24/11/13

Κλείσε τα μάτια.

Μη με κατηγορείς που κοιμάμαι πολύ τελευταία.

Είναι ο τρόπος μου να ηρεμώ,
να ξεχνιέμαι από τις σκέψεις σου που με βασανίζουν.
Έχουν τρυπώσει στο μυαλό μου, έχουν κουρνιαστεί σε μια γωνία
λες και σκοπεύουν να περάσουν όλο τον κρύο χειμώνα εδώ,
εκμεταλλεύοντας τη ζέστη μου.

Είναι που τα όνειρα είναι τόσο καλύτερα από την πραγματικότητα.
Βάζουν ένα Pause στην αυστηρή καθημερινότητα
που καταδικάζει ανελέητα την φαντασία μου.

Μα είναι πως με επισκέπτεσαι συχνά εκεί.
Μικρές νεράιδες έρχονται και ζωγραφίζουν την μορφή σου,
τη γλυκιά μορφή σου που τόσο φοβάμαι πως θα ξεχάσω.

Για δυο στιγμές, είσαι κοντά μου*
Μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε
μαζί.
Νιώθω την αύρα σου, την ανάσα σου, το άγγιγμα σου.
Τόσο αληθινό, τόσο ζωντανό..


*..και ας είσαι μίλια μακριά.

*Η φωνή σου αρκεί για να ζεστάνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
*Για πόσο ακόμα όμως?

Άντρι

10/11/13

Άνθρωποι Κλόουν.

Εκπλήσσομαι τελευταία με τα όρια της ανθρώπινης κακίας.
Πώς επιφανειακά όμορφοι άνθρωποι καταφέρνουν να κρύβουν τόση εσωτερική ασχήμια?
Ακόμα ένα μυστήριο της φύσεως.

Ψάχνουν αυτοί οι "άσχημοι" να χρωματίσουν το μέσα τους, να το ομορφύνουν με τον οποιοδήποτε τρόπο, ώστε να νιώσουν έστω μια στιγμή μοναδικότητας. Θεωρούν ότι είναι τόσο εύκολο όσο το μακιγιάρισμα. Μα δεν υπάρχει κανένα καλλυντικό στο εμπόριο που να βελτιώνει τον εσωτερικό κόσμο. Θέλει χρόνο και υπομονή για να αναπτύξεις μία τέτοια ομορφιά.

Ανυπόμονοι αυτοί οι "άσχημοι". Διατρέχουν σε άλλες λύσεις, για να ξεφορτωθούν αυτό το μαύρο της ψυχής. Κοιτάνε γύρω τους και ζηλεύουν την πραγματική ομορφιά των άλλων. Η ζήλια φτάνει σε νέο επίπεδο. Αρχικά προσπαθούν να τους γελιοποιήσουν, να τους εξευτελίσουν, γα να νιώσουν πρωταγωνιστές σε κάποια μια παράσταση. Αντιθέτως γίνονται οι κλόουν σε μία παιδική παράσταση. Με τα μαγικά τους κόλπα, κλέβουν μόνο για λίγο τα βλέμματα. Μα είναι μόνο για γέλια.
Μετά προσπαθούν να τους υποβιβάσουν, να τους υποβαθμίσουν, να τους πατήσουν κάτω, μέχρι να κυληθούν στην λάσπη, να γίνουν ένα με το πάτωμα,  ώστε να είναι οι ίδιοι πιο ψηλοί. Ή έστω να νιώθουν έτσι, να νιώθουν καλύτερα.

Όμως η διαφορετική ομορφιά των άλλων συνεχίζει να φυτρώνει σαν λουλούδι, παρά το πατημένο έδαφος. Γιατί είναι μια ομορφιά πραγματική, που αντί να υποτιμηθεί για να μοιάζει στην μαζική "ασχήμια" πρέπει να αντιγραφεί, να λειτουργήσει ως πρότυπο, ώστε να βρουν όλοι την εσωτερική ισορροπία, και να σβηστεί από το λεξιλόγιο κάθε έννοια ζήλιας, μίσους, απέχθειας, κακίας.

Φωτισμένα πρόσωπα από ψεύτικη χαρά,
μελαγχολία η πραγματική ευτυχία των άλλων,
ανυπόφορες οι καμπύλες των άλλων.

*Ζωγράφισε το κενό σου.
*Αποδέξου το διαφορετικό, το καλύτερο.



Άντρι