Εμείς? Μπερδεύτηκα

Καταφέραμε να διαμορφώσουμε μια εγωιστική κοινωνία, όπου το άτομο παλεύει για το προσωπικό του συμφέρον, αδιαφορώντας παντελώς για τους δίπλα του. Κάθε παραμικρή απόφαση βασισμένη στο εγώ και κάθε πράξη έχεις ως στόχο την προσωπική ευτυχία με οποιοδήποτε κόστος.
Τι και αν κάποιοι άνθρωποι πεινάνε; Εμείς να είμαστε γεμάτοι.
Τι και αν σε κάποιους κόβουν κάθε όνειρο; Μας ενοχλεί που διεκδικούν τα δικαιώματα τους.
Τι και αν κάποιοι πεθαίνουνε στην πάλη ζωής; Εμείς να είμαστε καλά.

Από παλιά το άτομο αντιμετώπιζε αυτό το πρόβλημα.
Ανικανότητα να μπούμε στην θέση του άλλου. "Ο καθένας για τον εαυτό του", φωνάζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Αυτό που με προβληματίζει όμως περισσότερο, είναι πως αυτές οι εγωιστικές αντιλήψεις, περάσανε ακόμη και στην φιλία. Ψάχνουμε καθημερινά για φίλους, δημιουργώντας όλο και περισσότερες δεσμούς, ώστε να είμαστε σίγουροι, πως όταν θα είμαστε σε ανάγκη, κάποιος θα είναι εκεί να μας βοηθήσει, να μας δώσει το χέρι, έχοντας την εντύπωση πως η ποσότητα των φίλων μας, γεμίζει το κενό.
Βέβαια έρχεται η στιγμή, όπου τους χρειάζεσαι και συνειδητοποιείς πως ζεις σε ένα ψέμα. Νιώθεις ότι δεν μπορούν να σε καταλάβουν και ξέρεις πως αν ήθελαν δεν θα ήταν δύσκολο. Δεν μπαίνουν στην θέση σου, γιατί δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό. Σε ρωτάνε τι κάνεις, αν είσαι καλά, χωρίς ειλικρινά να νοιάζονται και με την πρώτη ευκαιρία αρχίζουν να σου λένε τα δικά τους προβλήματα, απλά για να τα πουν. Αποφασίζεις να ακολουθήσεις την δικιά τους τακτική, να γίνεις εαυτούλης, να ακούς, αλλά να μην νοιάζεσαι για το τι ακούς.

Αποτέλεσμα; Η μοναξιά μας  με αγκαλιάζει..

*Διστάζεις.
Αν και έχεις κοιτάξει πολλές φορές στο παρελθόν το εγώ σου, πιστεύεις στο εμείς και θα συνεχίζεις να πιστεύεις, αν και πρόκειται να απογοητευτείς με το κόσμο, που τόσο δύσκολα αλλάζει..
Άντρι

Ρίξε μια ματιά έξω.

Ζήσαμε σε εικονικούς κόσμους.

Αγαπήσαμε τις ψευδαισθήσεις.

Πλάσαμε τις δικιές μας αλήθειες.

Συνηθίσαμε να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, 

~ακόμα και αυτές που ήταν όμορφες από μόνες του.

Ζήσαμε και αγαπήσαμε πραγματικά; 

ή απλά συνηθίσαμε να ζούμε σε μια δικιά μας αλήθεια, σκοτώνοντας ό,τι πονούσε, αντικαθιστώντας το κενό που άφηνε με όμορφα πλαστικά κορδελάκια;

..χαζέψαμε, αποχαυνωθήκαμε, χαθήκαμε, αυτοκαταστραφήκαμε..

Όπως και να έχει το μόνο σίγουρο είναι, πως η πραγματική ζωή, με τα καλά και τα άσχημα της, βρίσκεται εκεί έξω και περιμένει να σηκωθούμε από τον υπολογιστή και να την απολαύσουμε!

*Εμπρός λοιπόν. 

Το ξυπνητήρι χτυπάει. 

Είναι ώρα να ξυπνήσουμε.

Καλό Σαββατοκύριακο!

=)

What the f*ck is going on with me?

Γίνομαι υπερβολική,
υπερενθουσιάζομαι.
Στη στιγμή νομίζω πως βιώνω την πραγματική ευτυχία.

***

Αυτή μου η υπερβολή με οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο άκρο,
στην απογοήτευση.
Απογοητεύομαι με τον εαυτό μου,
ξεσπάω σε κλάματα με την παραμικρή αποτυχία,
πέφτω χαμηλά και πιο χαμηλά..

Βαριέμαι,
κουράζομαι να πέφτω,
Ετοιμάζομαι να παραδοθώ ολοκληρωτικά.

***

Ξαφνικά μια φλόγα ανάβει μέσα μου,
μου δίνει ώθηση να σηκωθώ,
βρίσκω για λίγο το νόημα,
που τόσο καιρό αναζητώ.

***

Θέλω να με προστατέψω,
μπαίνω σε άμυνα,
χτίζω εκείνο το τείχος γύρω μου,
αφήνοντας τα συναισθήματα απέξω.
Δεν ταιριάζουν με τον σκληρό μου εαυτό.

Γίνομαι εκείνη η εγωιστική "σκύλα",
που ακολουθεί μόνο την λογική της,
που προσπαθεί να υποβιβάζει τους γύρω της,
μόνο και μόνο για να νιώθει αυτή καλύτερα.
Εκείνη η σκύλα, την οποία πολλοί μίσησαν.
*
Φαίνεται μου αρέσει να με μισούν.
Τουλάχιστον έτσι δεν πληγώνομαι.

Τι να τα κάνεις τα συναισθήματα, 

όταν το μόνο που σου προκαλούν πια

είναι πόνο;

***

Μα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ένα γεγονός σπάει το εύθραυστο τείχος,
γεμίζοντας με χαρά και ενθουσιασμό.

***

Μα η απογοήτευση δεν θα σταματήσει ποτέ να ακολουθεί.

**
Πόσο την μισώ αυτή την κατάσταση,
όταν  βλέπω πως στοιχημάτισα λάθος,
πως έπεσα έξω..

Μάταια προσπαθώ να χτίσω ένα καινούργιο τείχος.
Η δύναμη, τα υλικά μου δεν επαρκούν
και το φορτίο των κουβαριασμένων συναισθημάτων
ασήκωτο.

**

Και τώρα;

**

Πόσο μου την δίνει να βρίσκομαι απροετοίμαστη σε καταστάσεις,

να μην φαίνομαι δυνατή,

να λυγίζω..

***
Και νιώθω μόνη,
τόσο μόνη
χαμένη στο πλήθος.
***

Τι και αν με περιτριγυρίζουν άτομα που αγαπώ;

Κάτι λείπει..

Και με αγχώνει τόσο πολύ,
που δεν είμαι σίγουρη αν είμαι αυτή που θα ήθελα να είμαι,
που δεν ξέρω τι κάνω,
αν μου αρέσει αυτό που κάνω,

Που κατάντησα τόσο ανασφαλής..

*Τίποτα δεν μοιάζει πια σαν καλή λύση, εκτός από το πέρασμα του χρόνου.
*Είναι που με κουράζει τόσο η αναμονή..
*Μα θα βρεθεί μια άκρη στο κουβάρι..

Άντρι

Μοιράζονται θαύματα.

Όταν ξυπνάς στον όγδοο ουρανό,

η αποπνικτική ατμόσφαιρα

καθώς και τα αγουροξυπνημένα  συναισθήματα ευφορίας,

που είχες τόσο καιρό να νιώσεις, 

σε καθιστούν ανίκανο να καταλάβεις,

αν όλο αυτό είναι πραγματικότητα

ή ο πιο γλυκός σου εφιάλτης!

**

Τσιμπάς τον εαυτό σου, τρίβεις τα μάτια σου,

τώρα ξέρεις,

πως τα όνειρα μπορούν να εκπληρωθούν:)

*Πώς να κοιμηθείς όταν η πραγματικότητα είναι πιο όμορφη από το πιο γλυκό σου όνειρο;

*Όταν όλες σου οι ελπίδες είναι χαμένες, μα η θέληση και η πίστη, εξακολουθούν να είναι βαθιά ριζωμένες μέσα σου, μην σταματάς να πιστεύεις στον εαυτό σου.

*Ένα θαύμα θα σε ανταμείψει για την υπομονή σου!

*Καλή εβδομάδα, με χαμόγελα και θετική ενέργεια!

Άντρι.

Έφυγε..

Έσπαγε το κεφάλι της να σκεφτεί κάτι καλό να γράψει. Το νέο έτος έχει καταφτάσει εδώ και τρεις ολόκληρες μέρες, όμως φαίνεται ανήμπορη να το υποδεχτεί λες και κάτι την κρατάει σφικτά πίσω. Είναι το μειονέκτημα των διακοπών φαίνεται. Έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο που αρχίζεις να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι τόσο, που βρίσκεις κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια σε όλα τα ζητήματα. Λεπτομέρειες που θα ήταν προτιμότερο να παραλείπονται..

Δεν ξέρει τι της συμβαίνει. Κάτι την έχει αγχώσει, κάτι την τρομάζει. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως όλα είναι εντάξει, πως δεν υπάρχει κάποια απειλή που πρέπει να την κρατάει σε επιφυλακή ολόκληρο το 24ωρο, πως είναι καιρός να ηρεμήσει, να χαλαρώσει.

Σκέφτεται πως μπορεί να φταίνε οι εξετάσεις που έρχονται σε ένα μήνα ή τα κενά που έχει αφήσει στο σχολείο. Όμως ξέρει πως όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Δικαιολογίες για να κρύψει την αλήθεια. Την αλήθεια που συνηθίζει να χτυπάει πισώπλατα.

Νιώθει την ανάγκη να βάλει τα κλάματα, να φωνάξει με όλη της την δύναμη όλα εκείνα που ήθελε εδώ και καιρό, να ξεσπάσει. Το κουβάρι με τα συναισθήματα μπλέκεται όλο και περισσότερο, η άκρη μπερδεύεται και χάνεται..

Της συμβαίνει όλο και πιο συχνά, αρχίζει να τρελαίνεται. Είναι οι φωνές στο μυαλό της που της θυμίζουν εκείνη η υπόσχεση, που είχε δώσει κάποτε. Είχε καταφέρει για "μια στιγμή" να πείσει τον εαυτό της πως το παρελθόν είναι παρελθόν, πως δεν θα ξανασχολιόταν με κάτι που την σκοτώνει. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως το 2013, θα είναι κάτι καινούργιο, μια νέα αρχή, ένα δυναμικό ξεκίνημα..

Μα έχει συνηθίσει τελευταία να "λέει" και ύστερα να ξεχνάει. Είχε αρχίσει να τον αντιγράφει, για μια ακόμα φορά. Την βόλευε να ξεχνάει, ένιωθε καλύτερα.

Η ημερομηνία γραμμένη στα τετράδια εδώ και τρεις μέρες, έλεγε 2012. Δεν έχει συνειδητοποιήσει την αλλαγή του χρόνου, αρνείται να συνειδητοποιήσει, πως ο χρόνος έφυγε και πήρε όλες εκείνες τις στιγμές μαζί του. Προσποιείται, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα. 

Περιμένει κάτι. Κάτι που πήρε μαζί του το 2012. Δεν θέλει να το αφήσει πίσω.

Κοιτάει δίπλα της, βλέπει να γίνονται καθημερινά θαύματα, ζηλεύει. 

Που είναι το δικό της θαύμα;  

Κλαίει, ουρλιάζει, χτυπιέται. Καμία αλλαγή. Το κενό παραμένει κενό. Ξέρει πως είναι απλά μια απόφαση, πως θα μπορούσε να βρει την θέληση, να ξεχάσει, αλλά η καρδιά της, αν και άδεια, την κρατάει ακόμα κοντά του, λες και την έχει κολλήσει μια ειδική κόλλα.

Έχει αγανακτήσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια, αυτό είναι που την τρομάζει περισσότερο. Μπορεί μόνο να φύγει, σαν τον παλιό τον χρόνο που πήρε τόσα πολλά μαζί του. Ποτέ όμως δεν της άρεσαν οι αποχαιρετισμοί. Ίσως είναι που ξέρει πως άμα φύγει, δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά πίσω.

Έτσι αποφασίζει να περιμένει. Να πονάει και να περιμένει για το θαύμα της, εκείνο το χριστουγεννιάτικο δώρο που δεν ήρθε ποτέ. Δεν έχει δύναμη ή μάλλον θέληση, να φύγει, να τα αφήσει όλα πίσω, να σταθεί στα πόδια της, να προχωρήσει, να ξεκινήσει κάτι καινούργιο. 

Εκπλήσσεται με τον εαυτό της. Που πήγε όλη εκείνη η θετική ενέργεια; Ξέρει πως είναι κάπου μέσα της, πως θα προσπαθήσει να βγει, αλλά προς το παρόν παραδίνεται. Η μόνη της ελπίδα είναι εκείνο το θαύμα, η στιγμή που κάποιος θα έρθει να την διορθώσει. 

Σε λίγο θα κουραστεί να περιμένει. Βαριέται την αναμονή. 

Μάλλον τα θαύματα δεν είναι για αυτήν. Το ξέρει μέσα της, μα άμα σταματήσει να πιστεύει σε αυτό το θαύμα, όλες τις οι ελπίδες θα χαθούν και οι ελπίδες είναι οι μόνες που της δίνουν δύναμη.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Αφήνει το οξυγόνο να περάσει μέσα της. Ξυπνάει. Για 2 δεύτερα καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της, μόνο και μόνο για να πει ότι είναι καλά και για να σας ευχηθεί να έχετε μια πανέμορφη χρονιά με υγεία και χαμόγελα..:)

*Πιστεύει στα θαύματα αν και ξέρει πως δεν είναι για αυτήν.

*Θα τα καταφέρει μόνη της.

*Γιατί απλά μπορεί.

Άντρι