Με πόσα φωτάκια θα στολίσεις τη θλίψη σου?

"Δεν στολίσανε φέτος" είπε η γιαγούλα που καθόταν δίπλα μου στο λεωφορείο, κοιτώντας με απορία έξω από το παράθυρο.. Σύγκρινε τα φετινά Χριστούγεννα, με αυτά πριν από 15 χρόνια. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα να τα χαρεί, τόνισε.

"Γιατί το φεγγάρι δεν είναι στολισμένο?" προβληματίστηκε η αδερφή μου.
Μα είχε ξεχάσει πως και αυτό έχει τα αστέρια...ένα παντοτινό στολίδι.

Ίσως η κρίση να έχει ένα θετικό. Μας υπενθυμίζει ξεχασμένες αξίες. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για τους λίγους, είναι για τους πολλούς, είναι για όλους! Πως θα ήταν άραγε Χριστούγεννα χωρίς στολίδια, χωρίς πολύχρωμα λαμπάκια, χωρίς τον παχουλό Άι Βασίλη της κόκα κόλα, χωρίς ακριβά δώρα και φανταχτερά φορέματα?
Χάσαμε το νόημα πίσω από επιφανειακές κορδέλες. Ας ρίξουμε μια ματιά λίγο πιο βαθιά και ας δούμε πως Χριστούγεννα σημαίνουν στιγμές αγάπης, γενναιοδωρίας και καλοσύνης γύρω από τη ζεστή φωτιά. Μια φωτιά που καίει το χρήμα! Είναι μια εποχή για αλλαγές, για προβληματισμό, σκέψη και καινούργιους στόχους. .

*Ο χρόνος τελειώνει. Πρόλαβες να κάνεις όλα αυτά που ήθελες?

*Όπως τα αστέρια είναι πάντα δίπλα στο φεγγάρι, έτσι και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια να φωτίζουν τις ψυχές μας όλο το χρόνο.

Καλές γιορτές!

Έτσι, για καλό μήνα.

Είναι ασύλληπτο πόσοι άνθρωποι αφήνουν αυτό τον κόσμο καθημερινά. Κάθε μέρος της γης πυρπολείται από ξαφνικούς, τραγικούς θανάτους, περισσότεροι από τους οποίους δεν θα ακουστούν καν. Ειδήσεις γεμάτες θρήνο για τις διασημότητες που έχουν αφήσει "κάτι" σε αυτόν τον πλανήτη, προσπαθούν να μαζέψουν τηλεθέαση, χτυπώντας το κοινό εκεί που πονάει, στο συναίσθημα. Αδικία για τους υπόλοιπους μαχόμενους που χάθηκαν στην σκιά αυτού του θεάματος. Μαχόμενοι, οι οποίοι πάλεψαν επίσης με το θάνατο, μα τα ονόματα τους δεν θα ηχήσουν, παρά για λίγες μέρες, μέχρι που θα χαθούν ολοκληρωτικά.

Παρόλα αυτά οφείλουμε να δείξουμε συμπόνια στους γνωστούς των χαμένων προσώπων, μα η πραγματική λύπη δεν είναι για αυτούς. Είναι για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων, που χάθηκαν λόγω της κακής μοίρας, της κακής στιγμής.
Με εκνευρίζει το γεγονός πως γίνεται διάκριση ανάμεσα τους. Όλοι σχολίασαν το θάνατο του Paul Walker, μα κανένας του οδηγού και φίλου του, που ήταν το ίδιο άνθρωπος με τα ίδια σχέδια και όνειρα με αυτόν. Γιατί?

           ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Είναι και αυτή η κατάρα που έχει μαζευτεί σαν μαύρο σύννεφο πάνω από το Γύθειο, έτοιμο να σκοτώσει με τις σταγόνες ό,τι κινείται και έχει ζωή. Έχουν δίκιο αυτοί οι προληπτικοί που ισχυρίζονται πως δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Αδυναμία του οργανισμού, ξαφνική αρρώστια, καμία ανταπόκριση. Ποιος το περίμενε? Και τώρα εκείνο το χαμόγελο της κοπέλας -που ίσα που θυμάμαι το πρόσωπο της- έχει πια σβήσει. Μια κοπέλα, η οποία περίμενε τα Χριστούγεννα με την ίδια χαρά όπως όλοι, περιμένοντας τον καινούργιο χρόνο για καινούργιους στόχους και ευκαιρίες, όπως όλοι. Ένα χαμόγελο που συνήθιζε να φωτίζει τις ψυχές των φίλων της τις φοιτητικές βραδιές, ένα χαμόγελο με μέλλον, μια κοπέλα με όνειρα. Μια ψυχή σαν όλες τις άλλες.

Ποιος κουνάει τα νήματα σε αυτό τον κόσμο λοιπόν? Ποιος είναι αυτός που δίνει έτσι γενναιόδωρα τη ζωή και μετά στην παίρνει χωρίς να σε ρωτήσει για τα σχέδια σου? Αλήθεια είναι τυχαία η επιλογή, γιατί εγώ βλέπω μόνο άτυχα θύματα σε στιγμές αδυναμίας.

Μάλλον αυτό είναι που λένε ζωή, με τα κακά και τα άσχημα της. Ο άνθρωπος ανέκαθεν φοβόταν τον θάνατο. Καθημερινά μπορούμε να βάλουμε τέλος σε καταστάσεις που μας βασανίζουν, αλλά ο θάνατος είναι τόσο οριστικός και αμετάβλητος. Βάζει μόνος του ένα τέλος σε ό,τι έχουμε χτίσει, μα δεν δίνει ευκαιρία για καινούργια αρχή.
Ίσως αυτό είναι το νόημα, να αφήσουμε κάτι πίσω μας, κάτι που θα έχουν οι άλλοι να θυμούνται, κάτι το οποίο θα γίνει κίνητρο για τους δίπλα μας να φτιάχνουν καινούργιες αρχές.

Ας αναθεωρήσουμε λοιπόν, για τη ζωή αυτή που έχουμε και μπορούμε (αν και μέσα σε όρια) να την αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε. Η αχαριστία πρέπει να πεταχτεί σε ένα κάδο και να μην ξαναβγεί ποτέ από εκεί. Να υπενθυμίζουμε καθημερινά στον εαυτό μας και να χαιρόμαστε για τις πέντε αισθήσεις , που μας δίνουν την δυνατότητα να επεξεργαστούμε αυτό τον κόσμο. Που μπορούμε να ακουμπάμε διαφορετικές υφές, να γευόμαστε, να ακούμε τους ήχους της φύσης, να μυρίζουμε και να βλέπουμε το μεγαλείο αυτού του πλανήτη!

Όσο αφορά αυτούς που απομένουν στην γη, πληγωμένοι από τους δεσμούς που κόπηκαν οριστικά με αγαπημένα πρόσωπα τόσο βίαια, χρειάζεται μια μεγάλη προσπάθεια, να αφήσουν τον πόνο να ξεθυμάνει και τότε θα δουν την ζωή μέσα από ένα άλλο μάτι, αυτό της εκτίμησης. Δεν ωφελεί να τα βάζουν με τη φύση, γιατί η φύση θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να νικάει και να κερδίζει αυτό που θέλει.

*Οι αναμνήσεις θα τους κρατάνε ζωντανούς.
*Η ζωή είναι σκληρό παιχνίδι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απολαμβάνεις τις στιγμές.
*Αντίο σε όλους εσάς, λοιπόν.
*Καλό μήνα σου λέει μετά (!)

Άντρι