Mail στον Κ. Βήτα

Κύριε Β,

Είναι γεγονός, το ότι ήμουν φανατισμένη με το να σου στείλω ενα γράμμα. Η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερα, μιας και δεν ήξερα που ακριβώς έπρεπε να το στείλω. Μας παραμυθιάζουν έτσι; Ακόμα και για σένα μας παραμυθιάζουν. Λένε πως ζεις στον Β. Πόλο και στην Λαπωνία, πως έχει βοηθούς ξωτικά ή 7 νάνους. Σοβαρά, έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. Αφού αναρωτιέμαι, πως τα μικρά παιδιά τους πιστεύουν. "Μα δεν έχουμε καμινάδα" έλεγα μικρή και η μαμά προσπαθώντας να με πείσει έλεγε πως θα έμπαινες από την κλειδαριά!
Δεν πιστεύω πια σε αυτές τις ιστορίες. Είναι τόσο γλοιώδεις, τόσο βλακώδεις, που με κάνουν να σιχαίνομαι. Μα το ότι δεν πιστεύω σε αυτές τις ιστορίες που μου πλασάρουν, δεν σημαίνει πως δεν πιστεύω σε σένα. Φυσικά πιστεύω σε σένα. Σε ένα διαφορετικό Άγιο, που ίσως (ποιος ξερει;!) μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα μας. Πιστεύω στην καλοσύνη σου, που δεν θα σταματήσει να υπάρχει και θα προστατεύει μικρά και μεγάλα παιδιά.
Έτσι πιστεύω, πως δεν είναι ανάγκη να σου στείλω γράμμα, ούτε καν μέιλ. Είσαι ικανός να διαβάσεις τις επιθυμίες μου από αυτή την ανάρτηση και να με ικανοποιήσεις(πάντα αυτό κάνεις!).
Βλέπω τα δώρα να στέκονται σε εκείνη την καρέκλα. Τώρα πια ξέρω, πως δεν τα έφερες εσύ, αλλά είμαι σίγουρη πως έβαλες το χερακι σου, στην μαγεία που τα περιτριγυρίζει. Θέλω, να σε ευχαριστήσω λοιπόν, που με βοήθησες στην κατάρτηση των στόχων μου και για όλα τα καλά που μας έφερες (και μην ξεχνάμε την γαλοπούλα της προηγούμενης εβδομάδας!).
Για το καινούργιο χρόνο που καταφθάνει, θέλω να με ακολουθεί το πνεύμα σου και να με φωτίζει σε όλεςςς τις δύσκολες αποφάσεις. Επίσης θα ήθελα να σου ζητήσω να φέρεις λίγη αγάπη και σε μένα, που θα μου επιτρέψει να αγαπησω και να αγαπηθώ (Κουράστηκα να είμαι η ξινή στρίγκλα της υπόθεσης. Τέλος θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι που θα έπρεπε να ζητάνε όλοι αυτοί, που σταμάτησαν να πιστεύουν σε σένα (αυτός ήταν ο σκοπός τους παραμυθιάσματος. Με τους αμέτρητους κλώνους σου να σε γελειοποιήσουν, ώστε να σταματήσει ο κόσμος να πιστεύει). Θέλω λοιπόν να φέρεις δύναμη. Δύναμη σε όσους την χρειάζονται. Ή μάλλον φέρε δύναμη σε όλους, μαζί με ενα χαμόγελο. Κάνε τους..να πιστέψουν στην αληθινή ιστορία και να δεις που ο τρόμος θα απομακρυνθεί.
Ο, ναι. Αυτές είναι οι επιθυμίες μου για το 2012. Τα υλικά αγαθά δεν τα χρειάζομαι. Ή τουλάχιστον εσύ δεν έχεις σχέση με αυτά. Μην με απογοητεύσεις Κύριε Βήτα.

Πολλά χαιρετίσματα όπου και αν βρίσκεσαι.
Μην ξεχνάς (δύναμη)!

Άντρι (έλα που δεν το ξες!)

X-mas in hell.

Πολλοί οι λάτρεις των Χριστουγέννων.

Εξίσου πολλοί αυτοί που μισουν τα Χριστούγεννα. Γιατί τελικά υπάρχουν πολλοί, που δεν το απολαμβάνουν όσο εμείς.

Είναι αυτοί που μας ζητάνε απεγνωσμένα να αγοράσουμε ένα κεράκι, για να κάνουν και αυτοί Χριστούγεννα. Είναι αυτοί που τους πετάμε ένα στραβό χαμόγελο, για να τους αποφύγουμε ή χειρότερα τους αποφεύγουμε ευθέως. Είναι αυτοί που μέσα στο μυαλό μας αποτυπώνονται ως απατεώνες.

Και ποιος ξέρει, πως πραγματικά αισθάνονται? Μόνο αυτοί και το ημερολόγιο τους, ξέρουν πως είναι να βρίσκεσαι στριμογμένος μεσ' την χαρά χιλιάδων ανθρώπων, με τη μόνη διαφυγή τους τα ναρκωτικά.

Πολλές φορές ειναι αυτες που δεν έχουν τρόπο διαφυγής από την αμέτρητη χαρά των αλλων που τους πιέζει και τους πιέζει.

...ή ίσως  έχουν. Την αυτοκτονία.

Στατιστικές έχουν δείξει πως το νούμερο των αυτοκτονιών τα Χριστούγεννα όλο και αυξάνεται. Είναι πραγματικά θλιβερό πόσο φριχτά μπορεί να είναι τα Χριστούγεννα για κάποιους εκεί έξω, όσο εμείς απολαμβάνουμε. Ας μην είμαστε υπεράνω. Καλύτερα είναι να αγοράζουμε αυτο το "κεράκι" και ας πηγαίνει σε απατεώνες. Τουλαχιστον θα ξέρουμε πως προσπαθήσαμε.




Καλές γιορτές..
σε όλους.

Άντρι

Just don't kill me.

Σκοτώνουν. Σκοτώνουμεκαθημερινά. Όλοι μας. Όλοι μας σκοτώνουμε τους εαυτούς μας ή τους διπλανούς μας, έτσι και αυτοί σκοτώνουν εμάς ή τους εαυτούς τους. Μα φυσικά δεν αναφέρομαι στο γνωστά εγκληματα που βλέπουμε στο CSI  και στο Criminal Minds. Βεβαια το σκότωμα στο οποίο αναφέρομαι γίνεται με την ίδια βιαιτότητα.

Η βιαιότητα της καθημερινότητας, με τις γνωστές σε όλους φράσεις "το σκότωσες", "είσαι για σκότωμα", "σκοτώθηκα!"(σκονταφτοντας σε μια πέτρα (:Σ)) ..κλπ... μας αφήνει όλους σκοτωμένους από τα ρήματα μέχρι τα αισθήματα. Μα είναι και αυτό μια ειρωνεια έτσι, μια ακόμα τσίχλα; Πόσες φορές σκοτωνόμαστε, πριν το αποτελειωτικό σκότωμα, που μας καθιστά ανίκανους να συνεχίσουμε να ζούμε;

Και όμως. Παρ' όλο την μεταφορική σημασία της λέξης στην καθημερινότητα, η αλήθεια είναι πως μας σκοτώνουν σε καθημερινή βάση, βουβά...αδιάφοροι. Μας σκοτώνουν την ευτυχία,τα όνειρα, το μέλλον και οτιδήποτε συνεπάγεται μέσα σε αυτά, χωρίς να τους νοιάζει. Χωρίς να του νοιάζει στο παραμικρό. Μα γιατί αυτή η αδιαφορία; Δεν αξίξουν οι κόποι μας ανταμοιβή;

Πέρα από αυτούς που καθορίζουν τις ζωές μας και τα δικά τους εγλήματα, αμέτρητες είναι και οι φορές, που αναγκαζόμαστε να σκοτώσουμε, εμείς οι ίδιοι κάτι από τους εαυτούς μας. Ακόμα αρκετές είναι φορές που πολλοί, χάνοντας όλα τους τα κομμάτια καταλήγουν στον τελικό σκοτωμό, αυτόν που δεν έχει επιστροφή.

Παρασυρόμενη και εγώ από τους εξωτερικούς παράγοντες, βρίσκομαι για πρώτη φορά σε ένα μεγάλο δίλλημα. Είναι το σημείο που κάποια στοιχεία δεν μπορούν να συνηπάρξουν και η φύση απαιτεί την εξουδετέρωση τους ενός. Θυμάμαι την μουλάν που έλεγε "να ακολουθείς την καρδιά σου".."είναι μονο ένα παραμύθι" σχολίασε και νόμιζα πως είχε δίκιο. Όμως εγώ παρμένη από παραμύθι το έβρισκα απόλυτα σοφό και μαγικό..... ...Η Μουλάν ενώ είχε την καρδιά της πάνω από το καθήκον, τελικά ακολουθώντας το καθήκον της, ήταν στον ίδιο δρόμο με την καρδιά της...

Και εδώ είναι που εγώ πρέπει να χρησιμοποιήσω την καρδιά ή την λογική, για να σκοτώσω κάτι. Ακούγεται βίαιο; Έτσι είναι. Γιατί πρεπει να είμαι αναγκασμένη να σκοτώσω τα συναισθήματα μου ή την αξιοπρέπεια μου;; Δεν μπορώ. Αρνούμε να σκοτώσω κάτι. Σκοτώνοντας τα συναισθήματα μου, σκοτώνω τον εαυτό μου, μετατρέποντας με σε ένα απαθές ον. Σκοτώνοντας την αξιοπρέπεια, σκοτώνω όλο μου το είναι, τις αξίες μου, τις αρετές μου..οτιδήποτε προσπαθούσα να χτίσω τόσα χρόνια.

Και στις δύο περιπτώσεις θα χάσω.

Θα χάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γιατί να μην υπάρχει μια μεσαία λύση;

Γιατί τα πράγματα να είναι τόσο περίπλοκα;

Είπα πως είμαι παρμένη από παραμύθι.

Και για αυτό αρνούμαι να σκοτώσω.

Πρέπει να υπάρχει μια μεσαία λύση.

Μην σκοτώνεστε να βρείτε την λύση!

Άντρι.

Βρίσκοντας την ελευθερία μέσα στην αόριστη καθημερινότητα.

8 μέρες. Ναι,ναι..τόσο καιρό έχω να ανανεώσω το μπλογκ με μια καινούργια αναρτησούλα! Είμαι απαίσια, έτσι; ..το ξέρω!Φαίνεται με έχει επηρρεάσει, αυτή η χριστουγεννιάτικη αύρα, που με έχει κάνει να κολλήσω στο μέτρημα για τις διακοπές!. Είναι τρομακτική, πάντως, αυτή η σταθερότητα, η αποφυγή της αλλαγής γενικότερα. Είμαι πια σίγουρη πως χρειάζονται οι αλλαγές! Το βλέπω και από τον εαυτό μου..από την γκαρνταρομπα μου! Μα, να μην ξέρω τι να φορέσω; Που ακούστηκε..εγώ;! Εγώ που θα μπορούσα να κάνω όλους τους πιθανούς συνδυασμούς...

Εδώ ήταν που θα έπρεπε να πω το συχνό "ας μην ξεφεύγουμε απο το θέμα".. όμως αποφάσισα να είμαι αόριστη σήμερα, χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς. Γενικά τώρα τελευταία είμαι αόριστη. Δεν ξέρω βέβαια, άμα αυτός είναι ένας κατάλληλος επιθετικός προσδιορισμός, για να χαρακτηρίσουμε άνθρωπο, άλλα..ποιος νοιάζεται;!

Ποιος νοιάζεται γενικά; Αυτό είναι που φταίει, ίσως και στην καταστροφή του κόσμου. Η έλλειψη ενδιαφέροντος. Έλλειψη ενδιαφέροντος γενικότερα. Αχ, αυτή η γενικότητα και οι περιττολογίες. Καταστροφικός συνδυασμός αναμφισβήτητα.

Έτσι μάθαμε όμως. Να τα βάζουμε όλα και όλους στο ίδιο τσουβάλι. Για να μην παρεξηγηθεί κάποιος και μειωθούμε και εμείς μαζί του. Που είναι η ειλικρίνεια, η οριστικότητα; Άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο ξέρουν. Πολλές φορές ξέρουν πολλά και ίσως περισσότερα από όσα θα έπρεπε να ξέρουν. Αλλά η κατάντια μας ήταν αυτή. Κάτι που εμείς η ίδιοι επιλέξαμε και θα έπρεπε να είχαμε την επιγννωση της. Την επίγνωση της καταργησης της ελεύθερης έκφρασης. Ακούγεται σκληρό έτσι;

Και όμως είναι κάθε τι από σκληρό. Αναρωτιέμαι αν το ημερολόγιο μου παρακολουθείται και κατακρίνεται όπως πολλά άλλα. Και ίσως να γραφω κάτι το οποίο να έχει κρυμμένα νοήματα. Η αιτία είναι προφανής. Ποιος έχει την ικανότητα(γιατί είναι ικανότητα) να μιλήσει με ελευθερία, όταν από την στιγμή που το κάνει κινδυνεύει η ίδια σωματική του ακεραιότητα;

Θα έλεγα πως το μόνο που μας απέμεινε είναι, εδώ η μπλογκοσφαιρα μας. Μα είναι μονάχα ένα ΘΑ, μιας και εδωπέρα είμαστε κάε τι απο ελευθεροι.    Δεν είμαι αόριστη λοιπόν... ....Ναι ξέρω με ποιον είμαι ερωτευμένη και στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το δηλώσω ελεύθερα, σκεπτόμενη τις μετέπειτα κριτικές. Θεωρούμαι από τον εαυτό μου ελεύθερη φύση. Πιστεύω όλοι θα έπρεπε να πιστεύουν το ίδιο. Βέβαια..αυτή η ελευθερία χάνεται εγκλωβισμένη στην καθημερινότητα. Τέρμα η αόριστη Άντρι λοιπόν. Ή μάλλον όχι. Θα είμαι όσο αόριστη ή οριστική θέλω. " Είμαι όνειρο, εφιάλτης ίσως ο ίδιος σου εαυτός" είχα πει κάποτε περύφανη. Μα για αυτή τη φορά ένα ξέρω..πως  (αν δεν είμαι), θέλω να είμαι..ελεύθερη!



Πολλές φορές  ξεχνάμε πως είμαστε ανθρώπινα όντα.

Πολλές φορές ξεχνάμε τα απαραβίαστα δικαιώματα μας.

Πολλές φορές ξέχναμε να είμαστε οι εαυτοί μας, χάνοντας όλο μας το "είναι".

Πολλές φορές ξεχνάμε να διεκδικούμε την ελευθερία μας.

Πολλές φορές κρίνουμε.

Πολλές φορές γενικεύουμε.

Πολλές φορές...

...ας γίνουν λίγες!


Ζήτω η προσωπική ελευθερία λοιπόν!



**Ταπεινό το να αρνιόμουν να μην πάω στην εκδήλωση, επειδή δεν είχα τι να βάλω και φοβούμενη τι κριτικές. Πόσο στεναχωριέμαι όταν ξεχνάω να είμαι ο εαυτός μου!


Λοιπόν,καλό κυνήγι ελευθερίας και φυσικά βελτίωσης!
Αντρι

Εμποδισμένη από τους ανθρώπους των σπηλαίων, εύχομαι καλό μήνα.

Θέλω να γράψω κάτι. Δεν ξέρω τι. Κάτι χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς άκρα.  Σας προετοιμάζω για την μετριότητα και για την πιθανότητα να μην στεκεται.



Μια από τις πιο μοναχικές μέρες σήμερα. Τι ορίζει όμως την μοναξιά; Ήμουν κοντά σε πολλούς ανθρώπους. Μάλλον ήταν υπερβολικά πολλοί και αυτό ήταν που με πείραζε. Μια μοναξιά που πιθανότατα επέλεξα μόνη μου. Μια μοναξιά που είναι η αιτία να ζητάω απεγνωσμένα την μοναξιά μου.

Στεκόμουν εκεί. Τους άκουγα να φωνάζουν. Όχι, όχι δεν φώναζαν στρίγγλιζαν, χαζογελούσαν. Είχα τα αισθήματα του γκρινιάρη. Τα πάντα μου την έδιναν. Τσαντιζόμουν, φόρτωνα και άλλο και άλλο.

Λίγες ώρες πριν την έκρηξη. Το θρανίο μου, ο μόνος φίλος. Κοίταγα στα δεξιά μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Κοίταζα στα αριστερά, θύμωνα. Σε θεωρούσα φίλο. Ντάξει έπεσα έξω. Μα αναρωτιέμαι πως έχεις ακόμα το θάρρος να μου μιλάς. Σαν να μην έχεις πει τίποτα. Καθόλου αξιοπρέπεια λοιπόν; Το μόνο που ξέρεις είναι να το παίζεις μάγκας.

Κοιτάζω και άλλο αριστερά. Μπορώ να δω κάτι τόσο ψεύτικο. Μια δημοκρατική τάξη δήθεν. Μπουρδες. Εκεί βλέπω εσένα. Αχ και να μπορούσα να μιλήσω, τόσο καιρό προσπαθω. Όχι δεν θα κάνω κάτι που τότε αρνιόμουν πως θα μπορούσε να γίνει.

Και η μόνη μου παρηγοριά τα Χριστούγεννα. Ο ρούντολφ, το τραγουδάκι, ο αϊ- βασιλάκης, όλα τα αγαπητά πάνω στο ρανίο. 13 μέρες μάθημα ακόμα, κάνοντας μια τρομερή αφαίρεση. Ωραία ακούγεται έτσι; " Όταν τελειώσουν τα Χριστούγεννα τι θα τα κάνεις όλα αυτα;" ..καλή ερώτηση.

Και επόμενη παρηγοριά μου η μουσική. Εκεί στον απέραντο δρόμο. 2 πορτοκάλια πέφτουν, σε όχι τυχαία παιδιά. Είχε δίκιο τότε που παρομοίασε τους κυνηγούς της διαφορετικότητας με  κάτι πολύ χειρότερο από τους ανθρώπους των σπηλαίων...

Αυτό είναι όλο; Τότε αναθεωρώ. Ίσως να μισώ το σχολείο. Ίσως να μισώ περισσότερο ην σημερινή νεολαία(ναι είμαι και εγώ μεσα), που θα βγει στην κοινωνία και θα τν αποτελειώσει ή ίσως να θυμώνω με τους καθηγητές οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ίδια κατάσταση;

Δεν ξέρω τι πρέπει να προσθέσω. Μαύρη διάθεση, μαύρα σύννεφα. Ίσως να φταίει η τάξη. Κρύφτηκε ο ήλιος. Ουράνιο τόξο μου που είσαι;

Επλίζω πάντως το ρητό " Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται", να μην ισχύει για το μήνα.. Τέσπα καλό τελευταίο μήνα του 11, να έχεται και μακάρι να τελειώσει γρήγορα, γιατί πολύ με κούρασε αυτός ο χρόνος. Με λίγη αισιοδοξία, ας περιμένουμε τον καινούργιο μήνα(και χρόνο!), και αν όλοι ειρωνεύονται πως τα "καλά" έρχονται, εγώ πιστεύω στον καινούργιο χρόνο, με περισσότερους στόχους και αναρτήσεις......


Καλό μήνα
Αντρι