Οξεία καταθληψήτιδα.

Αυτή ήταν η διάγνωση της ειδικού, που μόνο ειδικός δεν είναι, παρά μια καλή φίλη. Τι να κάνω όμως εγώ; Κάπως πρέπει να αιτιολογήσω την αναιτιολόγητη συμπεριφορά μου (!?). Είναι περίεργο, να έχεις κάτι, να το βλέπεις απάνω σου, όμως να μην ξες από που προήλθε. Είναι καταστροφικά σπαστικό όταν δεν μπορείς να το εξηγήσεις.

Και οι Δευτέρες φέρνουν και άλλες Δευτέρες που φέρνουν Παρασκευές και Σάββατα. Κάπως έτσι περνάει η καθημερινότητα, που έχει καταντήσει πιο γκρίζα και από το γκρίζο του ουρανού, ώστε η επιθυμία μου για να έρθει το Σάββατο για να βγω έξω, καταστρέφεται όταν βγαίνω έξω, που η μόνη μου επιθυμία είναι να ήμουν στο γλυκό μου το σπιτάκι, μακριά από όλα αυτά.

Και αναλύω και αναλύω και προσπαθώ να εξηγήσω καιι..ένα τίποτα. Γκρίζο, γκρίζο που γίνεται μαύρο. Θέλω λίγο χρώμα, θέλω να βρω το ουράνιο τόξο μου. Με κούρασε αυτή η γκριζίλα. Και συνεχίζω να προχωράω ψάχνοντας κάτι να μου δώσει το χρώμα του, έστω και αν είναι να μου το δανείσει για λίγο. Ξαφνικά κάτι κυλάει στο μάγουλο μου. Μάλλον βρέχει.... Και πάλι ξέχασα να πάρω ομπρέλα. Και περπατάω και περπατάω,( όχι ο λύκος δεν είναι εδώ). Ακούγεται η φωνή από κάτι παιδάκια: -Κοίτα, κοίτα! -Τι!; αποκρίνεται το άλλο. -Ουράνιο τόξο, ουράνιο τόξο! φωνάζει χαρωπά. ..Έτσι  εγώ σαν ψάρι κοιτάω απάνω ψάχνοντας να βρω το ουράνιο τόξο. Όμως ουτε αυτό είναι εδώ..ούτε ο λύκος. Δεν ήταν το δικό μου ουράνιο τόξο φαίνεται. Ξαφνικά νιώθω τόσο μόνη. Περπατώ σε ένα δρόμο χωρίς συνεπιβάτες. Που ο λύκος, που το τόξο, που οι φίλες; Και τώρα συνειδητοποιώ αυτό που με απασχολεί. Φταίνε τα γεγονότα που μου κλείνουν το στόμα και δεν με αφήνουν να φωνάξω αυτό που τόσο θέλω. Τι θέλω να φωνάξω; Ουτε που ξέρω. Φαίνεται η φωνή μου έφυγε μαζί με το πέρασμα των συννέφων.

Όμως τα σύννεφα ξανάρχονται και εγώ δεν γιατρεύομαι ούτε με ύπνο, ούτε με δυναμική μουσική. Κοιμήθηκα, ξύπνησα, παραμένω ο ίδιος άνθρωπος. Τι χρειάζομαι, τι ζητάω; Ίσως το μόνο που θέλω είναι μια πιο θερμή αντιμετώπιση. Χρειάζομαι χρόνο, αμοιβαιότητα και σταθερότητα. Αυτό είναι όλα εκείνα που χρειάζομαι. Δεν μου λείπει η καλή διάθεση. Εδώ είναι δίπλα μου, εσείς δεν με αφείνετε να την βγάλω προς τα έξω. Μην με γράφετε..δεν μου αξίζει τόσο γράψιμο.

Συγγνώμη για την κακή διάθεση. Δεν είναι ολοκληρωτικά δική μου επιλογή. Προσπάθησα, αλλά τα λόγια όλων πληγώνουν ξανά και ξανά. Όμως δεν φταίνε μόνο τα λόγια. Φταίνε και αυτά που δεν ειπώθηκαν.. Κουράστηκα και το μόνο που θέλω είναι να μείνω μακριά από όλα αυτά.

- Δεν περιμένω να βρει κάποιος άλλος το ουράνιο τόξο μου, αφού ο καθένας απαξοιεί, εγωιστικά.

- Μην μου μιλάτε για θέματα που δεν με νοιάζουν, θα παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος, ίσως με περισσότερη αδιαφορία.

- Μην κατακρίνεται την αδιαφορία μου, γιατί πηγάζει από τα δικά σας λόγια.


Αντίο λοιπόν,
Αντρι