Just like everyone else.

Μια μεγάλη παύση και
ξαφνικά ξεφούρνισες ,
όλα εκείνα που σε προβλημάτιζαν
και απέφευγες άλλες φορές.
Απελευθέρωσες τις λέξεις,
που σαν βόμβες έσκασαν απάνω μου.
Ανάγκες είπες.
Καλύτερα να τα κράταγες μέσα σου.
Δεν ήθελα να τα ακούσω τόσο κυνικά.
Πλησιάζει ο καιρός και ήθελες να με βγάλεις από το συννεφάκι μου,
από το συννεφάκι που τόσο καιρό έφτιαχναν προσεχτικά
και εσύ ήσουν συνεργός.
Νόμιζα ότι είχες βρει κάποιο νόημα,
το νόημα που είχα βρει εγώ.
Μα εσύ δεν βλέπεις παρά σώματα.
Μπερδεύτηκαν τα θέλω μας φαίνεται.
Και ας ήμουν ξεκάθαρη εξ αρχής.
Μάθε λοιπόν να ψάχνεις αυτό που θέλεις εκεί που πρέπει.
Και άσε τις περιπέτειες.
Πόσο μάλλον όταν αφορούν ανθρώπους.

Και στο τέλος δεν είχες τίποτα να πεις.
Οι σιωπές με σκοτώνουν.
Ναι τα κατάφερες λοιπόν. Με άδειασες.

Δεν νιώθεις τίποτα ε?
Ούτε εγώ
Και εγώ σε θεωρούσα άνθρωπο μου.
Ευχαριστώ