Νεκρή ευχή

 ''Βρήκα μια πασχαλίτσα κ' είπα να κάνω ευχή,

μα τελικά κατάλαβα πως ήτανε νεκρή"

Φεύγει ο χρόνος γρήγορα και τα παίρνει όλα μαζί του. Αλλοιώνει όχι μόνο τις σχέσεις μας με τους άλλους, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Φέρνει αλλαγές, οι οποίες είναι τόσες πολλές, που αδυνατούμε να τις αντέξουμε. Αλλαγές τρομακτικές, πολλές φορές ανεπιθύμητες.

Φαίνεται είναι αυτό που ονομάζουν εφηβεία. Η αφηρημάδα και τα νοερά μας ταξίδια, μας εμποδίζουν να δούμε τις αλλαγές τριγύρω μας, με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω στο όλο "καινούργιο".

*Θυμάμαι είχα μια διαφορετική παρέα, έναν παιδικό φίλο που ήξερα πως νοιάζεται για μένα και πως θα μου φτιάξει το κέφι μόλις με δει θλιμένη. Θυμάμαι πως είχα έναν ακόμα φίλο που θα συζητόυσα μαζί του για τον ευρύτερο κόσμο. Θυμάμαι πως μαγείρευα, ζωγράφιζα, διάβαζα λογοτεχνικά και πως ο όμιλος ήταν το 2ο μου σπίτι. Τώρα πια δεν κάνω τίποτα από αυτά, απλά λιώνω στο φβ. Τώρα πια όλοι αυτοί που συνήθιζαν να είναι δίπλα μου, με κοιτάνε με μισώ μάτι, θεωρώντας με αργοστροφη ή χειρότερα κάποια από το πλήθος.

Μπορεί κάποια από αυτά να ήταν δικές μου επιλογές, αλλαγές που με επηρέασαν θετικά ή αρνητικά, αλλά τι γίνεται για τις αλλαγές, που δεν εξαρτιόνταν από μένα, αλλά προσπάθησα να τις ανατρέψω;; Μάλλον είναι αυτές οι φορές που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρα να προσπαθήσουμε.