Just don't kill me.

Σκοτώνουν. Σκοτώνουμεκαθημερινά. Όλοι μας. Όλοι μας σκοτώνουμε τους εαυτούς μας ή τους διπλανούς μας, έτσι και αυτοί σκοτώνουν εμάς ή τους εαυτούς τους. Μα φυσικά δεν αναφέρομαι στο γνωστά εγκληματα που βλέπουμε στο CSI  και στο Criminal Minds. Βεβαια το σκότωμα στο οποίο αναφέρομαι γίνεται με την ίδια βιαιτότητα.

Η βιαιότητα της καθημερινότητας, με τις γνωστές σε όλους φράσεις "το σκότωσες", "είσαι για σκότωμα", "σκοτώθηκα!"(σκονταφτοντας σε μια πέτρα (:Σ)) ..κλπ... μας αφήνει όλους σκοτωμένους από τα ρήματα μέχρι τα αισθήματα. Μα είναι και αυτό μια ειρωνεια έτσι, μια ακόμα τσίχλα; Πόσες φορές σκοτωνόμαστε, πριν το αποτελειωτικό σκότωμα, που μας καθιστά ανίκανους να συνεχίσουμε να ζούμε;

Και όμως. Παρ' όλο την μεταφορική σημασία της λέξης στην καθημερινότητα, η αλήθεια είναι πως μας σκοτώνουν σε καθημερινή βάση, βουβά...αδιάφοροι. Μας σκοτώνουν την ευτυχία,τα όνειρα, το μέλλον και οτιδήποτε συνεπάγεται μέσα σε αυτά, χωρίς να τους νοιάζει. Χωρίς να του νοιάζει στο παραμικρό. Μα γιατί αυτή η αδιαφορία; Δεν αξίξουν οι κόποι μας ανταμοιβή;

Πέρα από αυτούς που καθορίζουν τις ζωές μας και τα δικά τους εγλήματα, αμέτρητες είναι και οι φορές, που αναγκαζόμαστε να σκοτώσουμε, εμείς οι ίδιοι κάτι από τους εαυτούς μας. Ακόμα αρκετές είναι φορές που πολλοί, χάνοντας όλα τους τα κομμάτια καταλήγουν στον τελικό σκοτωμό, αυτόν που δεν έχει επιστροφή.

Παρασυρόμενη και εγώ από τους εξωτερικούς παράγοντες, βρίσκομαι για πρώτη φορά σε ένα μεγάλο δίλλημα. Είναι το σημείο που κάποια στοιχεία δεν μπορούν να συνηπάρξουν και η φύση απαιτεί την εξουδετέρωση τους ενός. Θυμάμαι την μουλάν που έλεγε "να ακολουθείς την καρδιά σου".."είναι μονο ένα παραμύθι" σχολίασε και νόμιζα πως είχε δίκιο. Όμως εγώ παρμένη από παραμύθι το έβρισκα απόλυτα σοφό και μαγικό..... ...Η Μουλάν ενώ είχε την καρδιά της πάνω από το καθήκον, τελικά ακολουθώντας το καθήκον της, ήταν στον ίδιο δρόμο με την καρδιά της...

Και εδώ είναι που εγώ πρέπει να χρησιμοποιήσω την καρδιά ή την λογική, για να σκοτώσω κάτι. Ακούγεται βίαιο; Έτσι είναι. Γιατί πρεπει να είμαι αναγκασμένη να σκοτώσω τα συναισθήματα μου ή την αξιοπρέπεια μου;; Δεν μπορώ. Αρνούμε να σκοτώσω κάτι. Σκοτώνοντας τα συναισθήματα μου, σκοτώνω τον εαυτό μου, μετατρέποντας με σε ένα απαθές ον. Σκοτώνοντας την αξιοπρέπεια, σκοτώνω όλο μου το είναι, τις αξίες μου, τις αρετές μου..οτιδήποτε προσπαθούσα να χτίσω τόσα χρόνια.

Και στις δύο περιπτώσεις θα χάσω.

Θα χάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γιατί να μην υπάρχει μια μεσαία λύση;

Γιατί τα πράγματα να είναι τόσο περίπλοκα;

Είπα πως είμαι παρμένη από παραμύθι.

Και για αυτό αρνούμαι να σκοτώσω.

Πρέπει να υπάρχει μια μεσαία λύση.

Μην σκοτώνεστε να βρείτε την λύση!

Άντρι.