Είναι και αυτές οι στιγμές που όλα μοιάζουν τόσο σκοτεινά. Δεν έχεις όρεξη να προσπαθήσεις να βρεις το φως σε εκείνο το μακρύ τούνελ πιστεύοντας πως δεν έχει τέλος. Φοβάσαι τα ατελείωτα πράγματα, φοβάσαι τις μόνιμες καταστάσεις, σκέφτεσαι αυτά που δεν θα ξαναγυρίσουν, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τα φέρεις πίσω.
Και εκνευρίζεσαι με αυτόν τον στίχo "You can't choose what stays and what fades away" ο οποίος παίζει ακάθεκτα όσο περπατάς με κλειστά τα μάτια σε αυτό το τούνελ. Αρνείσαι να βρεις την άκρη. Απλά τα κλείνεις και συνεχίζεις να προχωράς, ελπίζοντας το μονοπάτι να μην έχει άλλους βράχους, ή απλά κάποιος να ανοίξει το φως σε αυτή τη διαδρομή.
Δεν σου αρέσει το σκοτάδι, αλλά μερικές φορές δεν σε ρωτάει για να κάνει την εμφάνιση του.
Η Σουζάν επιστρέφει στον τόπο της. Τέσσερα χρόνια από τότε που τα βάσανα της έληξαν, από τότε που άφησε αυτό το μέρος για να πάει να σπουδάσει, να γίνει μια περιβόητη αρχαιολόγος. Πόσο την περίμενε εκείνη την στιγμή, την ώρα, την οποία θα μάζευε όλες τις βαλίτσες της. Θα έχωνε μέσα εκείνες τις μοναδικές αναμνήσεις, από το σχολείο με τις κολλητές της, σε εκείνο τον πλακόστρωτο δρόμο, που τον είχε περπάτησει τόσες και τόσες φορές. Ήταν σίγουρη όμως, πως ήθελε να αφήσει κάποια πράγματα πίσω. Ήθελε να αφήσει στο δωμάτιο της, να σκονιαστούν εκείνες οι πονεμένες αναμνήσεις από το καλοκαίρι του 2012. Νόμιζε πως τα είχε καταφέρει, μα έκανε λάθος. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τόσο εύκολα. Ο άνθρωπος, συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνάει, είναι από την φύση του έτσι.
Όλα αυτά δεν έχουν πια νόημα για αυτήν. Γύρισε πίσω, για να δει τους γόνεις της, κανέναν άλλον μόνο τους γονείς της. Το υπενθύμισε πολλές φορές στο μυαλό της, μέχρι να το πιστέψει. Θα είχε μια καθορισμένη πορεία και μετα θα έφευγε, σαν να μην είχε γυρίσει ποτέ.
Το μέρος της φάνηκε αλλαγμένο, όμως δεν ήταν το μόνο το οποίο ήταν διαφορετικό. Η ίδια η Σουζάν ήταν μια άλλη, από τότε, από το καλοκαίρι του 2012. Είχε άλλες νοοτροπίες για αυτόν τον κόσμο. Γέλαγε πια με εκείνες τις πεποιθήσεις περί αγάπης και φιλίας. Η Σουζάν είχε μεγαλώσει, ήταν σχεδόν μια κυρία.
Περπατούσε αργά, μάλλον βασανιστικά σε εκείνο το δρομάκι και οι αναμνήσεις άρχισαν να ρέουν και να σκάνε σαν καταράκτης, χωρίς να την ρωτούν, λες και άνεμος μπήκε στο μυαλό της και φύσηξε όλη εκείνη την σκόνη, που είχε καταφέρει να μαζευτεί μετά από πολύ καιρό.
Εκείνος ο πράσινος θάμνος, που συνήθιζαν να παίζουν φυλλοπόλεμο, ήταν ακόμα φυτρωμένος στο ίδιο μέρος. Άρχισε να θυμάται εκείνες τις παιχνιδιάρικες στιγμές, το πρώτο τους ραντέβου, τις συζητήσεις γελοίου περιεχομένου. Γέλασε..
Μα όχι, δεν έπρεπε να τα θυμάται όλα αυτά. Έτριψε το δεξί μέρος του κρανίου της, λες και ήταν κάποιο κόλπο για να σταματήσει την σκέψη. Πιέστηκε όσο μπορούσε. Ήταν αδύνατον.
Άρχισε να τρέχει, ανάμεσα σε εκείνα τα άγνωστα πρόσωπα. Πρόσωπα που δεν είχε συναντήσει ποτέ στην ζωή της. Ήταν τρομαγμένη αυτός ο τόπος δεν ήταν οικείος, φοβόταν το άγνωστο.
Κοντοστάθηκε για λίγο. Κοίταξε εκείνο το ξύλινο παγκάκι, ήταν το παγκάκι τους. Αποφάσισε να ξεκουραστεί για λίγο από το βάρος της σκόνης, που είχε σηκωθεί και πετούσε ανάμεσα στις αναμνήσεις, άλλωστε της χρειαζόταν.
Ένα δάκρυ κύλησε στο λείο, ροζοκόκκινο μάγουλο της. Έκανε το πρόσωπο της να μοιάζει ακόμα πιο όμορφο. Τα μάτια της πρασίνισαν, τα χείλη της αντίθετα κοκκίνισαν. Πώς κατάφερνε αυτός ο τόπος να στεναχωρεί ένα τέτοιο πλάσμα; Ένα μυστήριο.
Ξαφνικά ένιωσε μια ψυχή να την πλησιάζει. Δεν γύρισε να κοιτάξει, φοβόταν για το τι θα αντικρίσει. Ένιωσε ένα άγγιγμα. Ήξερε αυτό το χέρι, αυτή την αφή. Άκουσε μια φωνή να την καλεί, τόσο γνώριμη, τόσο οικεία και μελωδική.
Γύρισε διστακτικά το κεφάλι της. Δυο μάτια μεγάλα της παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και τρυφερότητα. Όλοι της οι φόβοι είχαν γίνει πραγματικότητα.
Έτριψε τα μάτια της, δεν μπορούσε να ήταν αλήθεια. Και όμως ήταν μια γνωστή σιλουέτα, δυο μάτια που την είχαν απασχολήσει για καιρό. Πώς γινόταν να μην τον έχει καταλάβει;
Τέσσερα χρόνια μετά, είχε τόσα πολλά να του πει, τόσα "γιατί" που έπρεπε να απαντηθούν. Ήξερε ότι αυτός ο άνθρωπος, μπορεί να την σκοτώσει και να την ανεβάσει στον παράδεισο ταυτόχρονα, αλλά δεν την ένοιαζε. Όσο και να ήθελε να ανοίξει η γη για να την καταπιεί, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κλείσει το στόμα της,να ανοίξει τα χέρια της και να τον σφίξει, σαν παιδί, με όλη της την δύναμη, στην αγκαλιά της.
Είχε αποφασίσει να μην νιώθει, αυτό την πείραζε, πως ένιωθε τόσα πολλά μαζί. Τόσα πολλά που ίσως δεν μπορούσε να τα αντέξει. Την κούραζαν αυτά τα πολύπλοκα συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία θα ήταν έυκολο να ξεφορτωθεί. Άλλα αυτή την φορά δεν θα έκανε πίσω, δεν θα έφευγε.
Τώρα ήξερε, πως μερικά πράγματα, όσο προσπαθείς, όση καλή θέληση και αν έχεις, δεν θάβονται κάτω από μάζες σκόνης.
Μερικά πράγματα είναι να γίνουν.
Κοίταξε την θάλασσα και μετα κοίταξε μέσα στα μάτια του. Αυτός ένας απέραντος βυθός και αυτή έτοιμη να το εξευρενήσει.
Μόλις δύο χρονών το μπλογκάκι . Ναι, ναι μεγάλωσε το χρυσό μου, δεν είναι συγκινητικό!? Δεν έχει ζήσει πολύ το καημένο (τι να πρωτομάθεις σε δύο χρόνια (:Ρ), αλλά έχει μπλέξει σε συζητήσεις και έχει ακούσει αναμφισβήτητα ιστορίες, κάποιες μικρές, κάποιες μεγάλες, άλλες βαρετές και άλλες εξωπραγματικές..
Θυμάμαι τότε που αποφάσισα με την Ελέ, την ξαδέρφη μου, να στήσουμε αυτό το ιστολόγιο (από εκεί και το αρχικό όνομα Αντέλ). Δεν είχαμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας, αλλά ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Γράφαμε, γράφαμε, ό,τι τράβαγε η ορεξη μας κάτι που έφερνε εσωτερική ευχαρίστηση. Ήμασταν πραγματικά υπερήφανες για αυτό που είχαμε καταφέρει, παρά τον μεγαλό αριθμό των ιστολογιών με παρόμοιες ιδέες, νιώθαμε ότι είχαμε κάτι που ξεχώριζε, κάτι μοναδικό, κάτι το οποίο θα έστελνε ενέργεια, την δική μας θετική ενέργεια στους άλλους
Ώστοσο με το πέρασμα του χρόνου, το μπλογκ έχασε την αξία του ή μάλλον εμείς χάσαμε την πίστη μας σε αυτό. Έτσι η Ελέ αποφάσισε πως το στυλ του μπλογκ δεν της ταιριάζει, οπότε απομακρύνθηκε. Μετά την απομάκρυνση της εγώ ένιωθα μάλλον ανίκανη, να το συνεχίσω μόνη μου, παρατώντας το στη μοίρα του για αρκετούς μήνες, απογοητεύοντας τους αναγνώστες που είχαμε καταφέρει ποτέ να συγκινήσουμε..
Κατά καιρούς, όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες, γύρναγα και διάβαζα εκείνες τις παλιές μου σκέψεις που ξεχίλιζαν από αισιοδοξία, ωστόσο μετρημένες οι φορές, οι οποίες μπήκα "στον κόπο" να ξαναγράψω.. Είχα ξεχάσει τι σήμαινε όλο αυτό για μένα.
Μα τώρα είμαι πίσω, δεν έχω σκοπό να το παρατήσω γιατί πολύ απλά με γεμίζει. Όσοι από εσάς έχετε δοκιμάσει να βάλετε όλες τις ανάκατες σκέψεις από κεφάλι σας, σε σειρά, να δημιουργήσετε μια ανάρτηση, χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις για να γίνετε κατανοητοί, θα ξέρετε πόσο δύσκολο είναι, όμως τίποτα δεν είναι εύκολο σωστά? Η προσπάθεια είναι που μετράει, θα έλεγα!
Σημασία έχει πως μέσα από όλα αυτό καταφέρνουμε, να μοιράστουμε εμπειρίες, προβληματισμούς, να επικοινωνήσουμε μέσα από άλλους δρόμους. Έχω μάθει τόσα πολλά από όλους εσάς, που πραγματικά ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό και ελπίζω να έχετε κερδίσει και εσείς κάτι από μένα. Έχω σκοπό να συνεχίσω να γράφω μέχρι να εξαντλήσω όλα τα θέματα, αλλά αυτό δεν θα γίνει στο σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί μαθαίνω. Μαθαίνω κάθε μέρα και δεν πρόκειται να σταματήσω, γιατί η γνώση είναι δύναμη. Σε ποιον δεν αρέσει άλλωστε να είναι δυνατός? ;)
Και αν κάποιος, κάπου έχει αγγιχτεί από το οτιδήποτε έχει γραφτεί εδώ μέσα, αυτό με κάνει να συνεχίζω και να είνα ο λόγος, που το θεωρώ ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας μου..
Χρόνια καλά* μπλογκάκι!
*βάση στην ποιόητητα και όχι στη ποσότητα ;)
ένα σημάδι, που θα μου δείξει το δρόμο το σωστό, τον ποθητό, που έχω χάσει για καιρό..
Κοντά σου θέλω να βρεθώ.
Σε αναζητώ..
Το δωμάτιο φαίνεται κενό,
ένα μέρος σκοτεινό,
τι και αν είμαι μέσα εγώ,
τα φαντάσματα παίζουν κρυφτό,
οι σκιές χορεύουν τανγκό,
για την ημέρα των Νεκρών, ελπίζω να μην έχουν λόγο σοβαρό.
Το δάσος μοιάζει τρομακτικό,
σαν έναν εφιάλτη τρομερό,
ένα παραμύθι θλιβερό, από αυτά που 'χουν τέλος κακό..
Σε αναζητώ..
σε ένα τόπο μαγικό,
ένα δέντρο μοιάζει σαν οκτώ,
ακούω των ήχο των καναρινιών,
ξέρω πως είσαι κάπου εδώ,
περίπατο κάνεις μακρινό,
δεν θέλω το τέλος αυτό,
γύρνα σε μένα, εκλιπαρώ..
Και περπατώ και περπατώ
Σε συναντώ!
(θα τρελαθώ)
Σε ακολουθώ, μα σταματώ,
συγγνώμη φως μου, ο δρόμος είναι αδιέξοδο..
Περίμενε!
Αν ποτέ ήσουν εδώ,
ξέχασα να σου πω πως σ' αγαπώ,
στην καρδιά μου έχεις μέρος ξεχωριστό.
Μα είναι αργά, εγώ είμαι αυτή που αποχωρώ, συγγνώμη μπορεί να ανυπομονώ,
Έτσι λέει ο Νόμος του Μέρφι, σύμφωνα με τον οποίο, πρέπει να δίνουμε έμφαση στα αρνητικά, προσπερνώντας τα θετικά. Αύριο μπορεί να ξημερώσει μια χειρότερη μέρα, κατά την οποία όλα μπορούν να πάνε ταυτόχρονα στραβά, αντίθετα από το προγραμματισμένο, οπότε ποιος ο λόγος να προσπαθούμε, και να επιμένουμε πάνω σχέδια, ονειρικά φτιαγμένα στο μυαλό μας..?
*Μα τι αισιοδοξία(!)
Το νόημα είναι να χαλαρώσουμε λίγο, να αράξουμε και να δούμε το κόσμο από εκείνη την διαφορετική οπτική γωνία, που ξεχνάμε κατά καιρούς, παθιασμένοι να ολοκληρώσουμε την ατελείωτη λίστα των ονειρικών "θέλω" μας, η οποία συμπληρώνεται συνεχώς με καινούργιες επιθυμίες. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν, ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, όταν νομίζεις πως έχεις κάνει τις χειρότερες επιλογές και προτιμήσεις, τότε που όλα μοιάζουν ένα μεγάλο σφάλμα.. Κάπου εκεί όμως έρχεται η δικαίωση σου. Ίσως να ακούγεται λίγο μοιρολατρικό, αλλά είναι καιρός να σταματήσουμε να απογοητευόμαστε με οτιδήποτε δεν πάει έτσι όπως το θέλουμε και να βρούμε το θετικό μέσα από το αρνητικό (!)
Θέλω να ταξιδέψω με το καράβι του Πίτερ στο κάπου, ίσως στο πουθενά.
Στην Χώρα Του Ποτέ ή στην Χώρα των Θαυμάτων, να δω τους φίλους μου, να πιούμε τσάι.
(Έχω καιρό να τους ευχηθώ χαρούμενα ξεγενέθλια).
Κουράστηκα να ζω το τώρα, βαρέθηκα το γκρίζο, αυτή την μονοτονία της ρουτίνας. Θέλω να αλλάξω την καθημερινότητα, το "βαρετό", θέλω χρώμα και άλλο χρώμα, θέλω να νιώσω, να πετάξω, να ξυπνήσω..
Μια απόφαση είναι, δεν χρειάζεται βαλίτσες και ετοιμασίες.
Ας πακετάρουμε μόνο τις σκέψεις, τους στόχους, τις φιλοδοξίες μας, τα όνειρα μιας ζωής,
γιατί σε αυτό τον κόσμο δολοφονούνται, δεν επιβιώνουν.
Και θα συνεχίσουν να μην έχουν θέση εδώ, μέχρι εμείς να αλλάξουμε το "σήμερα" σε αυτό τον ταξιδιωτικό προορισμό, στην Χώρα του Πότε, στην Χώρα του Κάποτε, στην Χώρα του Παντού, του Πουθενά.
* Υπάρχει ο εύκολος και ο δύσκολος δρόμος. Μπορείς να πάρεις το εισιτήριο χωρίς επιστροφή, να ευτυχήσεις ζώντας σε έναν άλλον κόσμο αγνοώντας την αλήθεια, αλλά η αξία βρίσκεται εκεί που παλεύεις να κάνεις τον κόσμο σου πραγματικότητα!
*Μια πανέμορφη εβδομάδα σε όλους, με ελπίδα, και πίστη στους εαυτούς μας!
Σε εκείνο το σημείο που ο εγκέφαλος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, είναι τότε που όλα μοιάζουν αλλόκοτα και κάθε άλλο παρά μια σύμπτωση. Νιώθεις ότι κάτι σε παρακολουθεί, πως ακολουθεί απεγνωσμένα τα βήματα σου, προσπαθώντας να σου μεταφέρει ένα μήνυμα, το οποίο αγνοείς σηκώνοντας απαξιωτικά το κεφάλι. "Δεν μπορεί, είναι απλά μια σύμπτωση σκέφτεσαι".
Αλλά το επερχόμενο σημείο είναι αυτό που σε συγκλονίζει. Ξέρεις ποια τι σε ακολουθεί, είναι ένας αριθμός. Κάνεις απεγνωσμένες προσπάθειες να λάβεις το μήνυμα, αλλά δεν τα βγάζεις πέρα μόνη σου. Αρχίζεις να ρωτάς άλλους, να ψάχνεσαι. Όλοι σε περιφρονούν. "Είναι μια σύμπτωση, ένα παιχνίδι του μυαλού", ισχυρίζονται. Εσύ όμως ξέρεις. Ξέρεις πως από τότε, από τις 8 Ιουλίου το σύμπαν προσπαθεί να σου πει κάτι.. Ξέρεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο .~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
8 Ιουλίου γεννήθηκα.
8 γράμματα έχει το όνομα μου, 8 και το επίθετο μου.
Στις 8 Ιουλίου τότε που γνωρίστηκα με τον (Α), ο οποίος στοιχειώνει την καθημερινότητα μου εδώ και 4 μήνες, πέθανε η πρώτη μου χερσαία χελώνα, ο μικρός Τσε.
Ακριβώς 2 μήνες μετά στις 8 Σεπτέμβρη πέθανε η δεύτερη μου χελώνα ο Άλβιν.
(2 θάνατοι που με ταρακούνησαν έντονα)
18.08 τα γενέθλια του Α.
8 ο αριθμός στην μπλούζα του Β.
03.11.12=8 επισκέπτομαι τυχαία το μέρος που βρίσκεται το Α.
Την ίδια μέρα κάθομαι σε μια καφετέρια, το μάτι μου πέφτει στο απέναντι κτήριο, στο οποίο είναι γραμμένος ο αριθμός 53 (5+3=8).
Το αγαπημένο μου σύμβολο το αστέρι, το οποίο κρέμεται καθημερινά εδώ και 2 χρόνια από τον λαιμό μου βρίσκεται στον αριθμό 8 του πληκτρολογίου..
Οι στιγμές της ώρας, οι αριθμοί στον δρόμο, ΌΛΑ 8..
Οι Κινέζοι λένε πως το 8 φέρνει τύχη. Αντίθετα οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το 8, τον αριθμό του θανάτου.
Πιθανότατα, οι Κινέζοι βγαίνουν λάθος μιας και έχω μαλώσει αρκετό καιρό με την τύχη. Αν όμως το 8 συμβολίζει όντως το θάνατο, τότε τι είναι αυτό που πρέπει να καταλάβω μετά τους 2 θανάτους των χελωνιών μου?
Έτσι σιγά σιγά φτάνεις στο προτελευταίο σημείο. Είσαι πια σχεδόν σίγουρη ότι αυτός ο αριθμός κάτι θέλει να σου υποδείξει. Κοιτάς πότε εμφανίζεται σημειώνεις, εξηγείς τα ανεξήγητα. Αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι πως θα πάρεις το λάθος μήνυμα, πως κάτι δεν έχεις σημειώσει σωστά. Φοβάσαι πως κάτι σου έχει ξεφύγει δεν θες να βρεθείς προς έκπληξη, δεν θες να σε βγάλουν λάθος.
Φοβάσαι την αυριανή μέρα. Σύμφωνα με τις σημειώσεις σου κάτι θα συμβεί. Δεν θες να συμβεί όμως κάτι άσχημο, κουράστηκες, ζητάς απεγνωσμένα την ηρεμία σου, ζητάς να σου δοθεί κατευθείαν το μήνυμα, νιώθεις μπερδεμένη.
Φοβάσαι ακόμα πως την αυριανή μέρα υπάρχει η πιθανότητα να μην συμβεί τίποτα. Νομίζεις ότι όλα αυτά είναι ασυναρτησίες, πως αρχίζεις να είσαι υπερβολική, παρανοϊκή. Αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου, τρομάζεις στην ιδέα πως το μυαλό σου παίζει παιχνίδια σε ένα κόσμο όπου βασιλεύουν οι σκιές και νιώθεις μόνη τόσο μόνη, που νομίζεις ότι η μόνη σου παρηγοριά, είναι αυτό, ο αριθμός οκτώ...
Μια βόλτα από τις ζωδιακές ιστοσελίδες σε κάνει να αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος. Αλήθεια, νιώθεις κάτι απερίγραπτο, όταν σου λένε πως θα έχεις μια έντονη βδομάδα με αμέτρητες πιέσεις και με ένα αβάσταχτο πρόγραμμα καθώς και πως θα έρθεις σε θέση να λύσεις τα αμέτρητα κουβάρια σε οικονομικούς, ερωτικούς και τομείς υγείας!
*Αναρωτιέμαι τελικά αν αυτά τα σάιτ υπάρχουν για να σου δημιουργήσουν περισσότερες ανασφάλειες, αφού κάνουν τα πάντα παρά να σου τονώσουν το ηθικό. Ωστόσο με ένα περίεργο τρόπο κρύβουν μέσα σου μια δόση αλήθειας..
