No light, no light

Είναι και αυτές οι στιγμές που όλα μοιάζουν τόσο σκοτεινά. Δεν έχεις όρεξη να προσπαθήσεις να βρεις το φως σε εκείνο το μακρύ τούνελ πιστεύοντας πως δεν έχει τέλος. Φοβάσαι τα ατελείωτα πράγματα, φοβάσαι τις μόνιμες καταστάσεις, σκέφτεσαι αυτά που δεν θα ξαναγυρίσουν, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τα φέρεις πίσω.

Και εκνευρίζεσαι με αυτόν τον στίχo "You can't choose what stays and what fades away" ο οποίος παίζει ακάθεκτα όσο περπατάς με κλειστά τα μάτια σε αυτό το τούνελ. Αρνείσαι να βρεις την άκρη. Απλά τα κλείνεις και συνεχίζεις να προχωράς, ελπίζοντας το μονοπάτι να μην έχει άλλους βράχους, ή απλά κάποιος να ανοίξει το φως σε αυτή τη διαδρομή.

Δεν σου αρέσει το σκοτάδι, αλλά μερικές φορές δεν σε ρωτάει για να κάνει την εμφάνιση του.

Αντίο Ελουράκι μου :'(

Άντρι.