Σώστε τα Χριστούγεννα!

Τελικά δεν είναι και τόσο εύκολο να βρίσκεις δώρα. Δώρα γιορτής, δώρα γενεθλίων, τετραπλά και πενταπλά κάθε χρόνο και για τους κοινωνικούς άλλα τόσα.

Προχθές έψαχνα απεγνωσμένα ένα δωράκι για το κολλητάρι μου. Ωστόσο η περιοχή και τα μαγαζιά της, με εμποδισαν να βρω αυτό που έψαχνα. Και εκεί ήταν που έπρεπε να αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει. Έπρεπε να βρω κάτι πρωτότυπο, πολύχρωμο και φυσικότατα να έχει σχέση με το φαγητό. Καθώς προχωρούσα στο μάτι μου έπεσε μια πολύχρωμη κούπα. Αρχικά μπορεί να φαινόταν φθηνιάρικη, αλλά αυτό που είχα σκεφτεί ήταν πολύ μοναδικό.

(Στη σακούλα ήταν σχεδιασμένα λουλουδάκια, άσπρα, τα οποία τα μετέτρεψα σε χρωματιστά. Στα χερούλια της τσάντας κρέμασα αμέτρητα ροζ κορδελάκια, τα οποία ταιριάζαν απόλυτα στη προσωπικότητα της φίλης μου. Και μέσα? Η κούπα γεμίστηκε με τις αγαπημένες τσίχλες της. Η κούπα τυλίχτηκε με κορδέλες και πάνω τους κρεμάστηκε με μανταλάκια, μια χειροποίητη κάρτα φτιαγμένη από ροζ λεπτο χαρτόνι. Τέλος η τσάντα γέμισε από κομμένο γκοφρέ.)

Μπορεί η περιγραφή να μην είναι τόσο καλή, αλλά πραγματικά νομίζω οτί είναι ένα από τα πιο ωραία δώρα που έχω κάνει. Το αγάπησα πολύ όταν το έφτιαχνα, οπότε πιστεύω πως θα αρέσει και στην Κατ. Τελικά όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις δώρα. Φυσικά για αυτούς με την οικονομική δυνατότητα τα δώρα φαίνονται πολύ εύκολα, να τα βρεις και να τα αγοράσεις, αλλά είναι αυτά τα δώρα που δεν έχουν κάτι το αξιοθαύμαστο μέσα τους. Όμως τι σημασία έχουν αυτά τα δώρα; Τα βάζεις σε μια γωνία του σπιτιού και μετά από ένα χρόνο ξέχνας ποιος στο πηρε, πότε, που και γιατί. Και να μην αναφερθώ στο 2ο χρόνο που ξεχνάς και την ύπαρξη του.



Που θέλω να αναφερθώ; Τα Χριστούγεννα καταφθάνουν και ανθρωποι σαν εμένα που έχουν αρχίσει ήδη να σκέφτονται τι θα πάρουν στον κοντινό περίγυρω, για να τον ικανοποιήσουν, μετράνε απεγνωσμένα τα κέρματα στις τσέπες και συνειδητοποιούν "οκ, δεν ειναι εποχές για δώρα"!

"Ανοιχτό κίτρινο ή γαλάζιο" με ρώτησαν. "Άχουυυ, θα κάνουμε ανταλλαγή δώρων!?" αποκρίθηκα ευχαριστημένη. " Όχι, είναι ευχές για τον νέο χρόνο!" είπε η αδερφή μου. " Ευχές θα δίνουμε φέτος", συμπλήρωσε και αρχίσαμε να κάνουμε την δική μας πλάκα. " Κάρτες και τσίχλες, από τις 10λεπτες θα ανταλλάξουμε", είπα και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια... "Τουλάχιστον είμαι καλη στις κάρτες σκέφτηκα!"

Και μετά άρχισαν να μπαίνουν οι σκέψεις. Πανε εκείνα τα δώρα με την εσκαφή δεινοσαύρων και τις μπρατς(!?). Που καταντήσαμε να μοιράζουμε τσίχλες.. Πάντως και αυτό καλό δώρο είναι. Όχι, όχι οι τσίχλες οι κάρτες! ..γιατί, όχι!? Ίσως να είναι από τα καλύτερα δώρα. Δώρα που μένουν. εποχιακά και φυσικά μοναδικά.

Ο Άϊ Βασίλης φαίνεται θα έχει πάθει ένα σοκ. Όμως είναι υποχρέωση μας να σώσουμε τα Χριστούγεννα. Ας μοιράσουμε δώρα, στέλνοντας την αγάπη μας μέσα από ένα κομμάτι χαρτί. Αυτό θα εκτιμηθεί αναμφισβήτητα. Ας δώσουμε ένα γλυφιτζούρι στον δίπλα ή ένα κομμάτι κέικ. Ας μην αφήσουμε την παρούσα κατάσταση να μας πάρει την ανθρωπιά.


Μόλις το 2ο άρθρο για τα πολυαγαπητά μου Χριστούγεννα ολοκληρώθηκε!
Συγγνώμη για τις ακατάστατες σκέψεις!
Άντρι.

"Δύσκολος καιρός για ανθρώπους"

Ενώ κοιμάμαι τα όνειρα περνούν

και

αφήνουν πίσω τους ένα χαμόγελο.

Μα ο κόσμος αλλάζει και

δεν με αφήνει πια να κοιμηθώ.

"Σήκω Άντρι" σκούζει με βιάιότητα,

καταστρέφοντας τα όνειρα μου.

"Δύσκολος καιρός για ανθρώπους",

είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ.

Που είναι οι πρίγκιπες, οι μάγισσες,

τα μαγικά χαλιά και οι νεράιδες;

Ίσως οι μάγισσες είναι οι μόνες που άντεξαν.

Που άντεξαν στους σημερινούς καιρούς,

στους καιρούς που η κοινωνία τα ισοπεδώνει όλα,

θέλοντας να μας κάνει βιομηχανικές κούκλες μπάρμπιε,

στρατιωτάκια και όχι καρυοθραύστες.

Μα εγώ είμαι εδώ και αντιστέκομαι,

με την διαφορεικότητα μου.

"Αφήστε με να κοιμηθώ"

Προσπαθώ να μείνω "άνθρωπος",

Αυτό είναι το μόνο ανθρώπινο,

που μας έμεινε.

Τα όνειρα.

Brussels.

Η πόλη των Βρυξελλών, είναι η πρωτεύουσα του Βελγίου, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας και διοικητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει η Βικιπαίδεια. Ωστόσο εμένα μου έχει αφομοιωθεί, καπως αλλιώς στο μυαλό. Θυμάμαι ακόμα την μέρα που άνοιξα το πρώτο μου βιβλίο μαγειρικής. Ήταν 12 ΄Νοέμβρη, σχεδόν ένα χρόνο πριν, τότε που ήρθε στα χέρια μου το τεύχος "Όλο Σοκολάτα" από τις γλυκιές ιστορίες. Σελίδα 88, ήταν η σελίδα που έβαλα το συνδετήρα. Εκεί άρχιζε  ο γύρος του κόσμου, που μας ταξίδευε στις γλυκιές Βρυξέλλες. Από εκεί ξεκίνησε το όνειρο μου, να ταξιδέψω κάποτε στην "σοκολατένια όαση" της Ευρώπης.

Μα δεν ήταν πως ήθελα μόνο εγώ να πάω! Με ήθελαν και αυτές! Θυμάμαι μετά από ένα μήνα από την "εκκίνηση" του ονειρου μου, ένας καλός φίλος μου ανακοίνωσε την σχολική του εκδρομή στις Βρυξέλλες! "Να βγάλεις πολλές φωτογραφίες και να φας σοκολατάκια" του ευχήθηκα, ζηλεύοντας από μέσα μου...

Το όνομα των Βρυξελλών συνέχισε να μου χτυπάει την πόρτα, μεχρι της απόκριες που έγινε κλήρωση για διακοπές στις Βρυξέλλες και πουυυυ;; Στο Γυθειο!!(εε οχιιι!) ..Ωστόσο ξέχασα να ανοίξω την πόρτα των Βρυξελλών, μιας και δεν πρόλαβα να πάρω κλήρο! ..Αυτό ήταν το προτελευταίο συμβάν μέχρι που..

Πριν ένα μήνα. Μια μέρα η διευθύντρια ανακοίνωσε, πως υπάρχει εβδομάδα τοπικής δημοκρατίας και ένας διαγωνισμός στον οποίο οι μαθητές καλούνται να βγάλουν φωτογραφίες με θέμα "ανθρώπινα δικαιώματα". Έτσι με χαρά εγώ ( λάτρης της φωτογρφίας;;!) δήλωσα συμμετοχή...και φυσικά, ποιο ήταν το έπαθλο για τη  νικήτρια φωτογραφία;; Εισητήρια για διανυκτέρευση τρίων ημερών στις Βρυξέλλες!!! ...Σύμπτωσις; Πραγματικά δεν ξέρω τι να πιστεύω..

Οι μέρες περνούσαν και ειλικρινά δούλεψα πολύ για αυτό το διαγωνισμό. Διάβασα, σκέφτηκα, επεξεργάστηκα. Για μια στιγμή πίστευα πως ναι, είναι η δική μου ευκαιρία για να καταφέρω ένα στόχο. Οι μέρες συνέχιζαν να περνάνε, τα αποτελέσματα δεν έβγαιναν και είχα ξεχάσει καν την ύπαρξη του διαγωνισμού. ..Μέχρι σήμερα, μέχρι την στιγμή που ξαφνικά, ήρθε το αγόρι με τα πορτοκαλί και με ρώτησε αν έμαθα τα αποτελέσματα... Οι φωτογραφίες μου, βγήκαν 2, 3, και 4.. Και νομίζω πως αυτό είναι υπεραρκετό.

Το γελοίο είναι το άτομο που πήρε την πρωτιά. Χωρίς να θέλω να θίξω καταστάσεις πιστεύω, ότι θα έπρεπε να υπήρχε λίγο φιλότιμο, ώστε όποιος βγει, να βγει με την αξία του. Και όσο το σκέφτομαι πως την επόμενη εβδομάδα θα μπορούσα να ταξίδευα για Βρυξέλλες, τόσο φορτώνω. Φορτώνω με αυτούς, τους άδικους που δρουν εις βάρος των άλλων. Μα φυσικά όλα από δω ξεκινάνε. Από ένα μικρό διαγωνισμό και μια ψεύτικη νίκη. Ας πας κοπέλα μου στις Βρυξέλλες. Να δω τι θα καταλάβεις.. Αλλά φυσικά το είχες δεδομένο από την αρχή, ισως και έτοιμες τις βαλίτσες..

Κρίμα. Κρίμα σε αυτούς που προσπάθησαν με τα δικά τους σπαθιά. Και η μαγκιά είναι σε αυτούς. ..Αν με ρωτάτε, φυσικά πίστευα και πίστευω πως άξιζα να κερδίσω, ωστόσο το 2, 3, και 4 δεν είναι καθόλου υποτιμητικό. Και τώρα; Φυσικά δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Θα μπορούσα να προσεύχομαι να σπάσει το πόδι της ή κάτι χειρότερο ,ώστε να μην καταφέρει να πάει, αλλά δεν είμαι εγώ αυτό.. Και άν στεναχωριέμαι; Ντάξει εκτός από την αρχική υστερία προς όλους αυτούς που κατέστρεψαν τους κανόνες ενός διαγωνισμού, πιστεύω πως επιβιώνω! ;ρ

..


Κάπως έτσι είναι, πως η κοινωνία μας καταπατάει τα όνειρα, απαξοιώντας.
Και θα μου πείτε ότι πάνταα έτσι ήταν.
Δεν είναι καιρός όμως να αλλάξουμε μυαλά;
..και το δηλώνω..εγώ μια μέρα θα πάω στις Βρυξέλλες!


Σοκολατένια όνειρα
Άντρι

Santa Claus is comingg!!

Μπορεί φέτος να μην υπάρχει η διαφήμιση του Jumbo ώστε να σας ενημερώνει για των ερχομό των Χριστουγέννων, αλλά immm backkk, έτοιμη για ένα ολοκαίνουργιο ποστ και θέλοντας να είμαι από τους πρώτους που θα κάνουν μια γλυκιά ανάρτηση όσο τα Χριστούγεννα.

Οι μέρες περνάνε αντίστροφα λοιπόν. Στην σκέψη πως έχουμε ακόμα πολύ καιρό για να έρθουν τα Χριστούγεννα, φοβόμουν να μετρίσω τις μέρες... και όμως κάποιος μου μαρτύρισε πως είναι μόνο 50! Χαχ, δεν άκουγεται και πολύ έτσι; Ωστόσο δεν είναι και λίγο. Δεν πειράζει όμως, θετική σκέψη και θα περάσει πιο γρήγορα από ότι νομίζουμε.


Μια μερα λοιπόν:
Διασχίζοντας τον δρόμο, κάτι μου μύρισε..Χριστούγεννα. Όχι δεν ήταν κουλουράκια στον φούρνο, ούτε η γέμιση που ετοίμαζε η μαμα στην κατσαρόλα. Μπορεί να ήταν τα λαμπάκια από εκείνο το μαγαζάκι που τρεμόσβηναν χαρούμενα, έτοιμα να μπούν πάλι στην κανονική τους χρησιμοτητα, μιας και φαινεται πως είχαν ξεμείνει από τα προηγούμενα Χριστούγεννα, τα καημένα. Πέρα από τα λαμπάκια, νομίζω ήταν το κρύο που τρυπούσε το κόκκαλο μου και με έκανε να μπω για τα καλά στο κλίμα των Χριστουγέννων. Θυμήθηκα την περσινή μας εκδρομή στην Αθήνα, ναι, τότε που χιόνιζε και το κρύο ήταν αυτό που μας ένωνε κάτω από μια ομπρέλα...

Μια χαρούμενη μελωδία, η μυρωδιά του ψητού, το ομαδικό στόλισμα του δέντρου, το διαπεραστικό φως από τα λαμπάκια, η αναμονή για την αλλαγή του χρόνου, η ανταλλαγή δώρων... όλα αυτά που αγαπώ. Αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που μας ενώνει. Καθόμαστε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι έχοντας την δυνατότητα να ευχαριστηθούμε τρώγοντας του σκασμού, χωρίς άλλες έγνοιες. Είναι τότε που μπορούμε να δείξουμε την αγάπη μας με ένα απλό δωράκι, που η σημασία του μπορεί να είναι κάτι πολύ πέρα από απλή. Είναι η γιορτή της απόλυτης αγάπης.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως αυτές τις μέρες οι άνθρωποι επιτρέπουν στους ευατούς τους να χαμογελάνε και να είναι ευτυχισμένοι. Ακόμα και τώρα λοιπόν, σε περιόδους κρίσης, φτώχιας και ανεργίας ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να χαρούμε! Όλοι έχουν δικαίωμα να αγγαλιαστούν μέσα στο κρύο, να φάνε ψητό κοτόπουλο, να στολίσουν την απέναντι λεμονιά και να κάνουν στον άλλον δώρο μία τσίχλα! Ας μην καταστρέψουμε τις παραδόσεις μας που μας δίνουν μία δόση αισιοδοξίας, γιατί μετά δεν μας απομένει τίποτα. Έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία και πρέπει να τη διεκδικήσουμε. Ζεστό ψωμί, γλυκιά φωνή, ένα χαμόγελο. Κοστίζουν τίποτα και αξίζουν πολλά! Δράστε για την ευτυχία σας και όχι μόνο σε περιόδους Χριστουγέννων!


Καλά επερχόμενα Χριστούγεννα!

Καλά χαμόγελα!

Άντρι.