I like walking in the rain because nobody can see me crying.

Ίδιο μέρος, ίδιο σκηνικό, ίδιο άτομο, ίδιος καιρός.

Ένας χρόνος πριν.

Θυμάμαι είχα ξεκινήσει να σου λέω μια ιστορία από αυτές που νόμιζα ότι σου αρέσουν, σαν τα παραμύθια που συνήθιζες να μου λες.

Σου είπα για την Ούρη, εκείνο τον πολύχρωμο μονόκερο των ονείρων μου, που με τις μαγικές της ικανότητες δημιουργούσε εκεί πάνω από τα σύννεφα, τα όμορφα ουράνια τόξα.

Είπες πως με πίστεψες και εγώ πίστεψα εσένα. 

Που να ήξερα πως εσύ θα ήσουν αυτός που θα έκλεβε το δικό μου ουράνιο τόξο?

Τώρα βρέχει. Οι σταγόνες πέφτουν και σκάνε στο έδαφος.

Και εγώ νιώθω στάσιμη. Στέκομαι να κοιτάζω τις σταγόνες να φεύγουν, όπως έφυγες και εσύ. 

Δεν κάνω τίποτα, δεν αντιδρώ.

Αρχίζω να θυμάμαι όλα αυτά που μου είχες πει. 

Φοβάμαι πως ποτέ δεν θα ξεχάσω τα παντοντινά ποτέ σου. 

Φοβάμαι πως ποτέ δε θα καταφέρω σε αφήσω από μέσα σου.

Σήμερα πήγα στην παραλία, στην παραλία που συνήθισα να πηγαίναμε μαζί.

Αναμνήσεις, μελαγχολία.

Έβλεπα τα σύννεφα, το ήρεμο τοπίο και το μόνο που ήθελα ήταν να βρέξει. 

Να βρέξει τόσο πολύ ώστε να ξεπλυθούν εκείνες οι αναμνήσεις του χθες.

Όλα αυτά που είπαμε, όλα αυτά που ζήσαμε μαζί. Εγώ και εσύ.

Να βρέξει τόσο πολύ ώστε να μην με δει κανείς ποτέ ξανά να κλαίω.

*Δεν θα ήταν τόσο εύκολο, σωστά;

*Είναι οι σιωπές που πονάνε..

Άντρι 

xxx