Άτιτλο

Έχω τόσα να σου πω. Είχα τόσα να σου πω. Όχι σε σένα ακριβώς. Σε εκείνον που απλά συντρόφευε την μοναξιά μου. Σε εκείνον τον αδερφό, τον φίλο, τον εραστή. Σε αυτόν που δεν υπάρχει πια.

Ένας μήνας και κάτι.
Είναι αστείο πως οι άνθρωποι επενδύουν συναίσθημα, ό,τι πιο πολύτιμο έχουν, απερίσκεπτα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πως επενδύουν αλλά όταν έρθουν τα δύσκολα σηκώνονται και φεύγουν.
Στην αρχή όλα εύκολα είναι. Μα για να πετύχεις τον προσωπικό σου μύθο αγαπητέ, θα πρέπει να περάσεις από πολλές δοκιμασίες.

Κοίτα έξω. Γιατί όλα μοιάζουν τόσο επιφανειακά? Σαν μια ψευδαίσθηση, σαν μια όαση που μόλις σβήσει θα χαθούν όλα. Όπως χάθηκες και εσύ.
Οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε. Μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι..


Κάπου διάβασα πως εμείς είμαστε περίπλοκοι. Μάταιη προσπάθεια να τα απλουστέψω όλα. Αποτέλεσμα? Περισσότερα χαμένα νοήματα

Πως να εκφράσεις το κενό? Μια λευκή σελίδα, χαρτί τσαλακωμένο. Τόσο άσκοπο να βρεις καινούργιες λέξεις. Λέξεις που χρησιμοποιούσες στα φαντασμαγορικά σου λόγια. 
Μεγάλα λόγια που με στοιχειώνουν τις μοναχικές νύχτες.

Και εσύ μου πούλησες το μυθιστόρημα σου και εγώ σου έδωσα ιδέες για ένα καινούργιο. Μα εσύ τό πούλησες τόσο φτηνά. Αλήθεια τόσο άξιζε?

Μα τι ξέρεις εσύ από πραγματική αξία? Θέλει μαγκιά η επένδυση ψυχής..

Ψάχνω εκείνο το βλέμμα που όταν συναντούσε το δικό μου έβγαζε φωτιά.
Τώρα βλέπω μονάχα δύο μάτια.
Αυτό είναι που με θλίβει..

Καλοκαίρι.

Ζέστη.
Τα ρούχα πέφτουν.
Τα σώματα ξεγυμνώνονται.
Οι ψυχές ξεγυμνώνονται.
Τίποτα να καλύψει την ασχήμια τους.

Ήλιος. Και άλλη ζέστη.
Μοναδικός στόχος: Η καλοπέραση.

Θα έχω πάντα να λέω πως το καλοκαίρι οι άνθρωποι είναι περίεργοι. Πως πολλοί από αυτούς αντί να χαλαρώσουν τσιτώνονται και άλλο, πως τα σημαντικά τα κάνουν ασήμαντα. Πως σταματούν να ασχολούνται με τα "μεγάλα", προσπαθώντας να βρουν ένα κουρέλι να καλύψουν την γύμνια τους.

Είδα τις φίλες μου να μαλώνουν. Μια κακή στιγμή λες. Ήταν η μοναδική μας ομαδική, καλοκαιρινή βραδιά , αλλά εμείς την πετάξαμε για μικρότητες.
Και μετά είδα εσένα. Μια τόσο γνώριμη μορφή, μια άγνωστη ψυχή, να φιλάει κάποια άλλη γυμνή.

Είδα το φεγγάρι, είδα εκείνο το αστέρι να πέφτει. Έκανα μια γενική ευχή, λες και κρατιόμουν από το σύμπαν,για ένα καλύτερο ξημέρωμα. Όμορφος κόσμος, όμορφοι άνθρωποι, άσχημες ψυχές.

Πάγωσαν όλα μέσα μου. Είδα την ασχήμια μας. Την ασχήμια της επιφάνειας, αυτού που προτιμάει τα ρηχά, δειλός να κολυμπήσει στα βαθιά. Αυτών που κολλάνε σε λεπτομέρειες, αντί να δουν το νόημα και να δώσουν σημασία εκεί που αξίζει.

Και μετά σε άκουσα. Κάποτε ήσουν ο μόνος που μπορούσε να με σηκώσει. Ήθελα λίγα λόγια σου. Μπορεί να μην κατάφερα να τα πάρω, άλλα κέρδισα λίγο απο το χρόνο σου, από το ενδιαφέρον σου.

Νόμιζα ότι τότε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Νόμιζα πως μίλαγες για μεγάλα πράγματα. Νόμιζα ότι το έβλεπα στα μάτια σου, στις αγκαλιές σου που με έσφιγγες λες και δεν υπήρχε αύριο. Πως έκανα τόσο λάθος?

Πως να περιγράψω την απογοήτευση μου? Δίπλα μου αμέτρητα άτομα μα εγώ συνεχίζω να νιώθω τόσο μόνη..

Με είχες προειδοποιήσει να μην παίζω με τη φωτιά. Σου είχα πει πως θα καούμε μαζί. Μα κοίτα μας. Εσύ χοροπηδάς πανω της, και εγω είμαι μόνο στάχτης..

Όμως εγώ ξέρω να μοιράζομαι και ξέρω να αγαπώ.
Και ας είναι η φωτιά του να με κάψει.

xxx

*Είπες πως δεν ξεκινάνε όλα βαθιά. Πως περνάς καλά αλλά θα μπορούσες καλύτερα.
Και εκεί φάνηκε η μικρότητα σου, η αδυναμία σου

Just like everyone else.

Μια μεγάλη παύση και
ξαφνικά ξεφούρνισες ,
όλα εκείνα που σε προβλημάτιζαν
και απέφευγες άλλες φορές.
Απελευθέρωσες τις λέξεις,
που σαν βόμβες έσκασαν απάνω μου.
Ανάγκες είπες.
Καλύτερα να τα κράταγες μέσα σου.
Δεν ήθελα να τα ακούσω τόσο κυνικά.
Πλησιάζει ο καιρός και ήθελες να με βγάλεις από το συννεφάκι μου,
από το συννεφάκι που τόσο καιρό έφτιαχναν προσεχτικά
και εσύ ήσουν συνεργός.
Νόμιζα ότι είχες βρει κάποιο νόημα,
το νόημα που είχα βρει εγώ.
Μα εσύ δεν βλέπεις παρά σώματα.
Μπερδεύτηκαν τα θέλω μας φαίνεται.
Και ας ήμουν ξεκάθαρη εξ αρχής.
Μάθε λοιπόν να ψάχνεις αυτό που θέλεις εκεί που πρέπει.
Και άσε τις περιπέτειες.
Πόσο μάλλον όταν αφορούν ανθρώπους.

Και στο τέλος δεν είχες τίποτα να πεις.
Οι σιωπές με σκοτώνουν.
Ναι τα κατάφερες λοιπόν. Με άδειασες.

Δεν νιώθεις τίποτα ε?
Ούτε εγώ
Και εγώ σε θεωρούσα άνθρωπο μου.
Ευχαριστώ

Επιθυμίες

Ακόρεστη επιθυμία.
Κάθε λεπτό, την τροφοδοτεί βασανιστικά,
όλο και περισσότερο
ώσπου γίνεται ένα ανελέητο τέρας
το οποίο αρχίζει να τρώει
ό,τι υπάρχει εκεί μέσα.
Μέσα μου.

Τι μένει?
Η επιθυμία να πανηγυρίζει φαινομενικά για τη νίκη της
παραμελώντας το γεγονός πως θα μείνει για πάντα*
ανεκπλήρωτη..

*Πάντα?
Πόσο με φοβίζει η αιωνιότητα του χρόνου,
που κυλάει ακατάπαυστα και τα παίρνει όλα μαζί του,
που αφήνει μόνο στάχτη στο πέρασμα του.
Αυτό το ποτέ και το πάντα, που δεν έχουν αρχή και τέλος
μα συνηθίζουμε να το βάζουμε στις υποσχέσεις μας
ξεγελώντας για λίγο τους εαυτούς μας,
φοβούμενοι πως θα παρασυρθούμε και εμείς.

Για μια στιγμή κλείνω τα μάτια.
Αναρωτιέμαι γιατί θεωρούμε τόσο δεδομένη τη ζωή..

Άντρι

Άκου..

10 λεπτά τώρα
ακόμα καθισμένη στο ίδιο σημείο.
Οι εικόνες τρέχουν γεμίζοντας έρωτα
κάθε σκοτεινή γωνία του δωματίου.
Τα λόγια σου παίρνουν μορφή
εκπληρώνοντας κρυφές επιθυμίες.
Οι μύες μου σαν κουρασμένοι
από το έντονο τρέξιμο
ταλαντώνονται ρυθμικά.

Το κορμί σε ζητάει,
το ακούς?