Θάρρος ή αλήθεια; (οι δικές μου 7 αλήθειες!)

Και μπλα, μπλα, μπλα. Νομίζω πως παίζουμε αυτό το παιχνίδι, που άλλωτε συνηθίζαμε να παίζουμε στις εκδρομές στο δημοτικό! Ήμουν πάντα καλή στην αλήθεια και δεν είχα ποτέ προβλημα να απαντάω σις ηλίθιες ερωτήσεις των συμμαθητών μου. Όμως ομολογώ οτί αυτό με δυσκόλεψε! Αφού έσπασα το κεφάλι μου βρήκα και εγω τις κάποιες αλήθειες. Λοιπόν :

1. Πιστεύω βαθύτατα πως οι 7 αλήθειες είναι υπερβολικά πολλές! Τα 14 χρόνια της ζωής μου δεν με βοήθησαν, να εμβαθύνω στον ψυχικό μου κόσμο..αλλά αξιζει μια προσπάθεια!

2. Αρχικάα.΄(ή ίσως όχι και τόσο αρχικά) θα έλεγα, πως πραγματικά πιστεύω πως είμαι ό,τιι να 'ναι! Οι διαθέσεις μου πάλονται από λεπτό σε λεπτό. Το κά8ε τι μπορεί να με επηρεάσει και να με μετατρέψει από τον πιο (χαζό)χαρούμενο άνθρωπο στον πιο σοβαρό και ύστερα στον πιο γκρινιάρικο που καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που με συνάντησες!

3.Επίσης, θα μπορούσα να πω, πως μου αρέσει να είμαι ρεαλίστρια. Πραγματική λάτρεια για την αντικειμενικότητα. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από τα δάκτυλα μου. Μια καθηγήτρια θεώρησε αυτήν την ειλικρίνεια, μανιάτικη, ωστόσο εγώ το βλέπω απλά ατομικό χαρακτηριστικό. Πολλές φορές αυτή η ειλικρίνεια πληγωνει, αλλα προτιμότερο, από το να φοραμε μάσκες παίρνοντας τον ρόλο ενός ηθοποιού.

4. Μια ανακάλυψη που έκανα τελευταία για το εγώ μου, είναι πως τελικά δεν μου αρέσει η μοναξιά. Ίσα ίσα που την μισώ και όλας. Τελικά δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας που μπορεί να τα καταφέρει χωρίς συνεπιβάτη, χωρίς στήριξη. Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να κρατειθούμε, όσες και αν είναι αυτές οι φορές που ζητάμε απεγνωσμένα μια μοναξιά.

5. Λατρεύω να φιλοσοφώ. Το λατρεύω τρελά. Όσω μου αρέσει να κρίνω τους άλλους. (και όσο δεν μου αρέσει να με κρίνουν ;ρ!). Θα μπορούσω να φιλοσοφήσω με τις ώρες, ψάχνοντας αυτό το νόημα της ζωής, ή ακόμα και της ύπαρξης. Βέβαια και εδώ χάνω την ουσία και ίσως κάτι παραπάνω, την μαγεία της ζωής, φιλοσοφώντας για καταστάσεις που δεν έχω καν ζήσει..

6. Έχω ένα θεματάκι με τις αναμνήσεις. Ίσως να είναι και φόβος. Ναι, φοβάμαι πως θα έρθει η μέρα που θα χρειαστεί να θυμηθώ και δεν θα μπορώ. Φοβάμαι πως ολα αυτά θα χαούν μαγικά, χάνοντας το "είμαι" μου. Για αυτό προσπαθώ να κρατάω αναμνηστικά από το κάθεεε τι. Φωτογραφίες, φωτογραφιούλες, καρτ ποσταλ, γραμματόσημα, μαγνητάκια, κουτάλακια παγωτού, μπρελόκ, χαρτί τσίχλας και το εξώφυλλο του μισητού μου βιβλίου! ..το κάθε τι με την δική του ιστορία να μου αφηγηθεί. Έτσι μένω ήρεμη πως η ιστορία βρίσκεται μέσα στα πολυαγαπημένα μου αντικείμενα, που αν τα πειράξει κανείς...ΑΝ τα πειράξει κανείς! (και δεν συνεχίζω..!)

7. Το μάτι μου έπεσε στην φούστα της παρέλασης! Λοιπόν, προς τι αυτός ο εξαναγκασμός να φοράμε φούστα αυτή την μέρά; Λες και έχουμε μείνει έναν αιώνα πίσω! Η κατάσταση είναι απαράδεχτη! Και τι θα γίνει για μένα κύριε μου που δεννν μου αρέσει να φοράω φούστα;(πως το λένε;! δεν μου ταιριάζει!) και μετά σε παραμυθιάζουν στην κοινωνική, πως η ενδυμασία συμπεριλαμβάνεται στους ελαστικούς κοινωνικούς κανόνες(να κάτι μάθαμε σε 2 μήνες! ;ρ) τέσπα..μια μέρα που είναι να βγει..ας βγει!

+1. Τελικά..(μετά το πάσιμο του κεφαλιού!) ίσως και να μην ήταν και τόσοοο δύσκολο. Πραγματικά έχω πολλάα ακόμα να γράψω για τον εαυτό μου, αλλά θα χρειαζόταν να γίνω εξαιρετικά σκληρή(3)..οπότε, προτιμότερο είναι να μην βγουν όλα τα άπλητα στη φόρα! Ωστόσο, όσο και αν ισχυρίζονται πολλοί, πως η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα, πιστεύω πως σφάλουν ασύστολα! Η αλήθεια είναι μια, μοναδική και πραγματικά απίθανο να την εντοπίσεις. Όμως εμείς ως ανθρωπινα όντα, που παινευόμαστε για τη εξυπνάδα και τη λογική μας, εφήβραμε την δική μας αλήθεια. Μια ψεύτικη αλήθεια, την οποία μπορούμε να την χρησιμοποιησουμε όποτε θέλουμε. Έτσι δίνουμε στην αλήθεια, ένα ψεύτικο πρόσωπο ισχυριζόμενοι πως λέμε την αλήθεια, ενώ όλοι ξέρουμε πάντα ποια είναι αυτή...(φιλοσοφώντας)

*Είναι αλήθεια, πως οι αλήθειες μου δεν σας πρόσφεραν τίποτα. Ώστόσο, είναι ένας καλός τρόπος να αποδεχομαστε τους εαυτούς μας και να ανακαλύπτουμε περισσοτερες λεπτομέρειες για αυτούς.

Τώρα πάμε για τα 7 *Θέλω* που είναι πιθανότατο να είναι 777! =]

-Αντρι

Οξεία καταθληψήτιδα.

Αυτή ήταν η διάγνωση της ειδικού, που μόνο ειδικός δεν είναι, παρά μια καλή φίλη. Τι να κάνω όμως εγώ; Κάπως πρέπει να αιτιολογήσω την αναιτιολόγητη συμπεριφορά μου (!?). Είναι περίεργο, να έχεις κάτι, να το βλέπεις απάνω σου, όμως να μην ξες από που προήλθε. Είναι καταστροφικά σπαστικό όταν δεν μπορείς να το εξηγήσεις.

Και οι Δευτέρες φέρνουν και άλλες Δευτέρες που φέρνουν Παρασκευές και Σάββατα. Κάπως έτσι περνάει η καθημερινότητα, που έχει καταντήσει πιο γκρίζα και από το γκρίζο του ουρανού, ώστε η επιθυμία μου για να έρθει το Σάββατο για να βγω έξω, καταστρέφεται όταν βγαίνω έξω, που η μόνη μου επιθυμία είναι να ήμουν στο γλυκό μου το σπιτάκι, μακριά από όλα αυτά.

Και αναλύω και αναλύω και προσπαθώ να εξηγήσω καιι..ένα τίποτα. Γκρίζο, γκρίζο που γίνεται μαύρο. Θέλω λίγο χρώμα, θέλω να βρω το ουράνιο τόξο μου. Με κούρασε αυτή η γκριζίλα. Και συνεχίζω να προχωράω ψάχνοντας κάτι να μου δώσει το χρώμα του, έστω και αν είναι να μου το δανείσει για λίγο. Ξαφνικά κάτι κυλάει στο μάγουλο μου. Μάλλον βρέχει.... Και πάλι ξέχασα να πάρω ομπρέλα. Και περπατάω και περπατάω,( όχι ο λύκος δεν είναι εδώ). Ακούγεται η φωνή από κάτι παιδάκια: -Κοίτα, κοίτα! -Τι!; αποκρίνεται το άλλο. -Ουράνιο τόξο, ουράνιο τόξο! φωνάζει χαρωπά. ..Έτσι  εγώ σαν ψάρι κοιτάω απάνω ψάχνοντας να βρω το ουράνιο τόξο. Όμως ουτε αυτό είναι εδώ..ούτε ο λύκος. Δεν ήταν το δικό μου ουράνιο τόξο φαίνεται. Ξαφνικά νιώθω τόσο μόνη. Περπατώ σε ένα δρόμο χωρίς συνεπιβάτες. Που ο λύκος, που το τόξο, που οι φίλες; Και τώρα συνειδητοποιώ αυτό που με απασχολεί. Φταίνε τα γεγονότα που μου κλείνουν το στόμα και δεν με αφήνουν να φωνάξω αυτό που τόσο θέλω. Τι θέλω να φωνάξω; Ουτε που ξέρω. Φαίνεται η φωνή μου έφυγε μαζί με το πέρασμα των συννέφων.

Όμως τα σύννεφα ξανάρχονται και εγώ δεν γιατρεύομαι ούτε με ύπνο, ούτε με δυναμική μουσική. Κοιμήθηκα, ξύπνησα, παραμένω ο ίδιος άνθρωπος. Τι χρειάζομαι, τι ζητάω; Ίσως το μόνο που θέλω είναι μια πιο θερμή αντιμετώπιση. Χρειάζομαι χρόνο, αμοιβαιότητα και σταθερότητα. Αυτό είναι όλα εκείνα που χρειάζομαι. Δεν μου λείπει η καλή διάθεση. Εδώ είναι δίπλα μου, εσείς δεν με αφείνετε να την βγάλω προς τα έξω. Μην με γράφετε..δεν μου αξίζει τόσο γράψιμο.

Συγγνώμη για την κακή διάθεση. Δεν είναι ολοκληρωτικά δική μου επιλογή. Προσπάθησα, αλλά τα λόγια όλων πληγώνουν ξανά και ξανά. Όμως δεν φταίνε μόνο τα λόγια. Φταίνε και αυτά που δεν ειπώθηκαν.. Κουράστηκα και το μόνο που θέλω είναι να μείνω μακριά από όλα αυτά.

- Δεν περιμένω να βρει κάποιος άλλος το ουράνιο τόξο μου, αφού ο καθένας απαξοιεί, εγωιστικά.

- Μην μου μιλάτε για θέματα που δεν με νοιάζουν, θα παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος, ίσως με περισσότερη αδιαφορία.

- Μην κατακρίνεται την αδιαφορία μου, γιατί πηγάζει από τα δικά σας λόγια.


Αντίο λοιπόν,
Αντρι

Μπλα, μπλα, μπλα ..τα γρήγορα λόγια του κόσμου φεύγουν και έρχονται.

Συκοφαντίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, φήμες και μπλα, μπλα, μπλα. Είναι όλα αυτά που υπάρχουν στην κοινωνία, όμως κανένας δεν μας ενημερώνει πως κάποια στιγμή θα τα αντιμετωπίσουμε. Είναι τα λόγια του κόσμου αυτά, που γλώσσα δεν βάζουν μέσα τους. Μα ποιος μας ενημερώνει για αυτό το φαινόμενο; Η κοινωνική αγωγή, που μένουμε μόνο στις θεωρίες ή οι ιδιες οι θεωρίες;

Πολλές φορές παίρνουμε τον ρόλο του κριτή, χωρίς να μας ταιριάζει. Έτσι αρχίζουμε να κρίνουμε άκυρους, γελόντας μαζί τους, μόνο και μόνο για να κάνουμε την πλάκα μας. Δεν είναι αστείο όμως αυτό. Είναι βλακεία να προσπαθείς να περάσεις τα κομπλεξικά σου στους άλλους, προσπαθόντας να βγεις απο πάνω και να αισθανθείς εσύ καλύτερα.

Η τεχνικη της κριτικής είναι πράγματικα δύσκολη. "Μάθε να κρίνεις τον εαυτό σου και μετά κρίνε τους άλλους" είπε κάποιος σοφός. Όλοι μας έχουμε περάσει απο την δουλειά του κριτή, αλλά και αυτού που κρίνεται. Πολλές φορές όμως ξεχνάμε τα λόγια που μας πόνεσαν άπο άλλους, ώστε κάνουμε και εμείς το ίδιο. "Μην κάνεις αυτό που δεν θες να σου κάνουν" θα έπρεπε να θυμόμαστε.

Σημασία έχει, ότι συχνά ξέχναμε να κάνουμε συγκρίσεις. Καταλήγουμε να κατακρίνουμε άτομα, που είμαστε απειροελάχιστα διαφορετικοί. Σίγουρα είναι ωραίο, να μπορείς να το παίξεις υπεράνω, να μπορείς να υπερυφανευτεις για το τομάρι σου, χωρις να σε νοιάζει για των άλλον. Ωστόσο ξεχνάμε τι μας ενώνει. Ξεχνάμε πως είμαστε όλοι ίσοι, όμοιοι, με ελάχιστες εξωτερικές διαφορές. Έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα, ανεξερέτως εκ γενετής χαρακτηριστικών και αυτά τα δικαιώματα πρέπει να είναι σεβαστά από όλους.

Συγγνώμη λοιπόν σε όλους αυτούς που ίσως έκρινα άδικα. Θα συνεχίσω να κρίνω, μιας και αυτό είναι από τη φύση μου, αλλά θα προσπαθώ να είμαι δίκαιη, να κάνω συγκρίσεις και πάνω από όλα να κρίνω σκληρά τον εαυτό μου. Για ολους αυτούς που με κρίνατε.. "Η αλήθεια εχει κοντά πόδια" λέει ένα γερμανικό ρητό. Δεν με πειράζει λοιπόν, λέτε ότι θέλετε, ίσως να μην το δεχομαι, τι πειράζει όμως; ..εγώ θα μάθω και θα ανταποδώσω. Και ξέρετε κάτι; Ο κόσμος λέει πολλά και θα συνεχισει να λέει. Αναμφισβήτητα είμαι και εγώ μέσα στον κόσμο! Τι να κανουμε; Έτσι είναι η μικρή άχαρη κοινωνία μας, που κανένας δεν μας ενημερώνει για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε..


Αναπύξτε την κρίση σας και δεν θα έχετε πρόβλημα!
Καλή κριτική!
Άντρι