Άνθρωποι Κλόουν.

Εκπλήσσομαι τελευταία με τα όρια της ανθρώπινης κακίας.
Πώς επιφανειακά όμορφοι άνθρωποι καταφέρνουν να κρύβουν τόση εσωτερική ασχήμια?
Ακόμα ένα μυστήριο της φύσεως.

Ψάχνουν αυτοί οι "άσχημοι" να χρωματίσουν το μέσα τους, να το ομορφύνουν με τον οποιοδήποτε τρόπο, ώστε να νιώσουν έστω μια στιγμή μοναδικότητας. Θεωρούν ότι είναι τόσο εύκολο όσο το μακιγιάρισμα. Μα δεν υπάρχει κανένα καλλυντικό στο εμπόριο που να βελτιώνει τον εσωτερικό κόσμο. Θέλει χρόνο και υπομονή για να αναπτύξεις μία τέτοια ομορφιά.

Ανυπόμονοι αυτοί οι "άσχημοι". Διατρέχουν σε άλλες λύσεις, για να ξεφορτωθούν αυτό το μαύρο της ψυχής. Κοιτάνε γύρω τους και ζηλεύουν την πραγματική ομορφιά των άλλων. Η ζήλια φτάνει σε νέο επίπεδο. Αρχικά προσπαθούν να τους γελιοποιήσουν, να τους εξευτελίσουν, γα να νιώσουν πρωταγωνιστές σε κάποια μια παράσταση. Αντιθέτως γίνονται οι κλόουν σε μία παιδική παράσταση. Με τα μαγικά τους κόλπα, κλέβουν μόνο για λίγο τα βλέμματα. Μα είναι μόνο για γέλια.
Μετά προσπαθούν να τους υποβιβάσουν, να τους υποβαθμίσουν, να τους πατήσουν κάτω, μέχρι να κυληθούν στην λάσπη, να γίνουν ένα με το πάτωμα,  ώστε να είναι οι ίδιοι πιο ψηλοί. Ή έστω να νιώθουν έτσι, να νιώθουν καλύτερα.

Όμως η διαφορετική ομορφιά των άλλων συνεχίζει να φυτρώνει σαν λουλούδι, παρά το πατημένο έδαφος. Γιατί είναι μια ομορφιά πραγματική, που αντί να υποτιμηθεί για να μοιάζει στην μαζική "ασχήμια" πρέπει να αντιγραφεί, να λειτουργήσει ως πρότυπο, ώστε να βρουν όλοι την εσωτερική ισορροπία, και να σβηστεί από το λεξιλόγιο κάθε έννοια ζήλιας, μίσους, απέχθειας, κακίας.

Φωτισμένα πρόσωπα από ψεύτικη χαρά,
μελαγχολία η πραγματική ευτυχία των άλλων,
ανυπόφορες οι καμπύλες των άλλων.

*Ζωγράφισε το κενό σου.
*Αποδέξου το διαφορετικό, το καλύτερο.

Άντρι