Πεπρωμένο.

Κάποτε οι άνθρωποι, προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα απρόοπτα και τα περιέργα που τους συνέβαιναν με την μυθολογία, όπως συνήθιζαν να κάνουν για το κάθε τι. Θεωρούσαν πως η μοίρα τους είναι μια κλωστή, την οποία ύφαιναν οι τρεις μοίρες. Αυτή η κλωστή ήταν λεπτή, άλλωτε χοντρή, μακριά είτε κοντή....

Έτσι και σήμερα, ενώ δεν πιστεύουμε πια στην μυθολογία, όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι, πιστεύουμε, πως υπάρχουμε για κάποιο λόγο, πως έχουμε μια μοίρα η οποία μας καθοδηγεί ανεξέλεχτα και πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την εποτρέψουμε. Έτσι πολλοί παρατάνε το τιμόνι της ζωής περιμένοντας πως κάποτε η τύχη θα τους χτυπήσει την πόρτα ξεχνόντας, πως έχουν αφήσει το τιμόνι. επομένως δεν θα καταφέρουν να ανοίξουν..

 Για καιρό πίστευα πως ήμουν άτυχη. Πως όλα αυτά που μου συνέβαιναν ήταν ένα δράμα. Έβλεπα τα γεγονότα να περνάνε μπροστά μου και νόμιζα πως είχα γύρισει πίσω στο χρόνο, τότε που άκμαζε η τραγωδία και πως ένα γνωστός ποιητής της εποχής με επέλεξε για πρωταγωνίστρια. Όμως μια μέρα ήρθε κάποιος, που μου έδειξε την πραγματική διστυχία και τελικά, ναι απείχα αρκετή απόσταση από αυτό. Έτσι άρχισα να θεωρω τον εαυτό μου τον πιο τυχερό άνθρωπο στον κόσμο. Η υγεία μου ήταν αυτή που με χαρακτήρισε τυχερή.

Και πως γίνεται κάποιος να είναι ατυχος; Από την στιγμή που γεννιέσαι και έχεις το δικαίωμα να ζήσεις, ένα μεγαλείο απλώνεται μπροστά σου που μόνο ατυχία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια, μπορεί να έχεις περάσει όλα τα δινά του κόσμου. Αυτό δεν σε κάνει άτυχο, απλά λιγότερο τυχερό από τους άλλους. Έτσι και άλλιώς όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο υπάρχουμε. Η ύπαρξη μας είναι σημαντική για τον καθένα..ακόμα και για να γίνουμε ένα πρότυπο αποφυγής.

Πέρα από την τύχη και την ατυχία. Προσωπικά..και εγώ πιστεύω σε αυτό το πεπρωμένο. Είναι το πεπρωμένο που άλλοι το αποκαλούν μοίρα, άλλοι Θεό και άλλοι σύμπαν. Ουσιαστικά είναι αυτό το πεπρωμένο που επιλέγει να είμαστε όμορφοι, άσχημοι, πλούσιοι ή φτωχοί, προβληματικοί ή μη. Είναι αυτό το πεπρωμένο που μας δοκιμάζει με διάφορα εμπόδια. Εμπόδια που άλλοι θα διαβούνε με έξυπνο τρόπο και κάποιοι άλλοι θα μείνουν πίσω. Όμως ολοι θα προσπαθήσουμε στις ίδιες δοκιμασίες με διαφορετική θέληση ο καθένας. Είναι επιλογή μας αν θέλουμε να δώσουμε μια μεγαλύτερη προσπάθεια ή όχι..Θα μας δωθούνε πολλές ευκαιρίες και επιλογές που άλλες θα μας σπρώξουν μπροστά και άλλες θα μας πάνε πίσω...και κάπως έτσι ένω όλοι έχουμε ένα πεπρωμένο, ένα λόγο ύπαρξης και λίγη τύχη, ταυτόχρονα ανοίγουμε τα φτερά μας ανεξέλεχτοι στο γαλάζιο του ουρανού...



-Είναι όλα μέσα στο κεφάλι μας. Είμαστε τυχεροί ή όχι όταν θέλουμε να είμαστε.

-Είναι οι επιλογές μας που διαμορφώνουν το πεπρωμένο μας.

-Είμαστε οι επιλογές μας.

-Άντρι

Και παλι απ την αρχη...(the show must go on)

Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, χωρίς λόγο και τότε συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν... εσένα (!!!)

Μετά από καιρό, εκεί που συνήθιζα να πέφτω στο κρεβάτι και να σκέφτομαι 2 χρόνια που πήγαν χαμένα εξ αιτίας ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, παραδόξως μπορώ να πω σκέφτομαι εσένα!

Τα μάτια σου, το χαμόγελό σου! Αχ αυτό το χαμόγελο!

Μετά από 2 χρόνια κατάλαβα! Και το πήρα απόφαση! 

*The show must go on* (!)

Εδώ και καιρό δεν αναφέρω το όνομα εκείνου, δεν μιλάω με της φίλες μου αναλύοντας το "ΓΙΑΤΙ" (?) ! 

Αυτό το καταραμένο γιατί που 2 χρόνια τώρα μου τρώει τα σωθικά !

Το Φθινόπωρο με έχει να καταλάβω πολλά πράγματα! Ένα από αυτά είναι πως ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και σε κάνει αν όχι να ξεχάσεις, αλλά να βάλεις στην άκρη αγάπες παλιές! 

Και είναι όμορφο αυτό ξέρεις.. πολύ όμορφο!  

Νιώθεις τουλάχιστον οτι προσπαθείς! Κάνεις κάτι επιτέλους και για εσένα βρε αδερφέ! 

Τέλος πάντων! Δεν θέλω να σας κουράζω με μεγάλες αναρτήσεις γιατί καταντάνε κουραστικές!

**Σημερα (things i have to do) : Να μην ξεχάσω να χαμογελάσω! :)

Όχι πια έρωτες
δε σ'αγαπάω πια
και δεν ξυπνάω 
μέσα στον ύπνο μου για σένα

Όχι πια έρωτες
δεν ανυπόμονω
πια να σε δω
και δίπλα σου να κοιμηθώ

Όχι πια δάκρυα
δε ζηλεύω πια
και δε θολώνω 
τα γυαλια μου πια για σενα

Όχι πια θάνατοι
οχι πια διάβασμα με ηρεμηστικά
οχι πια ύπνοι
με τηλέφωνα ανοιχτά

Όχι πια πρόστυχα μυνήματα
Όχι πια γέλια και παιχννίδια όταν είμαστε μαζί
Όχι πια μέλισσες το βράδυ
Όχι γατάκια το πρωί

Όχι πια έρωτες
δεν ξαναλεω πια
πως συνεχεια σε σκέφτομαι
δε ξαναλέω πια "θα σ'αγαπω"

Όχι πια έρωτες
γιατί εσύ το ζήτησες
και δε μπορώ παρά να το δεχτώ

Όχι πια όνειρα
Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί
εσύ δεν είσαι πια εδώ
κι εγώ ποτέ δε θα'μαι εκεί

Κόρε. Ύδρο. - Όχι πια Έρωτες (2006)

(Κόλλημα με Κ.Υ τον τελευταίο καιρό)

Να είστε πάντα χαρούμενοι και να ερωτεύεστεεεεε! Φιλάκια :*

-Ελ

Dear President...

Λοιπόν ναι! Ο φετινός Πρόεδρος του Τμήματος είμαι εγώ! 
Σιγά τα ωά!
Ψηφοφορία δεν έγινε διότι οι υποψήφιοι ήμασταν πέντε όλοι κι όλοι και εγώ και άλλο ένα παιδί μόνο βάλαμε υποψηφιότητα για τη θέση του Προέδρου! So, αναμενόμενο να εκλεγώ εγώ αφού είχα ψήσει όσους δεν θα έβαζαν υποψηφιότητα να με ψηφίσουν ( :Ρ ) .
Με έπιασε βλέπετε φέτος το πείσμα μου και ήθελα να είμαι ΕΓΩ (!) Πρόεδρος της τάξης μετά από 3 χρόνια βέβαια.
Και έτσι τώρα σας γράφω εδώ την 1η μου μέρα ως Πρόεδρος!
Βέβαια δεν είναι ότι κουβαλάω απλά τον τίτλο! 
Όχι. Το αντίθετο μάλιστα! 
Εγώ θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στα αιτήματα της τάξης και των συμμαθητών μου, θα υπερασπιστώ τα δικαιώματά μας αν χρειαστεί. Φέτος δεν έχω σκοπό να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια, πόσο μάλλον με όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στο Εκπαιδευτικό Σύστημα της χώρας!
Άντε και σε μερικές μέρες έχει συγκέντρωση το Συντονιστικό Σχολείων της πόλης μας! 
Για να δούμε τι έχουν να μας πουν και εκεί! 


Ουφ!


Άντε, καλή Σχολική μας Χρονιά και... ΚΟΥΡΑΓΙΟ αδέρφια!






Υ.Γ: Ξανάσβησα στο facebook πριν 9 μέρες και αυτή τη φορά είναι οριστικό!!


Ελ

Φοβάμαι.

Είναι κάτι ώρες που νιώθεις τόσο μόνος.
Είναι στιγμές που χρειάζεσαι κάποιον άνθρωπο δίπλα σου να σου πει μιά γλυκιά κουβέντα και ένα αστείο για να γελάσεις.
Είναι αυτές οι ατελείωτες νύχτες που κάθεσαι με τις ώρες στο δωμάτιο και ακούς καταθλιπτική μουσική και όσο περνάει η ώρα, πέφτεις και πέφτεις και πέφτεις και φτάνεις όλο και πιο χαμηλά.. αλλά σ' αρέσει.
Είναι κάτι ώρες που λες δεν πάει άλλο μα έπειτα πας πίσω, κοιτάς το παρελθόν. Σκέφτεσαι αυτούς που αγαπάς, αυτούς που σε  στηρίζουν, όλους αυτούς που θα ήθελες να έχεις τώρα, δίπλα σου, εδώ.. μα είναι μακρυά. Παίρνεις λίγη δύναμη στη σκέψη τους. Μα δεν σου κάνει τίποτα αυτό. Είσαι ακόμα αδύναμος.
Είναι λοιπόν εκείνες οι ώρες που η ψυχή ντύνεται στα μαύρα και φοράει τα πιο φτηνά της κουρέλια..
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις.. κι έπειτα θυμός, μα δεν ξέρει κανείς.. πως είναι η ζωή σου ο θάνατος και η ψυχή σου μια πληγή που αιμορραγεί.. γιατί αυτό το ψεύτικο χαμόγελο τους ξεγελάει όλους..


Μην το βάλεις όμως ποτέ κάτω, όχι μη! Μην τα παρατήσεις θα έρθουν και πάλι όμορφες μέρες.. μην ξεχνάς πως η ζωή θέλει χρώμα, Ξέρω είναι βράδυ και φοβάσαι, όμως σε λίγο ξημερώνει. :)

Είναι οι γνώσεις περιττές
κι άχρηστα τα βιβλία,
χωρίς ουσία η μουσική,
ένα κενό η θρησκεία

Κανείς από τους γύρω μου
χαρά δε μου προσφέρει
και τίποτα πια δεν μπορεί
στα χείλη μου το γέλιο πια να φέρει

Είναι η ζωή μου θάνατος
κι ο θάνατος... ο θάνατος
Είναι η ψυχή μου μια πληγή
που αιμορραγεί

Με λίγη προσπάθεια
θα μπορούσα να γίνω
ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο

Κόρε. Ύδρο. - Ο πιο Ενδιαφέρων Καταθλιπτικός...  (2005) 

Eλ.

School sucks.

Νεύρα, νεύρα πολλα νεύρα. Συγχωνεύσεις, μαλακίες..μια αλλαγή..και άλλες μαλακίες. Και προσπαθώ να μην βρίζω, αλλά οι λέξεις βγαίνουν, χωρίς να το θέλω. Και άλλα, και άλλα νεύρα με όλους, με αυτούς, με την εξουσία. Με αυτούς που μας κρατάνε στο χέρι και μας κάνουν σκόνη χωρίς να το ξέρουν. Ή ίσως να ξέρουν..σίγουρα ξέρουν..αλλά θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε το αντίθετο...

Και άλλες μαλακίες..πως γίνονται να καταστρεφουν την παιδεια; Να δημιουργούνε ένα μπάχαλο και μετά ένα ακόμα μπάχαλο..χωρίς να τους νοιάζει..απλά για να βολευτούνε...για τα λεφτά..χάρτινα κομματια; Ναι όμως με αξία..και η αξία τους είναι που τα κάνει συμμαντικά... Μια καινούργια διευθύντρια ένα καινούργιο σχολείο, καινούργιοι συμμαθητές και καθηγητές..όλα φαντάζονταν υποφερτά στο πλευρό μιας καλής φίλης...

Και άλλη αλλαγή.. αλφαβητική αλλαγή..ομως με βάση την 2η ξένη γλώσσα. Και πάλι θα μπορούσα να τα αντέξω ολα στο πλευρό μιας καλής φίλης... Όμως οι περσινές αιτήσεις γερμανικών μου δεν ισχύουν(για ανεξηγητο λόγο) και έτσι δημιουργούνται τα 2 πρώτα τμήματα γαλλικών, το 3ο γερμανικών και τα τελευταια γράμματα γαλλικων και το 4ο ανάμεικτο γερμανικών και γαλλικών μιας και είναι αθλητικό. Έτσι, εμένα από το Γ3 με πέτάνε στο Γ1, αφήνοντας την Κατ που έμεινε πίσω.. Μια διευθύντρια που υποστηρίζει πως ακόμα και η γερμανική μου αίτηση να ίσχυε θα έμενα στο ίδιο τμήμα (:Σ)..μου δημιουργεί και άλλα νεύρα...και ακόμα περισσότερα νεύρα με την ανίσότητα που επικρατεί.. Ανύκουστος διαχωρισμός τμημάτων που πιθανότατα κρύβονται συμφέροντα..από μια διευθύντρια που όπως φαίνεται έχει βγει εκτός ελέγχου..

Πια, προσαρμοσμένη σε ένα πρώην καινούργιο περιβάλλον, δεν νιώθω έτοιμη για κάτι καινούργιο..πως γίνεται ρε γαμώτο, να σε πετάνε σε ένα καινούργιο περιβάλλον με το "έτσι"; Πως γίνεται να σου αλλάζουν όλο το κλίμα, να σου καταστρέφουν την εκκίνηση; Και τώρα τι; Δεν τους έμαθαν πως η εκκίνηση είναι ο μισός αγώνας;.. Μπορώ να επιμείνω πως θέλω να κάνω γερμανικά(ναι..δίνω β1 και δεν θέλω να έχω και τα γαλλικά του σχολείου στο μυαλό μου)..και τι;; τι θα κερδίσω; Με τα λεγόμενα αυτής θα μείνω στο ίδιο τμήμα.(δεν ξέρω πως γίνεται μιας και το γ1 έχει μόνο γαλλικα :Σ) ..θα μπορούσα να προσπαθήσω να προσαρμοστώ σε αυτήν την τάξη, με παιδιά που δεν γνωρίζω και δεν μιλάμε..θα μπορούσα να κάτσω μόνη μου σε ένα θρανίο, χωρίς να είναι δίπλα σε παράθυρο για να με παρηγορεί η φύση..αλλά αξίζει; ..θα μπορούσα να της κάνω την ζωη κόλαση (διευθύντριας) επιμένοντας πως ο περσυνός διευθυντής μας είχε δώσει καινούργιες αιτήσεις, επιλέγοντας γερμανικα και κάνοντας "φασαρία" γνωρίζοντας πως πιθανότατα να μην έχει κανένα αποτέλεσμα..




Μην με παραμυθιάζεται, μην με πετάτε έτσι κάτω...δεν θα υποκύψω..και ας νιώθω κλεισμένη μέσα σε μια μεγάλη φυλακή..θα προσαρμοστώ αλλά θα 'ναι η τελευταία φορά γιατί δεν δέχομαι τις μπούρδες που μου πουλάτε επιδή σας συμφέρει..

Μας έβαλαν διαγωνισμό για κείμενο με θέμα "Ανθρώπινα δικαιώματα" και πιστεύω πως είναι δικαίωμα μου να μας συμπεριφέρονται με ίσο τρόπο..

Φανταζόμουνα πως θα ήταν δύσκολη χρονιά, αλλά αυτο ξεπερνάει την φαντασία μου.
Αχ και να ήταν εδώ ο Γιώτης..

Τι τέλεια!; Η τελευταία μου χρονία στο Γυμνάσιο προβλέπεται καταστροφικά απαίσια..


Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία..εγώ παίρνω την ουσία
και απομακρύνομαι..δεν παραδίνομαι..
-Άντρι

Αποψε.. Dedicated!

Απόψε η βραδιά είναι αφιερωμένη σε όλους τους γελοίους, σε όλους τους τελειωμένους και άξεστους εραστές, σε εκείνους που ψάχνουν σε ξένα κορμιά αυτό που δεν μπορούν να αποκτήσουν, αυτό που δεν μπορούν να κάνουν δικό τους..
Γι' αυτούς που ικανοποιούνται αναζητώντας σε άλλη αγκαλιά αυτό που δεν μπορούν να κλέψουν από πρόσωπα τους αγαπημένα, γι' αυτούς που αφήνονται, που πέφτουν που φοβούνται να σηκωθούν μα και γι' αυτούς που κουράστηκαν να προσπαθούν, γι' αυτούς που σιχάθηκαν να κυνηγούν.. γι' αυτούς που αλλοιώθηκαν, που δεν άντεξαν, που λύγισαν..
Για όλους αυτούς που δεν βρήκαν ανταπόκριση από την αγάπη, γι όλους όσους έχουν πονέσει και ακόμα πονάνε..
Για όλους όσους παρηγορούνται από κορμιά επίσης πονεμένα..
Για όσους δεν έχουν κουράγιο να συνεχίσουν..
Για όσους προσπαθούν να ξεχάσουν..
Για όσους φεύγουν, για όσους χάνονται..
Για όσους σιγά-σιγά σβήνουν...


Αφιερωμένο σε εμάς λοιπόν..


ελ.