Lost.

Χαμένη στα λόγια σου,

στις κάποτε υποσχέσεις,

κάνω κύκλους, ζαλίζομαι,

γυρίζω πάλι σε σένα.

~~~

Μαγνητίζομαι κοντά σου 

και η έλξη αυτή

με κάνει να τριγυρνώ σε άγνωστα μονοπάτια,

να γίνομαι απρόσεκτη,

να σκουντουφλώ σε πέτρες,

και να χάνομαι ξανά σε εκείνα τα αέρινα λόγια, 

που σαν φαντάσματα 

έχουν πια στοιχειώσει το μυαλό μου.

*Το μήνυμα διαβάστηκε οκτώ φορές, ίσως και περισσότερες. Δεν ήταν ένα απλό μήνυμα ευχών. Γυρνάς πίσω, ζητάς κάτι, δεν μου λες τι. Για μια ακόμα φορά με εμποδίζεις να προχωρήσω. Τι και αν έκανα τα αδύνατα δυνατά για να σε διώξω από κοντά μου; Εσύ βρήκες τον τρόπο.

*Φαίνεται σου αρέσει να με βλέπεις να κολλάω σαν χταπόδι απάνω σου, να πονάω, να πληγώνομαι.

*Κράτα με ή άφησε με.

*Μην με πετάς στο κενό.

*Χάνομαι..

**Καλές γιορτές:)

Άντρι

Never forget you!

Όλοι περπατάμε το μακρύ δρόμο της ζωής ψάχνοντας την ευτυχία. 

Κάποιοι τρέχουν με περιέργεια, κάποιοι αρνούμενοι να προσπαθήσουν, βαριούνται να προχωρήσουν και πολλοί από αυτούς βαδίζουν ελεύθεροι, απολαμβάνοντας την διαδρομή, χωρίς να τους νοιάζει που θα καταλήξουν. 

Όλοι όμως, ανεξαιρέτως ηλικίας, χρώματος, ύψους και νοητικού επιπέδου κουβαλάνε κάτι.

Μπορεί να μην κρατάνε ένα σακίδιο ή μια βαλίτσα, αλλά κουβαλάνε μια ιστορία, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς τους, ένα χαμόγελο. 

Σκοπός τους είναι να φτάσουν στο τέλος της διαδρομής, όπου θα καταφέρουν να απαλλαχτούν από όλα αυτά που τους βαραίνουν κατά τη διάρκεια του ατελείωτου μοναχικού ταξιδιού. 

Μα πολλές φορές σε αυτό το μακρύ δρόμο, χάνονται, μπερδεύονται, βάζουν τρικλοποδιές στους εαυτούς τους και εισβάλλουν ξαφνικά στους δρόμους κάποιων αγνώστων.

Εκεί προσπαθώντας να προσανατολιστούν και να ξεκουραστούν, ανοίγουν τα σακίδια τους, αφήνοντας μια ευχάριστη ή δυσάρεστη νότα από το περιεχόμενο τους,

μέχρι την στιγμή που ξαφνικά θα ξαναμαζέψουν πάλι τα μπαγάζια τους, έτοιμοι να συνεχίσουν εκείνο το δρόμο τον οποίο μόνοι είχαν αρχίσει και να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους...

Και το μόνο που θα έχει απομείνει, είναι μια ζωντανή ανάμνηση στο κεφάλι των άλλοτε αγνώστων, που θα θυμίζει πως αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν.

*Μια μελωδική νότα θα ηχεί, θυμίζοντας μας πως ήσουν εδώ!

*Να μας θυμάσαι, θα σε θυμόμαστε!

Άντρι.

Keep calm and wait for christmas!

Τώρα τελευταία άρχισα να διαχωρίζω τους ανθρώπους (καλώς η κακώς) με ένα ακόμα κριτήριο. Είναι κάποιοι, οι οποίοι είναι γεννημένοι να βαριούνται (οι οποίοι μου θυμίζουν δικαιολογημένα ζώα παρά ανθρώπους) καθώς και άλλοι, οι οποίοι υπάρχουν για να κάνουν τον κόσμο να δείχνει κάθε λεπτό, δυο σταγόνες ομορφότερο.
Είναι αυτοί που σαν χάρισμα, σαν μαγική ιδιότητα, μπορούν μέσα μόνο από λίγες μόνο λέξεις να δημιουργήσουν τις πιο όμορφες καμπύλες στα πρόσωπα των γύρω τους. Ίσως στον εγκέφαλο τους να υπάρχει μια φωσφορίζε επιγραφή, η οποία τους δείχνει με μεγάλα γράμματα την έξοδο από κάθε ασήμαντο ή σημαντικό πρόβλημα. Έτσι είναι ικανοί να βρίσκουν πάντοτε, μια κουκκίδα χρώματος ανάμεσα στο απόλυτο γκρίζο και ύστερα να μετατρέπουν το γκρίζο στα πιο αγαπημένα τους χρώματα, σκορπίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερη αισιοδοξία.

-Η αλήθεια είναι πως δεν συναντάς συχνά τέτοιες φυσιογνωμίες, ειδικά στις εποχές μας όπου η μιζέρια έχει αρχίσει να σκαρφαλώνει τα πιο ψηλά βουνά. Μετρημένοι αυτοί οι ελπιδοφόροι, είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Είναι όμως γνήσιοι, αληθινοί και είναι δύσκολο να πετύχεις κάτι τέτοιο στην σημερινή κοινωνία, οπότε αξίζουν δικαίως τον θαυμασμό μας για το αιώνιο κουράγιο τους. Τυχερός όποιος πέσει πάνω σε ένα τέτοιο άτομο και σχεδόν αδύνατον να μην τον λατρέψει,  αν καταλάβει την πραγματική αξία του.-

Σαν το Άι-Βασίλη εμφανίστηκε ένας τέτοιο μαγικό πλάσμα μπροστά μου. Μίλησε την γλώσσα μου, πετάξαμε μαζί στα σύννεφα, σε κάποιο άλλο πλανητικό σύστημα και ένα συναίσθημα ευχαρίστησης με κυρίευσε. Ακατόρθωτο να αντισταθείς σε αυτό τον ήχο από το κουδουνάκι, την στιγμή που πετάς με το έλκηθρο σε αυτά, τα άλλα μέρη.
Τόσα ξαφνικός ο ερχομός, με τα αμέτρητα δώρα του. Μοιράστηκε τον εσωτερικό του κόσμο μαζί μου, άρπαξε την γκριζίλα, η οποία είχε αρχίσει να με κατατρώει τελευταία και άπλωσε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Ομολογουμένως από τα καλύτερα δώρα φέτος και η αξία του ανεκτίμητη.
Με αυτό τον τρόπο πίστεψα και εγώ φέτος! Στο παρελθόν, συνήθιζαν να με ζεσταίνουν τα λαμπάκια, τα οποία στόλιζαν κάθε γωνία, αλλά αυτή την φορά είναι το φως της ψυχής ενός καθημερινού Άι-Βασίλη, το οποίο με ζεσταίνει  Πιστεύω πως αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι μαγικά και πραγματικά με οποιοδήποτε κόστος!
Μπορεί να μην είναι ο τύπος με την κόκκινη στολή και τα γένια, αλλά αναμφισβήτητα κάτι τύπιδες σαν και αυτόν χρειάζονται ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας!

*Το ταξίδι μας συνεχίζεται!
*11 μερούλες ακόμα, δεν είναι αργά για να πιστέψεις!

**Για την Ειρήνη, η οποία μοιράζει την θετική της ενέργειας μέσα από ζεστές αγκαλιές!:*
Η δικιά σας Άντρι.

Imagine.

Η δεκαπεντάχρονη Μαλάλα από το Πακιστάν, είναι ένα παράδειγμα, ένα γνήσιο πρότυπο στις μέρες μας, της οποίας τα βήματα, όλοι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Υπερασπίστηκε και υποστήριξε τα δικαιώματα της  και των συνομηλίκων της για παιδεία δημοσίως, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή. Παρά την σφαίρα που οι Ταλιμπάν έριξαν στο κεφάλι της, η Μαλάλα  δεν πτοήθηκε και συνεχίζει να μάχεται περί ισότητας, διεκδικώντας τώρα τιμίως το Νόμπελ Ειρήνης.
Είναι τραγικό όμως αν σκεφτούμε πως βρισκόμαστε στο 2012 και παρόλα αυτά σε κάποια μέρη, στερούν το δικαίωμα στα κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο. Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να συλλογιστούμε την θέση μας και πόσο "προνομιούχοι" είμαστε σε αντίθεση με κάποιους που παλεύουν με την ίδια τους την ζωή για να διεκδικήσουν κάτι που εμείς θεωρούμε βασικό και δεδομένο. Ας σταματήσουμε λοιπόν, να είμαστε αχάριστοι, κατηγορώντας συνεχώς, το όλο "σύστημα" και ας εκμεταλλευτούμε αυτό που μας δίνεται σχεδόν απλόχερα, γιατί πολύ απλά κάποιοι άλλοι δεν το έχουν.


*Σιχάθηκα να ακούω κάποιους ανίδεους να "κράζουν" καθημερινά το σχολείο, θεωρώντας το άχρηστο, υποστηρίζοντας πως δεν τους προσφέρει τίποτα.

*Μπορεί να μην ζούμε στο πιο όμορφο κόσμο, αλλά χρειάζεται να χάσουμε κάτι για να καταλάβουμε την αξία του;
*Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί -αν και μετρημένοι-, οι οποίοι αγωνίζονται και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, χωρίς οφέλη, για ένα πιο δίκιο κόσμο.
*Ας πάρουμε παράδειγμα από όλους αυτούς του απλούς ανθρώπους, οι οποίοι με την ελάχιστη δύναμη τους κατάφεραν πολλά, ας γίνουμε και εμείς αγωνιστές, για ένα ομορφότερο αύριο.
*Μπορούμε να επιφέρουμε την αλλαγή!

*Στο σύνδεσμο μπορείτε να βάλετε την υπογραφή σας, αν θέλετε η Μαλάλα να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης.
http://www.change.org/petitions/take-a-stand-for-the-girl-who-stood-up-nominate-malala-for-the-nobel-peace-prize

Φωτισμένες ψυχές.

Σαν τον Ρούντολφ περιπλανιέμαι στους δρόμους. "Πως γίνεται να μην μπει κανείς σε χριστουγεννιάτικο κλίμα;" Χαρωπά λαμπάκια στολίζουν, όλες τις βιτρίνες, τα πιο απόμερη μέρη 

και κάθε σκοτεινό δρομάκι, το οποίο ήταν άλλοτε απόμακρο, φαίνεται να γιορτάζει!

Τα κατσούφικα πρόσωπα αλλάζουν μαγικά, μιας και έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται,

με τα πιο λαμπρά τους χαμόγελα, για τις γιορτές, οι οποίες όλο και πλησιάζουν. 

Φαίνεται όλοι τα περιμένουν.

Η ανυπομονησία μου τεράστια για την στιγμή, που θα αρχίζω να κρεμάω τις μπάλες από τα κλαράκια του δέντρου και για όταν θα αρχίσει να "μυρίζει" μελομακάρονα.

"Αλήθεια τώρα, υπάρχει άνθρωπος που να μην λατρεύει τα Χριστούγεννα;!" (εκτός από την Φρικαντέλα βέβαια, η οποία είχε ψυχολογικά)

 Come on youu! *It's CHRISTMAS TIME ;)

*20 μέρες ακόμα και μοιάζει με όνειρο! 

*Ρίξε μια ματιά σε εκείνες τις φιγούρες,οι οποίες έχουν στραφεί σε στολισμένες βιτρίνες--> φαίνονται ευτυχισμένοι!

*Κρατάς μυστικό; Νομίζω ότι τα Χριστούγεννα είναι μαγικά!

*Απλά πίστεψε;)

Άντρι

Δεν θέλω να σε ξέρω.

"Μπορεί να μην ήμουν ποτέ τίποτα για σένα, αλλά για μένα δεν ήταν έτσι, πίστεψα σε σένα", είπα.

"Που το ξέρεις ότι δεν ήσουν τίποτα για μένα;" αποκρίθηκες ξαφνιάζοντας με.

"Πάνε δυο μήνες. Δυο μήνες που ένιωθα τόσο μόνη και εσύ δεν ήσουν εκεί, σαν να μην υπήρξα ποτέ. Τι άλλαξε; Αυτό θέλω να μου πεις μόνο.

*

Δεν απαντάς. Είχα άλλα τόσα να σου πω, δυο μήνες τα ετοίμαζα. Πιθανότατα να θεωρείς ότι είμαι παράλογη. Λογικά δεν έχεις καταλάβει την παραμικρή λέξη από αυτά που σου είπα ή σου είχα πει ποτέ. Αντίστροφα και ανάλογα τα λογικά με τα παράλογα.

*

Δεν θα μάθω ποτέ τι ήμουν για σένα,
δεν θα μάθω ποτέ για πιο λόγο εξαφανίστηκες,
για ποιο λόγο προσπάθησες να ξαναμπείς βίαια στην καθημερινότητα μου.
Δεν απαντάς γιατί απλά δεν έχεις τι να πεις.
Εγώ σου άνοιξα την καρδιά μου για να σκοτώνεις, εσύ τον χρόνο σου, σκοτώνοντας και εμένα. Αδικία, δεν βρίσκεις;
Κατάστρεψε με και άλλο, μπορείς.

*

*

*

"Αδίκως προσπαθώ να κάνω μια συζήτηση, βγαλμένη από ταινία, με ένα άνθρωπο βγαλμένο από τσόντα."

Μπαίνεις στο fb και αρχίζεις σκουντήγματα. Φαίνεται έχεις απεριόριστο χρόνο και τι πιο γλυκό από το  να μου πηδ@ξεις για μια ακόμα φορά την ψυχολογία.

Σου έχω ξαναπεί ότι εγώ δεν είμαι γήπεδο, ούτε το παιχνιδάκι σου, για να με πατάς και να παίζεις τόσο βρώμικα.

*

Σκληρό; Δεν νομίζω.
Νόμιζα ότι ήσουν αλλιώς. Νόμιζα ότι μοιραζόμασταν τα ίδια όνειρα. Νόμιζα..!
Στοιχημάτισα σε σένα, αλλά έπεσα πολύ έξω, αυτό είναι που πονάει..

*

Συγγνώμη, αλλά δεν γίνεται να πέσεις πιο χαμηλά στα μάτια μου, για αυτό σταματάω απλά να σε κοιτάω.

*
*

Τόσο καιρό δυσκολευόμουν να το παραδεχτώ. Δεν είναι εύκολο εκεί που έχεις δεθεί με κάποιον, να τον διαγράφεις σαν να μην υπήρξε ποτέ στην ζωή σου. 

Δεν θα καταφέρω τελικά να ανακαλύψω ποτέ τι πλάσμα είσαι. Μα τι σημασία έχει; Δεν έχεις συναισθήματα, δεν νιώθεις, δεν ανήκεις εδώ.

*

*

Απλά άφησε με! Δεν θέλω να σε ξέρω! Σου έδωσα αρκετά δεν έχω άλλα.
Η μεγαλύτερη, κρυφή μου επιθυμία είναι να γυρίσεις με ένα μεγάλο συγγνώμη και εξηγήσεις. Να αντικρίσω εκείνο το άνθρωπο, που με συντρόφευε τις καλοκαιρινές νύχτες.
Μα είναι μόνο μια ανάμνηση ή... ένας εφιάλτης, ένας γλυκός εφιάλτης.

But where's your heart?   I am not afraid to keep on living I am not afraid to walk this world alone.

*Ας προσέχω όμως τι εύχομαι.

*Καληνύχτα ανεκπλήρωτε έρωτα μου.

*Δεν θα ξημερώσει άλλη μέρα με τα μάτια μου κλαμένα για σένα

*Θα ήθελα να 'ταν αλλιώς.

*Τίτλοι τέλους;
*Αντιός.

Άντρι