Just like everyone else.

Μια μεγάλη παύση και
ξαφνικά ξεφούρνισες ,
όλα εκείνα που σε προβλημάτιζαν
και απέφευγες άλλες φορές.
Απελευθέρωσες τις λέξεις,
που σαν βόμβες έσκασαν απάνω μου.
Ανάγκες είπες.
Καλύτερα να τα κράταγες μέσα σου.
Δεν ήθελα να τα ακούσω τόσο κυνικά.
Πλησιάζει ο καιρός και ήθελες να με βγάλεις από το συννεφάκι μου,
από το συννεφάκι που τόσο καιρό έφτιαχναν προσεχτικά
και εσύ ήσουν συνεργός.
Νόμιζα ότι είχες βρει κάποιο νόημα,
το νόημα που είχα βρει εγώ.
Μα εσύ δεν βλέπεις παρά σώματα.
Μπερδεύτηκαν τα θέλω μας φαίνεται.
Και ας ήμουν ξεκάθαρη εξ αρχής.
Μάθε λοιπόν να ψάχνεις αυτό που θέλεις εκεί που πρέπει.
Και άσε τις περιπέτειες.
Πόσο μάλλον όταν αφορούν ανθρώπους.

Και στο τέλος δεν είχες τίποτα να πεις.
Οι σιωπές με σκοτώνουν.
Ναι τα κατάφερες λοιπόν. Με άδειασες.

Δεν νιώθεις τίποτα ε?
Ούτε εγώ
Και εγώ σε θεωρούσα άνθρωπο μου.
Ευχαριστώ

Επιθυμίες

Ακόρεστη επιθυμία.
Κάθε λεπτό, την τροφοδοτεί βασανιστικά,
όλο και περισσότερο
ώσπου γίνεται ένα ανελέητο τέρας
το οποίο αρχίζει να τρώει
ό,τι υπάρχει εκεί μέσα.
Μέσα μου.

Τι μένει?
Η επιθυμία να πανηγυρίζει φαινομενικά για τη νίκη της
παραμελώντας το γεγονός πως θα μείνει για πάντα*
ανεκπλήρωτη..

*Πάντα?
Πόσο με φοβίζει η αιωνιότητα του χρόνου,
που κυλάει ακατάπαυστα και τα παίρνει όλα μαζί του,
που αφήνει μόνο στάχτη στο πέρασμα του.
Αυτό το ποτέ και το πάντα, που δεν έχουν αρχή και τέλος
μα συνηθίζουμε να το βάζουμε στις υποσχέσεις μας
ξεγελώντας για λίγο τους εαυτούς μας,
φοβούμενοι πως θα παρασυρθούμε και εμείς.

Για μια στιγμή κλείνω τα μάτια.
Αναρωτιέμαι γιατί θεωρούμε τόσο δεδομένη τη ζωή..

Άντρι

Άκου..

10 λεπτά τώρα
ακόμα καθισμένη στο ίδιο σημείο.
Οι εικόνες τρέχουν γεμίζοντας έρωτα
κάθε σκοτεινή γωνία του δωματίου.
Τα λόγια σου παίρνουν μορφή
εκπληρώνοντας κρυφές επιθυμίες.
Οι μύες μου σαν κουρασμένοι
από το έντονο τρέξιμο
ταλαντώνονται ρυθμικά.

Το κορμί σε ζητάει,
το ακούς?

Σκοτάδι.

Τα φώτα της πόλης σβήνουν.
Η νύχτα απλώνεται. Άβυσσος.
Μία φιγούρα. Βήματα.
Οι σκέψεις αρχίζουν να φωτίζουν το μέρος.
Σκοτάδι. Άγνωστη πορεία.
Βαδίζουμε σωστά άραγε
ή μήπως είμαστε προσκολλημένοι σε μια λακούβα
καλυμμένοι με λάσπη, αγνοώντας την κατάσταση αυτή;

Οι πρώτες σταγόνες αρχίζουν να πέφτουν.
Μια αστραπή διαλευκάνει το τοπίο
ή απλά λειτουργεί σαν προειδοποιητικό μήνυμα.
Η καταιγίδα πρόκειται να ξεκινήσει.

Ή μήπως έχει ξεκινήσει ήδη;

Για αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου..

Αναρωτιέμαι τι είδους μαγεία ασκείς απάνω μου. Φαίνεται δοκιμάζεις τα καινούργια σου φίλτρα και θα ήθελα να σε ενημερώσω πως είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά.
Πάνε 5 μήνες τώρα. Λένε πως το πέρασμα του χρόνου τα γιατρεύει όλα . Ο χρόνος περνάει και αντί να παρασέρνει τις λιγοστές αναμνήσεις μας, σε φέρνει πιο κοντά. Μέρα με τη μέρα οι δεσμοί σφίγγουν λες και είναι φτιαγμένοι από ένα ανεξίτηλο υλικό. Κάθε περίτεχνος κόμπος, ένα γερό θεμέλιο για τη συλλογή μας, που δίκαια στεναχωριέμαι πως ξεκινήσαμε τη λάθος χρονική στιγμή. Γιατί?
Μίλια μακριά ταξιδεύει η φωνή σου, μα παρά τις θάλασσες που διασχίζει καταφέρνει να αποσυντονίσει όλο μου το κορμί με ένα της άκουσμα. Παραλήρημα στην ιδέα πως τα τρυφερά σου χείλη ανοιγοκλείνουν δίπλα στο αυτί μου, σπρώχνοντας τον αέρα ελαφρά. Οι λέξεις σου γλυκές, σκίζουν ύπουλα το περιτύλιγμα μου και ξαφνικά νιώθω ολόγυμνη μπροστά σου.
Παρά τα τετραγωνάκια στην οθόνη του υπολογιστή μου, μπορώ ακόμα να διακρίνω εκείνη τη γυαλάδα των ματιών σου, την πόρτα της κόλασης μου. Η φαινομενικά ανεπτυγμένη τεχνολογία δε μου επιτρέπει να περάσω από μέσα και να χωθώ στην ασφάλεια της αγκαλιά σου . Γιατί?
Η επιθυμία μου να λειτουργήσουν όλες μου οι αισθήσεις αποκλειστικά για σένα, παίζει σατανικά παιχνίδια. Γεύσεις, μυρωδιές, εικόνες και ακούσματα με περιτριγυρίζουν, υπενθυμίζοντας μου πως κάποτε ήσουν εδώ, αλλά ο εγκέφαλος μου αντιστέκεται επίμονα σε αυτές τις αναμνήσεις.
Εγώ όμως ξέρω, πως ότι και αν γίνει, κάπου θα ξαναβρεθούμε, πάνω από όλες τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τα πρέπει και τα μη που μας εμποδίζουν να εκφράσουμε ελεύθερα αυτά που νιώθουμε. Γιατί για αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου..για να σε συναντήσω!