Αντίο. Ελπίζω o επόμενος να σε προσέχει.

Τελικά είναι δύσκολο να επιστρέφεις πίσω, μετά από αρκετό καιρό, κάτι με το οποίο έχεις δεθεί. Την βρίσκω εξαιρετικά τρομακτική αυτήν την επιστροφή του χρόνου, στα παλιά. Η βοηθός μου, αυτή η μικρή μαύρη κάμερα, μου δόθηκε πριν ένα μήνα για τα σεμινάρια φωτογραφίας. Αν και στην αρχή νόμιζα, πως δεν θα μου χρειαστεί, τελικά τα "νομίζω" μου δεν βγήκαν πραγματικότητα, όπως γίνεται τον τελευταίο καιρό άλλωστε, αλλά έτρεξα πολύ για αυτήν την φωτογραφική, η οποία χάθηκε (για να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της φαίνεται) όμως η μοίρα ήθελε να ξαναβρεθεί στα χέρια μου.

Δημιούργησα μια σχέση μαζί της. Ξεπέρασα τον εαυτό μου μέσα από αυτήν, το έργο της και δέθηκα συναισθηματικά μαζί της. ΝΑΙ, ναι το ξέρω πως μιλάω ακόμα για μια μηχανή, αλλά αν κάποιος έτυχε να του αρέσει πολύ η φωτογραφία μπορεί να καταλάβει τη σχέση ανάμεσα σε φωτογράφο και την φωτογραφική μηχανή.

Πόσο στεναχωριέμαι, που πρέπει να την βάλω πίσω στα πλαστικά σακουλάκια της, από εκεί του την είχα απεγκλωβίσει και την είχα κάνει να αισθάνεται χρήσιμη, διαγράφοντας εκείνες τις αμέτρητες στιγμές με ένα "κλικ", κάνοντας λες και δεν υπήρχαν ποτέ. Έτσι θα πάει η μικρή φωτογραφική μου μηχανή, στα χέρια του επόμενου, χωρίς να ξέρω αν θα την περιποιηθεί αρκετά καλά.

Μα ακόμα περισσότερο στεναχωριέμαι που όλο αυτό τελειώνει. Όλος αυτός ο μήνας, που παρά την σωματική κούραση, με γέμισε δύναμη, χαρά και πάνω από όλα αυτοπεποίθηση. Μέσα από την ομάδα που δημιουργήσαμε έμαθα να είμαι πιο κοινωνική, καθώς και να πιστεύω στον εαυτό μου. Μπορεί στις αρχές να με σνόμπαραν λόγω ηλικίας και εμφάνισης, διότι πίστευαν ή μάλλον δεν πίστευαν ότι μπορούσα. Όμως βρεθήκανε όλοι προ εκπλήξεως και αυτό είναι που με ευχαριστεί.

Κρίμα που όλο αυτό τελειώνει εδώ. Σημασία όμως έχει πως κέρδισα, ξύπνησα και ζωήρεψα λίγο την καθημερινότητα μου, η οποία χωρίς αυτά τα μαθήματα είχε αρχίσει να γίνεται ειλικρινά μουντή.

                              Να και οι τελευταίες λήψεις από την μικρή. Όμορφο Γύθειο.. περάσαμε ωραία "μικρή" =)

Μα κάθε τέλος μια καινούργια αρχή. *Ίσως είναι μια αφορμή για να ξαναρχίσω να γράφω!

Άντρι.

Απλά κολύμπα!

Και τι αν γράψαμε Ελενη σήμερα; Τελικά η καλύτερη περίοδος είναι αυτή των εξετάσεων. Μοιάζουν όλα τόσοο ξέγνοιαστα. Φαίνεται μετα το πολυ διάβασμα μας πιάνει ειδικό είδος βλακείας! :ρ ..μυρίζω καλοκαίρι, μυρίζω το πνεύμα ελευθερίας της Α' Λυκείου...

1ο μπάνιο σήμερα..με βροχή! Μόνες στην παραλία, φωνές, γέλια, εφηβικό όνειρο. Χορέψαμε twist κολυμπώντας, μας φάγανε δερματί φύκια, απολαύσαμε το δροσερό αεράκι με θέα την θάλασσα, δίπλα στην άμμο κάτω απο μια ομπρέλα βροχής! Το μόνο που μας έλειπε ήταν ένα τζάκι, κουβέρτα και ποπ-κορν..! Ή μάλλον όχι..το κρύο ξυπναει! 

Πάντως το μπάνιο με βροχή έχει πολλά υπέρ, οπότε πρέπει να το γυρίσουμε στην χειμερινή κολύμβηση! Εκτός το γεγονός, πως δεν σε χτυπάει ο ήλιος το κεφάλι, κάτι που λατρεύω, μιας και δεν καίγομαι, δεν έχει ζέστη και έχεις μια ολοκληρη παραλία για την πάρτη σου! Τι καλύτερο;!

Τελικά τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει..ουτε η βροχή..:)

Και μην ξεχνάμε, πως στα δύσκολα, όταν ο κόσμος σου λέει να σταματήσεις, εκεί που νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου και τίποτα δεν μοιάζει πια δυνατό...

απλά κολύμπα!

Άντρι

Τα μάγια λύθηκαν!

"Και έτσι όπως μπήκε βγήκε για μια τέταρτη φορά"

Είναι αστείο έτσι; ..το πόσο χρόνο μπορεί να ξοδέψει κανείς σε ένα εικονικό χώρο, περιμένοντας να συνδεθεί το πρόσωπο που αναζητά, σε σημείο που κολλάει πάνω στον υπολογιστή  και  η ημέρα του γίνεται μια ψεύτικη πραγματικότητα..

Το πρόσωπο δεν συνδέεται, αλλά εσύ συνεχίζεις να περιμένεις, μέχρι που ξαφνικά βλέπεις το πράσινο φωτάκι που τόσο προσδοκούσες, προσκολλημένη μπροστά από μια οθόνη, να εμφανίζεται στα δεξιά του ονόματός του και έτσι το πρόσωπο σου γεμίζει με αμέτρητη χαρά. 

Εκεί βρίσκεται όμως το δύσκολο κομμάτι. Θα στείλει, δεν θα στείλει, οπότε θα αναγκαστείς να το κάνεις εσύ; Μέχρι όμως όλες αυτές οι σκέψεις να περάσουν από την μια άκρη του μυαλού σου στην, ξαφνικά βλέπεις πως εκείνο το λατρευτό πράσινο φωτάκι έχει εξαφανιστεί, με αποτέλεσμα η απογοήτευση να καλύπτει όλο σου το "είναι".

Ήταν Πέμπτη γύρω στις 5, όταν με την κολλητή σου, περπατάγατε μόνες εκείνο τον μακρύ δρόμο. Ευχηθήκατε μια καλή συντροφιά, που θα γέμιζε χρώμα, έντονο χρώμα, την καθημερινότητα σας. Ως δια μαγείας η ευχή σας πραγματοποιήθηκε και ένα χρώμα πιο έντονο από όσο είχες ποτέ φανταστεί, εμφανίστηκε στην παγωμένη από τον χειμώνα καρδιά σου. Έζησες όμως το παραμύθι σου. Θα έπρεπε να ξέρεις όμως πως δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy end. Τα μάγια λύθηκαν και αυτή δεν είσαι σίγουρη πως είναι  η δικιά σου ιστορία. Ο πρίγκιπας σου που ήρθε απρόσμενα με τα άσπρα του πανιά, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ξέρεις όμως πως αυτή δεν ήταν η δικιά σου ιστορία. Πολύ απλή και ονειρική για να σου ανήκει. Δεν το έχεις καταλάβει; Η ζωή παίζει τα δικά τς παιχνίδια. Σου υπενθύμισε ότι πρέπει να αγωνίζεσαι για τα πάντα, αλλά σε παροτρύνει να ψάξεις να βρεις την δικιά σου ιστορία..

Ωραία είναι να ζεις στο παραμύθι σου, αλλά όχι για πολύ!

Τα μάγια λύθηκαν, πίσω στην πραγματικότητα τώρα..

Είναι όμορφα που η πραγματικότητα είναι..πραγματική!

Τώρα ζήσε με όνειρα, αλλά πάψε να περιμένεις τον ιππότη στο άσπρο άλογο, θα πρέπει να πας εσύ σε αυτόν! ;)

Τραβηγμένη από παραμύθι,

Άντρι