Επιθυμίες

Ακόρεστη επιθυμία.
Κάθε λεπτό, την τροφοδοτεί βασανιστικά,
όλο και περισσότερο
ώσπου γίνεται ένα ανελέητο τέρας
το οποίο αρχίζει να τρώει
ό,τι υπάρχει εκεί μέσα.
Μέσα μου.

Τι μένει?
Η επιθυμία να πανηγυρίζει φαινομενικά για τη νίκη της
παραμελώντας το γεγονός πως θα μείνει για πάντα*
ανεκπλήρωτη..

*Πάντα?
Πόσο με φοβίζει η αιωνιότητα του χρόνου,
που κυλάει ακατάπαυστα και τα παίρνει όλα μαζί του,
που αφήνει μόνο στάχτη στο πέρασμα του.
Αυτό το ποτέ και το πάντα, που δεν έχουν αρχή και τέλος
μα συνηθίζουμε να το βάζουμε στις υποσχέσεις μας
ξεγελώντας για λίγο τους εαυτούς μας,
φοβούμενοι πως θα παρασυρθούμε και εμείς.

Για μια στιγμή κλείνω τα μάτια.
Αναρωτιέμαι γιατί θεωρούμε τόσο δεδομένη τη ζωή..

Άντρι