Γέμισε και εμένα φεγγαράκι μου.

Κάθε χρόνο, την μέρα της αυγουστιάτικης πανσελήνου,

καθόμουν κάτω από το γεμισμένο φεγγάρι, στην αναπαυτική αμμουδιά,

χαζεύοντας την χρυσή γραμμή που σχημάτιζε στην θάλασσα, 

δίπλα από την ζεστή φωτιά που έσπαγε το κρύο της ώρας.

Τότε ήταν η ευκαιρία να συλλογιστώ,

 με την χαλαρωτική επίδραση των τραγουδιών των κυμάτων,

τον εαυτό μου, την πορεία μου...

Σκεφτόμουν τι είχα, τι έχασα, τι κέρδισα και αναρωτιόμουν τι θα ήθελα να έχω.

Έτσι έφτιαχνα μια λίστα με όλους  στόχους τους οποίους θα προσπαθούσα

 με όλο μου το "είναι" να πετύχω.

Φέτος ξανά κάτω από το ίδιο φεγγάρι. Αυτή την φορά αρκετά μακρυά από το τραγούδι των κυμάτων.

Παρά την ησυχία που δεν έχω, μπορώ να συνειδητοποιήσω μερικά πράγματα.

Κατάφεραν πολλά βελάκια μου να κεντρίσουν τους στόχους μου, ίσως περισσότερα από ποτέ άλλοτε..

Ακόμα όμως  κάτι λείπει. Αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι πως η λίστα δεν θα αδειάσει ποτέ μιας και τα "θέλω" μου έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν..

'Άραγε θα καταφέρουν ποτέ όλα μου τα βελάκια να βρουν στόχο ή  πάντα θα υπάρχει αυτό το κενό..;

-Αν το φεγγάρι μπορεί να γεμίσει ολοκληρωτικά τότε γιατί όχι και εγώ;;

*καλό μήνα!

Άντρι.