|'Α|γνωστοι

Τώρα όλο αυτό έγινε η ρουτίνα μας. Μια κακή συνήθεια. Αλήθεια δεν ήθελα να γίνει έτσι, δεν ήθελα να έχω πρόγραμμα, δεν ήθελα να σε έχω μέσα στο πρόγραμμα μου. Μα, μπήκες, χωρίς καν να με ρωτήσεις και εγώ τώρα φοβάμαι, τρομάζω, χτίζω για άλλη μια φορά ένα τοίχος και σε πετάω έξω από αυτό. Πάντα αυτό έκανα με τους ανθρώπους, χωρίς να με νοιάζει αν πληγώνονται, αλλά αυτή την φορά υποφέρω και εγώ.

Μια μέρα χωρίς να μιλήσουμε. Καθαρά δική μου επιλογή. Μοιάζει αιώνας μακριά σου, ίσως κάτι παραπάνω. Ξέρω  τι φοβάμαι. Φοβάμαι να κάνω λάθος, να σε αγαπήσω, να βγουν όλοι οι άλλοι σωστοί και να σε κυνηγάω. Δεν θέλω να είμαστε fb friends, θέλω κάτι παραπάνω, δεν το νιώθεις? Δεν θέλω να είμαι από αυτούς που λένε "γνωριστήκαμε μέσω facebook". Τι αν δεν είχα φβ; Τι αν το ιντερνετ δεν είχε εφευρεθεί; ..δεν θα μάθαινα τίποτα για τον όμορφο εσωτερικό σου κόσμο, δεν θα σε γνώριζα. Φοβάμαι στην ιδέα ότι θα ήμασταν άγνωστοι..

Δεν θέλω να χτίσω για μια ακόμα φορά έναν εικονικό κόσμο και να ζήσω μέσα σε αυτόν μέχρι να εμφανιστεί η αλήθεια. Το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω από τούτο τον εικονικό κόσμο, να ακούσω την φωνή σου, να σε δω από κοντά πέρα από τις όμορφες φώτο σου, τις οποίες χαζεύω με τις ώρες. Θέλω να σε ακούσω να γελάς, απλά..τόσο απλά..

Γιατί να είναι όλα τόσο περίπλοκα;;

Αν ποτέ εννοούσες αυτά που λες, αλήθεια, βρες ένα τρόπο..

Θα σε περιμένω..

Θα σε σκέφτομαι..

|ά|ντρι

*Πρόσεξε, 9α σε μαγέψω!

*Εγώ δεν υποτί9εται ότι ήμουν η μάγισσα? Τι έγινε εδώ λοιπόν, κύριε μου? Έγινε λάθος με κάποιο φίλτρο μου ή εσύ με μάγεψες??


-Χαίρομαι όταν μου λες ότι είμαι καλή παρέα.
-Ξετρελαίνομαι όταν βάζεις αυτές τις αμέτρητες φατσούλες και τα διπλά ή τετραπλά γράμματα στο τέλος της κά9ε λέ3ης.
-Φρικάρω όταν δεν μου απαντάς για 3 λεπτά.
-Καλοπιάνομαι όταν συμβιβάζεσαι με αυτά που λέω, κάνοντας μου γλυκά τις χάρες.
-Γλυκαίνομαι όταν με περιμένεις μέχρι της 5 για να πάμε μαζί για ύπνο.
-Αποτελειώνομαι όταν με χαιρετάς με αυτό το χαμόγελο και τα γιγαντιαία μάτια.
 ..μαγεύομαι, σε ερωτεύομαι.

και αν εγώ είμαι μια μαγισσούλα, εσυ αλήθεια τι είσαι??

*Άντρι

Στης λίμνης τα νερά

Και αν όλα αυτά είναι μια ανάμνηση, 

εγώ θα ζω μέσα σ' αυτή,

γιατί ήρθες εσύ στο κόκκινο χαλί,

να μ'αποσπάσεις από τη γη.

Και ας μην ήσουν μαζί,

εγώ νιώθω σαν να ζούμε εκεί,

στα κάστρα τα ψηλά, 

κοντά στα μαγικά νερά.

Πρίγκιπα μην με ξυπνάς

και ας μην είναι το στόρυ μας τελικά,

ξέχνα τα πάντα, με μιας

ζήσε το όνειρο, πέρνα καλά!

.

*Και ας μην είσαι δίπλα μου ολοκληρωτικά

σε σκέφτομαι κα9ημερινά

|ά|ντρι

Ένα χαμόγελο αξίζει πολλά..

..και δεν στοιχίζει τίποτα.
Αλήθεια το έχεις κάνει εξάσκηση;
Έχεις καμία ιδέα πόσο καταστροφικά γλυκό είναι το ντροπαλό σου χαμόγελο;
Εμείς τι σου φταίμε, όταν πλασάρεις αυτό το απαλό, στραβό, εξωπραγματικό σου χαμόγελο, χωρίς δεύτερη σκέψη;

..Με καταστρέφεις γλυκά και απαλά. Σε δύο στιγμές με πας στην δικιά σου κόλαση.  Μα δεν μπορώ να πω, το λατρεύω, σε λατρεύω.
Μακάρι να μπορούσα να τραβήξω αυτήν την στιγμή μια φωτογραφία.
Μια φωτογραφία, η οποία θα ήταν πάντα δίπλα μου και θα την κοίταζα όταν ο κόσμος ήταν έτοιμος να καταστραφεί και τότε θα ήμουν σίγουρη οτί θα μπορούσα να τον αλλάξω μόνο αν τους έδειχνα αυτήν την φωτογραφία.


Είσαι ενέργεια.
Είσαι θετικη ενέργεια
Είσαι η κόλαση και ο παράδεισος μαζί.


*Μην σταματήσεις να χαμόγελάς ποτε, με κάνεις να λάμπω. 
*..ας ακουστεί εγωιστικό, αλλά θα ήθελα αυτό το χαμόγελο να είναι μόνο δικό μου. 
Άντρι. 

Για εσένα ντροπαλέ τύπε!

Άλλος ένας καλοκαιρινός, ανόητος έρωτας; Ποιος ξέρει; Ή μάλλον ποιος μπορεί να ξέρει; Δεν με νοιάζει η ηλικία. Με νοίαζει που περνάω καλά! Εμφανίστηκε από το τίποτα, εκείνη την βραδιά με τα παγωτο. Ίσως να είναι ο δικός μου πρίγκιπας, που 9α βάλει τα αμέτρητα θαυμαστικά του και θα μου θυμήσει να έχω ζωή με τον δικό του απίθανο τρόπο. Θα κάτσει μαζί μου στο τσατ, μέχρι τις 3, τότε που θα του πω, είναι η ώρα για ύπνο. Θα μου πει εκείνο το αγνό, ντροπαλό "γεια", όταν το βλέμμα μου θα πέσει πάνω στα μεγάλα λαμπερά του μάτια, κάνοντας με για 3 δεύτερα τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον πλανήτη.
Ξέρω ίσως να μην φαίνεται κάτι το ιδαίτερο, αλλά όταν το καλοκαίρι η νεολαία βαριέται μπροστά από ένα πσ, χωρίς να έχει κάτι να κάνει να ασχοληθεί, εκτός από την βραδινή έξοδο, εγώ τώρα έκοψα το βαριέμαι. Πάντα θα θυμίζω στον εαυτό μου αυτον τον κανόνα. " Μην βαριέσαι!

*Είναι τραγικό, το γεγονός οτί ακούς 13χρονα παιδία να λένε οτι βαριούνται. Δεν έχουν ζήσει καν, και βαριούνται;; Να γιατί πάει έτσι η χώρα!
*ελπ'ίζω να βρω σύντομα κάτι καλύτερο να σας αφηγηθώ.
|Ά|ντρι.

Au revoir!

Βέλγιο, η χώρα της άμμου, της μπύρας και της σοκολάτας με πρωτεύουσα τις Βρυξέλλες, μια διοικητική πόλη που ξεκίνησε από ένα έλος..
Σχεδόν μια βδομάδα πίσω στην Ελλάδα, από το πολυαγάπητο μας Βέλγιο. Τώρα όλα αυτά αρχίζουν να είναι μια ανάμνηση. Το ταξίδι έγινε. Έχω τώρα πια τις βάσεις για να γυρίσω όλο τον κόσμο. Τελικά όντως με ήθελαν οι Βρυξέλλες αυτή τη χρονιά.
Έμαθα πολλά πράγματα. Βελτίωσα τα αγγλικά μου και ξετρελάθηκα με τα γαλλικά. Μόνο και μόνο οι άνθρωποι που είδαμε και ο διαφορετικός τρόπος καθημερινής ζωής ήταν υπεραρκετός. Θαύμασα την φιλοξενία τους, αγάπησα την αρχιτεκτονική τους , ειδικά τα βιτρό σε εκείνες τις φαντασμαγορικές καθολικές εκκλησίες, ένιωσα πριγκίπισσα στην μικρή γραφική Μπρίζ με το πανέμορφο κανάλι της και φυσικά λάτρεψα τις σοκολάτες τους!
Ωστόσο ήταν και μια ευκαιρία να εκτιμήσω την δικιά μας πατρίδα. Γυρίζοντας πίσω, ήπια ένα μπουκαλάκι νερό (το οποίο μπορούσα να βρω σε ένα περίπτερο κάθε 20 μέτρα-!!-) γνωρίζοντας πως έκανε μόνο μισό ευρώ(σε αντίθεση με τις Βρυξέλλες που άμα έβρισκες με 3ευρώ θα ήσουν ευτυχισμένος!) Βγήκα το βράδυ μέχρι τις 12, τότε που στις Βρυξέλλες  οι περισσότεροι θα είχαν πέσει για ύπνο και φυσικά απόλαυσα τον ήλιο. Πολύς ήλιος και δωρεάν..!

Άκουσα πολλούς να λένε πως θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί. Η αλήθεια είναι πως παρά τα πανέμορφα κτήρια και το άφθονο πράσινο που υπήρχε ακόμα και στην πρωτεύουσα, θα ήταν δύσκολο  για μένα να ζήσω με τόση καταπίεση και μιζέρια. Ναι, οι άνθρωποι και τα σπίτια ήταν μίζερα. Δεν έχουν μάθει μάλλον να ζουν. 'Ίσως θα πρέπει να τους δανείσουμε λίγο από τον ήλιο μας!

Αυτά τα διδάγματα και οι μαζεμένες σκέψεις τριών ημερών.
Ίσως μια μέρα να ξαναβρεθώ εκεί με διαφορετικό μυαλό.
Αντίο Βέλγιο, αντίο Βρυξέλλες.
Μάλλον όχι αντίο, στον επανιδείν!
Άντρι