Τόση μεγάλη η επιθυμία μου να ερωτευτω καθε ελάττωμα σου, να σε ερωτευτώ ολόκληρο, μα να είναι που προβλέπω τον πόνο. Βλέπω τις φίλες μου να ζορίζονται τόσο πολύ με τους ανθρώπινους δεσμούς. Να τα κάνουν ίσως πιο περίπλοκα από ότι ήδη είναι. Η μία νιώθει πληγωμένη πριν καν προσπαθήσει, η άλλη κολλημένη γιατί μπερδεύτηκαν τα "θέλω" της με λάθος άτομο και κολλημένη σε αυτό το μπέρδεμα, η άλλη προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο της βολεύεται, ενώ η άλλη ζει σε ένα κόσμο όπου νομίζει πρωταγωνιστεί σε μια ρομαντική ταινία με κορδελιτσες και φιογκάκια. Ψάχνω ένα καλό επιχείρημα για να σταματήσω αυτή την προκατάληψη της πληγής, συνειδητοποιώντας ότι μάλλον είναι γεγονός.
Όταν αρχίσεις να νιώθεις και νιώθεις στο μέγιστο βαθμό κάποια συναισθήματα είναι αναποφεκτα. Έτσι όταν αποφασίσεις πως θες να νιώσεις την μεγαλειότητα της ευτυχίας, ανοίγοντας το διακόπτη, γίνεσαι επιρρεπής και στον πόνο. Αλλά αξίζει, ναι αξίζει να νιώσεις, να χαρείς να διασκεδάσεις, αφήνοντας για μια φορά άκρη της συνεπειες. Στην τελική τα συναισθήματα μας είναι που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα. Τι θα ήμασταν χωρίς αυτά πέρα από αναίσθητα κτήνη που θα νοιάζονταν μονο για τις βιωτικές τους αναγκες?
