Ουράνια τόξα κυνηγώ: Έφυγε..

Έσπαγε το κεφάλι της να σκεφτεί κάτι καλό να γράψει. Το νέο έτος έχει καταφτάσει εδώ και τρεις ολόκληρες μέρες, όμως φαίνεται ανήμπορη να το υποδεχτεί λες και κάτι την κρατάει σφικτά πίσω. Είναι το μειονέκτημα των διακοπών φαίνεται. Έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο που αρχίζεις να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι τόσο, που βρίσκεις κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια σε όλα τα ζητήματα. Λεπτομέρειες που θα ήταν προτιμότερο να παραλείπονται..

Δεν ξέρει τι της συμβαίνει. Κάτι την έχει αγχώσει, κάτι την τρομάζει. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως όλα είναι εντάξει, πως δεν υπάρχει κάποια απειλή που πρέπει να την κρατάει σε επιφυλακή ολόκληρο το 24ωρο, πως είναι καιρός να ηρεμήσει, να χαλαρώσει.

Σκέφτεται πως μπορεί να φταίνε οι εξετάσεις που έρχονται σε ένα μήνα ή τα κενά που έχει αφήσει στο σχολείο. Όμως ξέρει πως όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Δικαιολογίες για να κρύψει την αλήθεια. Την αλήθεια που συνηθίζει να χτυπάει πισώπλατα.

Νιώθει την ανάγκη να βάλει τα κλάματα, να φωνάξει με όλη της την δύναμη όλα εκείνα που ήθελε εδώ και καιρό, να ξεσπάσει. Το κουβάρι με τα συναισθήματα μπλέκεται όλο και περισσότερο, η άκρη μπερδεύεται και χάνεται..

Της συμβαίνει όλο και πιο συχνά, αρχίζει να τρελαίνεται. Είναι οι φωνές στο μυαλό της που της θυμίζουν εκείνη η υπόσχεση, που είχε δώσει κάποτε. Είχε καταφέρει για "μια στιγμή" να πείσει τον εαυτό της πως το παρελθόν είναι παρελθόν, πως δεν θα ξανασχολιόταν με κάτι που την σκοτώνει. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως το 2013, θα είναι κάτι καινούργιο, μια νέα αρχή, ένα δυναμικό ξεκίνημα..

Μα έχει συνηθίσει τελευταία να "λέει" και ύστερα να ξεχνάει. Είχε αρχίσει να τον αντιγράφει, για μια ακόμα φορά. Την βόλευε να ξεχνάει, ένιωθε καλύτερα.

Η ημερομηνία γραμμένη στα τετράδια εδώ και τρεις μέρες, έλεγε 2012. Δεν έχει συνειδητοποιήσει την αλλαγή του χρόνου, αρνείται να συνειδητοποιήσει, πως ο χρόνος έφυγε και πήρε όλες εκείνες τις στιγμές μαζί του. Προσποιείται, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Περιμένει κάτι. Κάτι που πήρε μαζί του το 2012. Δεν θέλει να το αφήσει πίσω.

Κοιτάει δίπλα της, βλέπει να γίνονται καθημερινά θαύματα, ζηλεύει.

Που είναι το δικό της θαύμα;

Κλαίει, ουρλιάζει, χτυπιέται. Καμία αλλαγή. Το κενό παραμένει κενό. Ξέρει πως είναι απλά μια απόφαση, πως θα μπορούσε να βρει την θέληση, να ξεχάσει, αλλά η καρδιά της, αν και άδεια, την κρατάει ακόμα κοντά του, λες και την έχει κολλήσει μια ειδική κόλλα.

Έχει αγανακτήσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια, αυτό είναι που την τρομάζει περισσότερο. Μπορεί μόνο να φύγει, σαν τον παλιό τον χρόνο που πήρε τόσα πολλά μαζί του. Ποτέ όμως δεν της άρεσαν οι αποχαιρετισμοί. Ίσως είναι που ξέρει πως άμα φύγει, δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά πίσω.

Έτσι αποφασίζει να περιμένει. Να πονάει και να περιμένει για το θαύμα της, εκείνο το χριστουγεννιάτικο δώρο που δεν ήρθε ποτέ. Δεν έχει δύναμη ή μάλλον θέληση, να φύγει, να τα αφήσει όλα πίσω, να σταθεί στα πόδια της, να προχωρήσει, να ξεκινήσει κάτι καινούργιο.

Εκπλήσσεται με τον εαυτό της. Που πήγε όλη εκείνη η θετική ενέργεια; Ξέρει πως είναι κάπου μέσα της, πως θα προσπαθήσει να βγει, αλλά προς το παρόν παραδίνεται. Η μόνη της ελπίδα είναι εκείνο το θαύμα, η στιγμή που κάποιος θα έρθει να την διορθώσει.

Σε λίγο θα κουραστεί να περιμένει. Βαριέται την αναμονή.

Μάλλον τα θαύματα δεν είναι για αυτήν. Το ξέρει μέσα της, μα άμα σταματήσει να πιστεύει σε αυτό το θαύμα, όλες τις οι ελπίδες θα χαθούν και οι ελπίδες είναι οι μόνες που της δίνουν δύναμη.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Αφήνει το οξυγόνο να περάσει μέσα της. Ξυπνάει. Για 2 δεύτερα καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της, μόνο και μόνο για να πει ότι είναι καλά και για να σας ευχηθεί να έχετε μια πανέμορφη χρονιά με υγεία και χαμόγελα..:)