Give me love.

Θέλω να ερωτευτώ.

Θέλω να ερωτευτώ έναν άγνωστο.

Θέλω να ερωτευτώ οποιονδήποτε.

Θέλω να ερωτευτώ τη ζωή.

Θέλω να νιώσω ξανά..

..

να λουστώ με το χρώμα του έρωτα

να ντυθώ με το ροζ της αγάπης.

~~~~~~~~~~

   Ροζ?

Από πότε η αγάπη είναι ροζ?

~~

Θέλω κόκκινο, 

κόκκινο όπως η φλόγα

όπως το πάθος ανάμεσα σε δύο ζεστά σώματα.

~~

~~

~~

Μα η μπογιά μας τελείωσε.

Τελείωσε αυτό το καλοκαίρι

όταν το οξυγόνο χάθηκε από την ατμόσφαιρα,

 η φωτιά μας έσβησε.

Έσβησε με το πρώτο αεράκι.

~~

Μα ήρθαν οι βροχές

και έμεινε μόνο στάχτη..

Μαύρη στάχτη, μύρια θρύψαλα..

Τίποτα να θυμίζει εκείνο το κόκκινο

εκείνο το φλογερό κόκκινο 

που φούντωνε κάθε φορά

που χανόμουν στων ματιών σου την κόλαση.

*Οι αναμνήσεις μας είναι πια εικόνες δίχως χρώματα. 

*Άσπρόμαυρη ζωή.

*Δεν νιώθω τίποτα..

Άντρι 

xxx

I like walking in the rain because nobody can see me crying.

Ίδιο μέρος, ίδιο σκηνικό, ίδιο άτομο, ίδιος καιρός.

Ένας χρόνος πριν.

Θυμάμαι είχα ξεκινήσει να σου λέω μια ιστορία από αυτές που νόμιζα ότι σου αρέσουν, σαν τα παραμύθια που συνήθιζες να μου λες.

Σου είπα για την Ούρη, εκείνο τον πολύχρωμο μονόκερο των ονείρων μου, που με τις μαγικές της ικανότητες δημιουργούσε εκεί πάνω από τα σύννεφα, τα όμορφα ουράνια τόξα.

Είπες πως με πίστεψες και εγώ πίστεψα εσένα. 

Που να ήξερα πως εσύ θα ήσουν αυτός που θα έκλεβε το δικό μου ουράνιο τόξο?

Τώρα βρέχει. Οι σταγόνες πέφτουν και σκάνε στο έδαφος.

Και εγώ νιώθω στάσιμη. Στέκομαι να κοιτάζω τις σταγόνες να φεύγουν, όπως έφυγες και εσύ. 

Δεν κάνω τίποτα, δεν αντιδρώ.

Αρχίζω να θυμάμαι όλα αυτά που μου είχες πει. 

Φοβάμαι πως ποτέ δεν θα ξεχάσω τα παντοντινά ποτέ σου. 

Φοβάμαι πως ποτέ δε θα καταφέρω σε αφήσω από μέσα σου.

Σήμερα πήγα στην παραλία, στην παραλία που συνήθισα να πηγαίναμε μαζί.

Αναμνήσεις, μελαγχολία.

Έβλεπα τα σύννεφα, το ήρεμο τοπίο και το μόνο που ήθελα ήταν να βρέξει. 

Να βρέξει τόσο πολύ ώστε να ξεπλυθούν εκείνες οι αναμνήσεις του χθες.

Όλα αυτά που είπαμε, όλα αυτά που ζήσαμε μαζί. Εγώ και εσύ.

Να βρέξει τόσο πολύ ώστε να μην με δει κανείς ποτέ ξανά να κλαίω.

*Δεν θα ήταν τόσο εύκολο, σωστά;

*Είναι οι σιωπές που πονάνε..

Άντρι 

xxx

Όνειρο θερινής νυκτός.

Τέλος εποχής.
Αλλαγή.
Νέα αρχή.

Βλέπω τα σύννεφα να εμφανίζονται αργά πίσω από το λόφο και αυτές οι λέξεις αρχίζουν να με βασανίζουν. Είναι που τελείωσε το καλοκαίρι, είναι που νιώθω πως μου το έκλεψες εσύ.

Πόσο με τρόμαζε αυτή η μέρα. Να ήταν που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, πως με το τέλος του καλοκαιριού, θα έκλεινε το κεφάλαιο μας.
Και τώρα, τι?
Η προθεσμία μου έληξε αλλά ο εαυτός μου συνεχίζει να βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλούν για σένα, να μου υπενθυμίζουν ότι ήσουν ένα λάθος. Αναρωτιέμαι αν θα σταματήσει ποτέ αυτό. Αν θα ξεχαστείς, όπως θα ξεχαστούν οι εικόνες αυτού του καλοκαιριού.
Προσπαθώ να μαζέψω τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις σε ένα κουτί, να κρατήσω τις καλύτερες. Μα κάθε μια από αυτές έχει μέσα το πρόσωπο σου, τα αρώματα σου. Και είναι τόσες, μα τόσες πολλές που το κουτί δεν μπορεί να κλείσει. Πετάγονται έξω και περιφέρονται στον χώρο σαν φαντάσματα, για να μου θυμίζουν, πως η ιστορία μας τελείωσε..
Ο ήλιος σβήνει σιγά σιγά. Παίρνει μαζί του τα απομεινάρια του καλοκαιριού.
Δροσερό αεράκι, η νύχτα ρίχνει το πέπλο της και ό,τι ζήσαμε μοιάζει πια σαν όνειρο θερινής νυχτός..

*Και τώρα πως φεύγουμε? Που εγώ δεν σου έφυγα ποτέ..
*Καλό φθινόπωρο, καλό μας μήνα:)
Άντρι
xxx