπουκάρουν στο πάρτυ σου χωρίς να σου δίνουν εξηγήσεις και όταν τα δώρα σαν τους φίλους, δεν μας ταιριάζουν τελικά....δεν πρέπει να σκίζεις την πρόσκληση. Ακόμα και όταν το πάρτυ είναι μια καταστροφή, μπορείς να το προσαρμώσεις στα μέτρα σου και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, έτοιμο να δοκιμάσει καινούργιες γεύσεις, να χορέψει με διαφορετική μουσική και να αφήσει της πίκρες να πάνε κάτω..να διασκεδάσει. Γιατί έτσι είναι το πάρτυ της ζωής, γεμάτο αναπαντέχες, θλιβερές και καταπληκτικές εκπλήξεις.
Η  ζωή είναι ένα πάρτυ, που κανείς δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά το θέμα του. Άλλοι από την αρχή καταφέρνουν να περάσουν καλά, άλλοι πάλι όχι. Δεν μπορείς να ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσει αυτό το πάρτυ και αυτή είναι η μαγεία. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να τα παρατάμε, ακόμα και την τελευταία στιγμή, όταν όλα πάνε στραβά, πρέπει να προσπαθήσουμε να περάσουμε καλύτερα. Γιατί ένα πάρτυ έχει σκοπό τη διασκέδαση.
Μιας και δεν μπορώ να οργανώσω το πάρτυ της ζωής μου, λέω προς το παρόν να διοργανώσω το πάρτυ των 14ων γενεθλίων μου, που είναι μόλις 4 μέρες κοντά. Ξέρω ποια έιναι τα συστατικά ενός καλού πάρτυ, αλλά έχω σκοπό να προσθέσω στο φουλ ένα μαγικό συστατικό που στις μέρες μα ξεχνιέται, την διασκέδαση! Let's partyy!

By the way..χρόνια μου πολλαα καιι...καλό Ιούλιο! Να περνάτε καλά και να μην ξεχνάτε να διασκεδάζετε, τώρα που μπορείτε! Μπίσουςς!

It's smmer, so I just wanna have fun. =)
-Αντρι