Καλοκαίρι.

Ζέστη.
Τα ρούχα πέφτουν.
Τα σώματα ξεγυμνώνονται.
Οι ψυχές ξεγυμνώνονται.
Τίποτα να καλύψει την ασχήμια τους.

Ήλιος. Και άλλη ζέστη.
Μοναδικός στόχος: Η καλοπέραση.

Θα έχω πάντα να λέω πως το καλοκαίρι οι άνθρωποι είναι περίεργοι. Πως πολλοί από αυτούς αντί να χαλαρώσουν τσιτώνονται και άλλο, πως τα σημαντικά τα κάνουν ασήμαντα. Πως σταματούν να ασχολούνται με τα "μεγάλα", προσπαθώντας να βρουν ένα κουρέλι να καλύψουν την γύμνια τους.

Είδα τις φίλες μου να μαλώνουν. Μια κακή στιγμή λες. Ήταν η μοναδική μας ομαδική, καλοκαιρινή βραδιά , αλλά εμείς την πετάξαμε για μικρότητες.
Και μετά είδα εσένα. Μια τόσο γνώριμη μορφή, μια άγνωστη ψυχή, να φιλάει κάποια άλλη γυμνή.

Είδα το φεγγάρι, είδα εκείνο το αστέρι να πέφτει. Έκανα μια γενική ευχή, λες και κρατιόμουν από το σύμπαν,για ένα καλύτερο ξημέρωμα. Όμορφος κόσμος, όμορφοι άνθρωποι, άσχημες ψυχές.

Πάγωσαν όλα μέσα μου. Είδα την ασχήμια μας. Την ασχήμια της επιφάνειας, αυτού που προτιμάει τα ρηχά, δειλός να κολυμπήσει στα βαθιά. Αυτών που κολλάνε σε λεπτομέρειες, αντί να δουν το νόημα και να δώσουν σημασία εκεί που αξίζει.

Και μετά σε άκουσα. Κάποτε ήσουν ο μόνος που μπορούσε να με σηκώσει. Ήθελα λίγα λόγια σου. Μπορεί να μην κατάφερα να τα πάρω, άλλα κέρδισα λίγο απο το χρόνο σου, από το ενδιαφέρον σου.

Νόμιζα ότι τότε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Νόμιζα πως μίλαγες για μεγάλα πράγματα. Νόμιζα ότι το έβλεπα στα μάτια σου, στις αγκαλιές σου που με έσφιγγες λες και δεν υπήρχε αύριο. Πως έκανα τόσο λάθος?

Πως να περιγράψω την απογοήτευση μου? Δίπλα μου αμέτρητα άτομα μα εγώ συνεχίζω να νιώθω τόσο μόνη..

Με είχες προειδοποιήσει να μην παίζω με τη φωτιά. Σου είχα πει πως θα καούμε μαζί. Μα κοίτα μας. Εσύ χοροπηδάς πανω της, και εγω είμαι μόνο στάχτης..

Όμως εγώ ξέρω να μοιράζομαι και ξέρω να αγαπώ.
Και ας είναι η φωτιά του να με κάψει.

xxx

*Είπες πως δεν ξεκινάνε όλα βαθιά. Πως περνάς καλά αλλά θα μπορούσες καλύτερα.
Και εκεί φάνηκε η μικρότητα σου, η αδυναμία σου