Εμείς? Μπερδεύτηκα

Καταφέραμε να διαμορφώσουμε μια εγωιστική κοινωνία, όπου το άτομο παλεύει για το προσωπικό του συμφέρον, αδιαφορώντας παντελώς για τους δίπλα του. Κάθε παραμικρή απόφαση βασισμένη στο εγώ και κάθε πράξη έχεις ως στόχο την προσωπική ευτυχία με οποιοδήποτε κόστος.
Τι και αν κάποιοι άνθρωποι πεινάνε; Εμείς να είμαστε γεμάτοι.
Τι και αν σε κάποιους κόβουν κάθε όνειρο; Μας ενοχλεί που διεκδικούν τα δικαιώματα τους.
Τι και αν κάποιοι πεθαίνουνε στην πάλη ζωής; Εμείς να είμαστε καλά.

Από παλιά το άτομο αντιμετώπιζε αυτό το πρόβλημα.
Ανικανότητα να μπούμε στην θέση του άλλου. "Ο καθένας για τον εαυτό του", φωνάζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Αυτό που με προβληματίζει όμως περισσότερο, είναι πως αυτές οι εγωιστικές αντιλήψεις, περάσανε ακόμη και στην φιλία. Ψάχνουμε καθημερινά για φίλους, δημιουργώντας όλο και περισσότερες δεσμούς, ώστε να είμαστε σίγουροι, πως όταν θα είμαστε σε ανάγκη, κάποιος θα είναι εκεί να μας βοηθήσει, να μας δώσει το χέρι, έχοντας την εντύπωση πως η ποσότητα των φίλων μας, γεμίζει το κενό.
Βέβαια έρχεται η στιγμή, όπου τους χρειάζεσαι και συνειδητοποιείς πως ζεις σε ένα ψέμα. Νιώθεις ότι δεν μπορούν να σε καταλάβουν και ξέρεις πως αν ήθελαν δεν θα ήταν δύσκολο. Δεν μπαίνουν στην θέση σου, γιατί δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό. Σε ρωτάνε τι κάνεις, αν είσαι καλά, χωρίς ειλικρινά να νοιάζονται και με την πρώτη ευκαιρία αρχίζουν να σου λένε τα δικά τους προβλήματα, απλά για να τα πουν. Αποφασίζεις να ακολουθήσεις την δικιά τους τακτική, να γίνεις εαυτούλης, να ακούς, αλλά να μην νοιάζεσαι για το τι ακούς.

Αποτέλεσμα; Η μοναξιά μας  με αγκαλιάζει..

*Διστάζεις.
Αν και έχεις κοιτάξει πολλές φορές στο παρελθόν το εγώ σου, πιστεύεις στο εμείς και θα συνεχίζεις να πιστεύεις, αν και πρόκειται να απογοητευτείς με το κόσμο, που τόσο δύσκολα αλλάζει..
Άντρι