Never forget you!

Όλοι περπατάμε το μακρύ δρόμο της ζωής ψάχνοντας την ευτυχία. 

Κάποιοι τρέχουν με περιέργεια, κάποιοι αρνούμενοι να προσπαθήσουν, βαριούνται να προχωρήσουν και πολλοί από αυτούς βαδίζουν ελεύθεροι, απολαμβάνοντας την διαδρομή, χωρίς να τους νοιάζει που θα καταλήξουν. 

Όλοι όμως, ανεξαιρέτως ηλικίας, χρώματος, ύψους και νοητικού επιπέδου κουβαλάνε κάτι.

Μπορεί να μην κρατάνε ένα σακίδιο ή μια βαλίτσα, αλλά κουβαλάνε μια ιστορία, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς τους, ένα χαμόγελο. 

Σκοπός τους είναι να φτάσουν στο τέλος της διαδρομής, όπου θα καταφέρουν να απαλλαχτούν από όλα αυτά που τους βαραίνουν κατά τη διάρκεια του ατελείωτου μοναχικού ταξιδιού. 

Μα πολλές φορές σε αυτό το μακρύ δρόμο, χάνονται, μπερδεύονται, βάζουν τρικλοποδιές στους εαυτούς τους και εισβάλλουν ξαφνικά στους δρόμους κάποιων αγνώστων.

Εκεί προσπαθώντας να προσανατολιστούν και να ξεκουραστούν, ανοίγουν τα σακίδια τους, αφήνοντας μια ευχάριστη ή δυσάρεστη νότα από το περιεχόμενο τους,

μέχρι την στιγμή που ξαφνικά θα ξαναμαζέψουν πάλι τα μπαγάζια τους, έτοιμοι να συνεχίσουν εκείνο το δρόμο τον οποίο μόνοι είχαν αρχίσει και να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους...

Και το μόνο που θα έχει απομείνει, είναι μια ζωντανή ανάμνηση στο κεφάλι των άλλοτε αγνώστων, που θα θυμίζει πως αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν.

*Μια μελωδική νότα θα ηχεί, θυμίζοντας μας πως ήσουν εδώ!

*Να μας θυμάσαι, θα σε θυμόμαστε!

Άντρι.