Tests.

"Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία" είπε στην προσπάθεια της να δημιουργήσει παρηγορητική ατμόσφαιρα και να διώξει μακριά την απαισιοδοξία που έκανε τα πρώτα βήματα στο πρόσωπο μου.

Συμφώνησα. Όλα είναι απλά μια σειρά δοκιμασιών.

( Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.) 

Οι ικανοί θα καταφέρουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κόπων και επιμονής

να περάσουν αυτά τα τεστ, που κάνουν την καθημερινότητα λίγο πιο πικάντικη 

και τότε ως δια μαγείας λόγω της θέλησης τους,

,όταν πια όλες οι ελπίδες θα έχουν χαθεί,

και μόνο μία θα τους κρατάει σαν χαλαρή κλωστή,

τότε το θαύμα θα κάνει την εμφάνιση του,

και θα αυτοί, έκπληκτοι, θα καταφέρουν να φτάσουν στο πολυπόθητο στόχο τους.

 **

Μάλλον όμως αυτή είναι η ουτοπική εκδοχή της σχέσης μας με το σύμπαν. 

Μην ξεχνάμε karma is the worst bitsh ever.

**

Μα άμα κόψουμε λίγο την έκφραση μένει: Η ελπίδα πεθαίνει. Και αν η ελπίδα πεθαίνει εμείς τι ακριβώς κάνουμε εδώ? Γιατί κανένας δεν την σώζει?

Έτσι εκεί που νομίζεις πως είναι γραφτό, 

το σύμπαν δεν παύει να σου βάζει εκείνα τα ψηλά τείχη, κλείνοντας σου κάθε διέξοδο, 

εκτός από εκείνη της παραίτησης.

Συνεχίζεις να σκαρφαλώνεις, χωρίς να βλέπεις την κορυφή ή απλά σηκώνεις άσπρο σημαιάκι?

*Ρωτάω τα αστέρια να μου φτιάξουν ένα χάρτη να σε βρω..

*Ψάχνω την μορφή σου στα πιο στενά σοκάκια του μυαλού μου.

*Αναζητάω την σκιά σου.

*Είναι σκοτάδι. Βλέπω μόνο μαύρο.

*Σε γυρεύω..

Μια ελπίδα μένει..

Ο χορός της βροχής.

Βρέχει.

Βρέχει τόσο πολύ, που δεν μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα,

κοιτάζουμε μπροστά,

μάτια υγρά,

το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο.

Φυσάει.

Φυσάει τόσο πολύ, που τα κομμάτια ξεριζώνονται,

δεν μένει τίποτα να μας καλύπτει, 

παρά μόνο οι αναμνήσεις.

**

Λυγίζεις.

**

Το χαλάζι, μας χτυπάει ανελέητα, αφήνει πληγές.

Μια αστραπή πέφτει, φωτίζει ένα μονοπάτι. Λάθος φως, λάθος επιλογή. 

Έρχεται ανεμοστρόβιλος. Βουτάει ό,τι μας έχει απομείνει.

Πες μου, θυμάσαι?

Η ομίχλη καταπλακώνει τα πάντα, σαν ζάλη,

δεν νιώθω,

 σε χάνω, χάνομαι.

**

Ο ήλιος εμφανίζεται,

φαίνεται έχει όρεξη,

 χαμογελάει τρυφερά. 

Μόνο μερικές ψιχάλες έχουν μείνει

να μας θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε καταιγίδα.

Έλα, πιάσε το χέρι μου,

εγώ είμαι εδώ,

μην φοβάσαι πια, η μπόρα πέρασε!

*Σαν να μην πέρασε μια μέρα..

*Μόνο ξανά δεν θα σε αφήσω, να μην με αφήσεις μόνο ποτέ.

*Μην ξεχνάς πως χωρίς την μπόρα, δεν θα υπήρχε ουράνιο τόξο.

Άντρι

Did it!

Είναι το αίσθημα της ικανοποίησης, όταν ανοίγω εκείνη την ατελείωτη λίστα με τους στόχους μου και βάζω ένα τικ στο νούμερο 68.
Να, είναι που κατάφερα να μαζέψω 1000+ καπάκια (από εκείνα που βλέπουμε διάσπαρτα στους δρόμους και τα προσπερνάμε χωρίς να τους δίνουμε σημασία)
για κάποιον,
έναν άγνωστο,
ένα συνάνθρωπο μου!
(χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, παρά την ψυχική ευχαρίστηση)

Είναι που δεν τα κατάφερα μόνη μου. Έπεισα τους γύρω μου για τον στόχο μου και αυτοί λόγω της επιμονής μου, πίστεψαν σε μένα, σε αυτό που έκανα, είτε το έβρισκαν σημαντικό, είτε όχι.
Χωρίς την βοήθεια τους, δεν θα κατάφερνα τίποτα.

Είναι αυτές οι μικρές, καθημερινές κινήσεις που θα γλυκάνουν τούτο τον κόσμο και θα τον κάνουν πιο δίκαιο, πιο προσιτό και φιλόξενο για όλους μας...=)
Άντρι.